Dakota, nu ruim 8 maanden oud, was tot de leeftijd van 6 maanden wagenziek.
De ene keer moest ze overgeven, een andere keer niet.
Een volgende keer was ze hevig aan het kwijlen, een andere keer niet.
Een ander moment geen fysieke signalen, een volgend moment alle fysieke signalen van ongemak en wagenziekte bij elkaar.
Toen we haar ophaalden bij de fokker heeft ze op de reis naar huis ook gespuugd.
Het maakte voor haar welbevinden niet uit of ze voor- of achterin de auto zat, het ongemakkelijke gevoel was in heel de auto aanwezig.
Ook het wel of niet aanwezig zijn van de andere honden maakte geen verschil.
Wel of niet in de bench in de auto maakte ook geen verschil.
Wanneer ik wist dat ze mee zou gaan in de auto hield ik rekening met de tijd tussen haar laatste maaltijd en het vervoer in de auto.
Het kon ook zijn dat ik haar een kleinere portie gaf omdat ik wist dat we na 90 minuten in de auto zouden gaan rijden en ik wist dat de kans dat ze zou spugen groot was.
Met een kleinere portie in haar maag was het duidelijk dat ze minder snel moest overgeven.
Het kwijlen was dan vaker te zien en het ongemak in haar houding ook.
Vanaf haar 3e levensmaand gaat ze dagelijks mee in de auto.
Wanneer we op plaats van bestemming waren en ze kwam de auto uit zag ik direct dat ze ontspande. Dit was de reden dat ik heb doorgezet om haar mee te nemen in de auto, ondanks het ongemak wat ze liet zien.
Ze stond meteen open voor de prikkels, mijn contact en de wandeling of activiteit die we gingen doen.
Geen signalen van ongemak, spanning of stress die haar blokkeerden.
Op de terugreis naar huis zag ik dan dezelfde signalen weer, de ene keer meer wagenziek dan de andere keer. Maar altijd ongemak.
Naast dat fysieke aspect, het ziek zijn in de auto tijdens het rijden, kwam er een gedragsmatig aspect om de hoek kijken.
Ze ging vanaf haar 4e levensmaand het ritueel van samen weggaan van huis koppelen aan het vervelende gevoel wat ze in de auto ervoer.
(Is uiteraard mijn interpretatie, maar wel op basis van observatie en feiten koppelen.)
Tot die tijd was ze al meerdere malen op mijn aanwijzing mee de gang in gelopen en maakten we ons klaar voor de wandeling en het autoritje.
Het resultaat was dat ze niet mee de gang in wilde lopen. In de gang hangen onze jassen en de hondenriemen.
Vanuit die gang stappen we door de voordeur naar buiten.
Ik beschrijf hieronder hoe Dakota en ik het samen hebben opgelost om de dagelijkse 'gang' van zaken omtrent de start van de wandeling ontspannen te ondernemen met elkaar.
Ruim 4 maanden tot bijna 6 maanden oud:
Ze blijft in de woonkamer staan of zitten wanneer ik aangeef dat we gaan wandelen.
Ik geef aan: 'Kom maar, we gaan wandelen'.
Alleen een verbale aanwijzing en ik sta bij de tussendeur die ik open doe op dat moment.
Ook wanneer Beertje en Duggan al in de gang staan, maakt dat voor haar geen verschil, zij blijft in de woonkamer.
Ik geef het 1x aan, ik wacht 5 seconden en zeg verder niets. De deur naar de gang is open.
Ik geef het na die 5 seconden nog 1x aan en ik wacht weer 5 seconden.
Iedere keer geef ik dezelfde verbale aanwijzing, niets minder en niets extra's.
Er gebeurde niets, ze bleef waar ze was. Ik zei niets en ging alvast mijn jas aandoen en eventueel de riemen alvast omdoen bij de andere honden.
Wanneer die niet meegingen lagen zij ook in de woonkamer en 'bemoeiden' zich er verder niet mee.
Wanneer ik beslis te gaan wandelen met alleen Dakota geef ik de andere honden dit aan: 'Jullie blijven hier'. Hierop gaan ze beiden in de woonkamer liggen.
Met mijn jas aan stapte ik weer richting de opening. Ik geef het 1x aan en wacht.
Dan kon er dit gebeuren:
De ene keer liep ze op dit moment zonder aarzelen de gang in. Dan zei ik rustig dat ik apetrots op haar was en deed de deur achter haar dicht.
De andere keer bleef ze nog waar ze was in de woonkamer. Dan liep ik zonder iets te zeggen naar haar toe en pakte ik haar rustig op, beetje kriebelen en dan zette ik haar net over de drempel neer en sloot ik de deur achter ons. Ik zei dan niets.
