Dakota is enorm aan het leren, aan het kijken, aan het verwerken, aan het groeien.
Zo'n pup is als een spons, een spons die informatie opzuigt.
We zijn de 12 weken voorbij en gaan een nieuwe fase in met haar.
Haar wereld wordt groter, haar interesses groeien, ze is een ontdekkingsreiziger geworden.
Ik kies ervoor om een pup zowel met als zonder de andere honden te laten leren en ervaren.
In huis is ze met de andere honden samen.
Buitenshuis neem ik de pup het 1e jaar merendeels alleen mee op stap.
Dit doe ik omdat een pup, vrijwel zeker en altijd, het contact met de andere honden zal verkiezen boven het contact met mij.
En buitenshuis vind ik het zeer belangrijk en waardevol dat iedere hond apart leert en opgroeit met het gegeven dat het contact met mij positief is en hem of haar dingen oplevert.
Ik vind het belangrijk en fijn dat ik de honden buitenshuis, ook wanneer ze met elkaar zijn, apart aan kan spreken en bereiken op een ontspannen manier.
Wanneer een pup heen en weer rent en speelt tussen de andere honden tijdens een wandeling is er geen mogelijkheid om ontspannen contact te maken met de pup.
De andere honden merken ook dat het anders is, zij reageren ook anders en dit is geen goede situatie om individueel contact te bewerkstelligen.
Want..we zijn daar dan niet alleen, de andere honden zijn erbij.
En ik hoef niet het idee te hebben dat Dakota dan denkt; 'ik ga eens even lekker rustig bij Annelies lopen' , terwijl Duggan en Beertje heerlijk aan het snuffelen en rennen zijn.
Ik ga dus voor het grootste gedeelte van haar jonge leven apart met haar op stap.
En een aantal keren zal ze meegaan met de andere honden, steeds om te kijken hoe de ontwikkeling is, hoe het contact met mij is wanneer de andere honden erbij zijn.
Afgelopen week hebben we zo'n moment ondernomen met elkaar, in het filmpje zie je daar een aantal beelden van.
Wanneer de jonge hond behoorlijk is opgegroeid en ik een stabiliteit merk in contact met mij maken en behouden buitenshuis, dan pas ga ik meermaals met meerdere honden op stap.
Daarnaast blijft het individuele aspect altijd aanwezig in mijn handelen.
Ik vind het belangrijk om mijn honden, ook als volwassen honden, apart mee op stap te nemen.
Dit doen we nu ook met Duggan en Beertje, honden met verschillende energieniveaus en behoeften.
En ik merk dat de honden dit heel fijn vinden, onverdeelde aandacht van mij of van Robert.
Nu Dakota erbij is gekomen doen we dit ook. Robert is merendeels op stap met Beertje en ik met Duggan. Voornamelijk omdat ik ook met Duggan apporteer-opdrachten doe en we samen in een leercurve zijn beland wat dat betreft.
Beertje vind het geweldig om lekker te wandelen, los van de lijn heerlijk snuffelen en de omgeving in zich opnemen. Samen met Robert gaat dat perfect.
Daarnaast ben ik degene die Dakota mee op stap neemt. Ik leer haar de vaardigheden aan die wij belangrijk vinden in het kunnen wandelen met onze honden.
Vanaf het moment dat ze dat kent, ze er comfortabel mee is, dan pas neemt Robert haar mee op stap.
(Uitzonderingen daar gelaten natuurlijk..wanneer ik Dakota niet mee zou kunnen nemen wegens een bepaalde reden, dan gaat Robert uiteraard met haar op pad.)
Gezien het 'sponseffect' van Dakota haar brein is dit het moment om dat individuele aspect hoogtij te laten vieren.
In het filmpje zie je ook dat ik een wandeling met haar alleen maak, op dezelfde locatie als waar we daarna met de 3 honden wandelen.
En je ziet/hoort dan ook dat ik intensiever contact met haar maak en heb, zo simpel is het.
Wanneer ik Dakota bepaalde dingen aan wil leren, dan moet ik een situatie kiezen of creëren waarin we dat kunnen leren en ervaren.
Weten wat ik haar aan wil leren en waarom ik dat doe is essentieel. Dat geeft duidelijkheid in mijn handelen en dan kan ik rustig en consequent handelen richting de pup.
Want er is één zeer belangrijk ding wat niet werkt in het contact met je hond: onrust van jou.
In het filmpje zie je een voorbeeld van het rustig blijven van mijn kant wanneer Dakota een konijnenpoot te pakken heeft.
Ze rent heen en weer, langs mij. Haar lichaamstaal geeft aan dat ze niet gaat stoppen en niet zal reageren op mijn verbale aanwijzing.
Dan doe ik dat dus niet. Ik wacht mijn moment af en stap dan haar kant op om de poot te gaan ruilen tegen voer. En ik zeg niets...ook niet wanneer ik bij haar ben.
Ik los het rustig op en we gaan weer verder.
Want mijn pup is momenteel als een spons en ik zou zomaar informatie kunnen toevoegen die ik liever niet opgenomen zie worden door dat magnifieke snel lerende hondenbrein.
Comments