In beide gevallen kon ik dan zonder moeite haar riempje/tuigje omdoen en stapte ze zonder aarzeling mee door de voordeur.
Door de voordeur naar buiten gaan, ook na de aarzeling bij de tussendeur, is geen enkel moment lastig voor haar geweest.
In deze periode waren we ook geruime tijd op vakantie in Frankrijk, die autorit is goed gegaan.
Maar ook in Frankrijk ging het gedrag rondom het weggaan op dezelfde manier en heb ik daar op dezelfde wijze doorgezet met haar.
Toen we weer thuis waren was het ook nog allemaal hetzelfde.
Absoluut een twijfelmoment wanneer ik aangaf dat we gingen vertrekken, dus bovenstaande technieken gingen gewoon door.
Net 6 maanden oud tot ruim 7 maanden oud:
Ineens, dat is zo leuk om mee te maken, van het ene op het andere moment stapt ze op mijn aanwijzing in 1x mee de gang in.
Ik geef aan met mijn stem, rustig, dat ik heel blij met haar ben.
Een volgend moment pakt ze terug op de gedragingen van voorgaande periode en pak ik ook terug op mijn gedragingen...ik doe dan weer precies hetzelfde.
Dit varieert enorm. Het kan 2 dagen achter elkaar zijn dat ze in 1x de gang ingaat en dan 3 dagen de gedragingen laat zien waarbij ik de pauzes inlas.
Het kan ook 4 dagen zijn dat ze in 1x de gang ingaat en 1 dag de pauzes nodig heeft.
Gedurende deze periode, 6 tot 7 maanden oud, merk ik dat de fysieke kenmerken van de wagenziekte minder zijn geworden.
Ze heeft niet meer gespuugd, ik zag haar niet meer kwijlen. Wel zag ik nog het ongemak in haar houding wanneer ze net in de auto zat.
Ruim 7 maanden oud tot heden:
Ze gaat sinds 2 weken zonder aarzeling in 1x mee de gang in.
Tot nu geen wagenziekte meer geconstateerd bij haar. Aan haar houding in de auto is te zien dat ze zich lekkerder is gaan voelen.
De pauzemomenten heb ik nu dus 2 weken niet toegepast. Wanneer dat nodig is doe ik dat meteen weer op de manier zoals we die kennen.
Resumé:
We zijn 4 maanden onderweg met elkaar om Dakota de kans te geven het ritme te bepalen.
Zij heeft deze tijd nodig om de gefundeerde ervaring van ongemak en het gevoel wat dit haar geeft om te zetten in de ervaring dat dit kan veranderen. Zij bepaalt het ritme, ik let op, kijk en blijf rustig.
In dit soort situaties maak ik geen gebruik van voertjes/spel-elementen/bepaalde lokgeluidjes. Ook niet van fysiek ingrijpen in de vorm van duwen/trekken of iets van dien aard. Geen stemverheffingen/frustratie geluiden of anderszins.
Het ingrijpen wat ik heb gedaan is rustig naar haar toe lopen, haar oppakken zoals ze gewend is en haar even een kriebeltje geven om te laten weten dat het hulp is van mijn kant.
Dan praat ik niet tegen haar.
Dakota heeft een ervaring opgebouwd met fysiek en emotioneel ongemak.
Om dan nieuwe ervaringen op te doen is rust en overzicht nodig en het gevoel dat je zelf kan kiezen, ook als hond zijnde.
Ik vertrouw op de relatie tussen mij en Dakota, ik heb steeds het voorbeeld gegeven dat we dit rustig kunnen doorlopen en dat ik oog had voor haar ongemak.
Ik kan mijn hond niet overal voor behoeden, vervelende ervaringen of emoties zal ze meemaken.
Dat is een onderdeel van het leven.
Waar ik wel voor kan zorgen is dat ik haar niet in de steek laat en dat ik haar ontwikkeling serieus neem.
Wanneer ik daar tussen ga 'zitten' met voerbeloningen/spel vormpjes/ lokken of corrigerende, wellicht gefrustreerde handelingen dan sla ik een essentieel iets over.
Ik sla de hond over, de unieke hond, ik zie Dakota dan niet voor wie ze is.
Ik ga dan bepalen hoe zij blijkbaar moet leren en hoe zij dat blijkbaar moet doen,omdat ik zou vinden dat ze in 1x de gang in moet wanneer ik dat aangeef.
Nee hoor...ik kijk liever naar haar, ik bouw rust in. Ik zorg dat ik ruim de tijd heb om te gaan wandelen en we komen er wanneer het moment juist is, zoals het gaat. En dat is genoeg.
In Deel 2 lees je over het in en uit de auto gaan gedurende deze periode. Daar heb ik ook bepaalde stappen doorlopen met haar en zij heeft letterlijk sprongen gemaakt.
Kommentare