In Deel 1 schrijf ik over de wagenziekte die Dakota heeft ervaren als jonge pup.
In Deel 2 schrijf ik over het in en uit de auto gaan gedurende die ervaringen.
Op de leeftijd van 3 tot 4 maanden oud maakte ik gebruik van een bench in de achterbak van de auto om Dakota in te vervoeren.
Veiligheid tijdens het rijden en een mate van overzicht wanneer de achterklep dichtgaat of opent.
Ik tilde haar volledig op bij zowel het in als uit de auto gaan.
Ze liep door de voordeur mee naar buiten en richting de auto, aan de riem.
De ene keer ging dat vloeiend en een andere keer met wat haperingen. Dan stond ze even stil om naar de auto te kijken om vervolgens wat dichterbij de auto te gaan staan.
De associatie met de auto en haar ongemakkelijke gevoel absoluut aanwezig.
Tijdens deze acties, het naar de auto lopen, maakte ik geen gebruik van voertjes of andere middelen om haar te lokken en/of te belonen of te sturen richting de auto.
Ze gaf te kennen dat ze niet volledig comfortabel was, het ongemak was steeds te zien ook op de momenten dat ze vloeiend naar de auto liep.
Die vloeiende beweging was niet enthousiast en ontspannen, haar emotionele beleving was niet relaxed.
Wanneer ik dat constateer en inschat ga ik niet over op beloning of sturing met extra hulpmiddelen.
Op het moment dat ze zich zo voelde kan ik haar beter ondersteunen en begeleiden met mijn rustige en vriendelijke houding en haar tempo volgen, haar serieus nemen met al de spanning in haar hoofd en lijf.
Corrigeren, doorpakken, trekken, duwen, mopperen of zeggen dat ze zich niet moet aanstellen komen in mijn woordenboek niet voor, gewoon niet.
Ik zie wat ik zie, daar vertrouw ik op.
Dan ga ik niet beweren dat ze dat, omdat ik dat vind, anders zou moeten ervaren.
Zij ervaart die bepaalde emotie met fysieke reactie, daar moet ik naar luisteren.
Ik dring al genoeg op met de keuze dat ik haar in de auto wil vervoeren.
Geven en Nemen; zeker in de relatie met je hond en het opbouwen van een stabiele band.
Wanneer we dan bij de auto stonden, pakte ik haar op. Zonder iets te zeggen, haar even rustig kriebelen en dan in de bench. Rustige bewegingen en het deurtje sluiten.
Dan zei ik ; 'Braaf, in de auto, braaf' en sloot ik de achterklep.
Hoe het dan tijdens de rit ging lees je in Deel 1.
Op de plaats van bestemming doe ik de achterklep open, rustige bewegingen en oog voor haar.
De ene keer had ze gespuugd, een andere keer niet.
De ene keer lag ze in de bench, een andere keer zat ze op haar kontje.
De ene keer ongemakkelijk, een andere keer zag ik wat ontspanning. Heel wisselend.
Mijn actie bij het uit de auto gaan was hetzelfde.
Deurtje van de bench rustig openen met 1 hand, met mijn andere hand hield ik haar zacht tegen wanneer ze direct naar voren stapte.
Ik zei niets. De ene keer maakte ik het riempje vast, een andere keer niet.
Wanneer ik een beetje ontspanning voelde zei ik; 'Kom maar' en tilde ik haar uit de auto.
Een klein kriebeltje, geen woorden. Dan rustig naar beneden bewegen en haar op de grond zetten.
Meteen zag ik dan de ontspanning in het lijfje, oogjes helder.
En dat is voor mij de reden geweest dat ik heb doorgezet, ondanks haar ongemakkelijke gevoel naar en in de auto.
Zodra ze uit de auto kwam op de wandellocatie verdween de auto-emotie als sneeuw voor de zon.
Ik ben op deze manier doorgegaan samen met Dakota tot de leeftijd van ruim 7 maanden oud.
De enige verandering die er in dit proces is geweest was het weghalen van de bench uit de auto.
Vanaf de leeftijd van ruim 4 maanden oud zat ze alleen of met de andere honden in de achterbak van de auto. Die achterbak is afgezet met een hondenrek tegen de achterbank.
En vanaf die leeftijd is ze een maand meegegaan naar Frankrijk.
Zij lag met Labrador Duggan in de achterbak en Beertje lag op de achterbank.
Dus ook wanneer de andere honden erbij waren deed ik precies hetzelfde, want zij gaf te kennen dat ze ook dan dat ongemak voelde.
En de andere honden deden precies hetzelfde wat ik deed of ik deed wat ik heb gezien van de andere honden...geven en nemen is een interessant proces!
Bij haar in de buurt blijven, even naar haar kijken, haar kort aanraken met hun lijf of alleen hun neus. Duggan gaf haar vaak even een likje langs haar bek.
Heel troostend en ondersteunend en geen drama.
En altijd was er dat moment wanneer ze uit de auto was dat die 'sneeuw voor de zon verdween'. Dat is mijn focus gebleven.
Aangezien ze niet graag naar de auto liep deed ik haar altijd op weg naar de auto aan de lijn.
En zo liepen we samen naar de auto en dan ging dat ritueel van start om haar in de auto te tillen.
Altijd hetzelfde omdat ik 1x het risico heb genomen om te zien wat ze deed wanneer ze los mee liep richting de auto.
Dat was in haar 5e levensmaand en ze gaf duidelijk te kennen dat ze niet in de buurt van de auto ging komen zonder gebruik van de riem.
Ik heb gewacht, ze ging door met scharrelen en snuffelen. Ze keek af en toe even.
Totaal geen aanstalten om mijn kant op te komen.
Ik ben toen een stukje verder gewandeld en op 10 meter van de auto stond ze direct bij me, klaar om samen verder te wandelen.
Ik heb haar daar nog even laten scharrelen, ik bleef daar staan. Op een later moment toen ze naar me opkeek gaf ik haar met mijn hand aan om mijn kant op te komen, dit deed ze direct. Daarop kon ik het riempje omdoen en zo zijn we naar de auto gestapt.
Opvallend met het naar de auto stappen aan de riem, dus naast mij, was dat ze dit in volledige ontspanning deed.
Ze ging niet hard trekken of gaf niet te kennen dat ze niet verder vooruit wilde.
Ik gaf met een rustige houding en begeleiding aan dat we samen naar die verdraaide auto gingen, geen twijfel.
Altijd hetzelfde...zeker na dat ene moment.
Zolang ze niet zelf de auto inspringt en ontspanning heeft in lijf en hoofd laat ik haar niet los naar de auto lopen.
Dat heb ik geleerd van dat ene moment op die jonge leeftijd.
Geven en nemen, daar is dat proces weer.
Ruim 7 maanden oud tot heden, ze is nu 9 maanden oud:
Toen ze net 8 maanden oud was sprong ze ineens, voor mij totaal onverwacht, de auto in toen ik de achterklep net open had gedaan.
Zij stond aangelijnd bij me, we hadden een wandeling gemaakt en zonder pardon zweefde ze met haar elegante lijf de achterbak in.
Dit valt dus gelijk met wat ik schrijf in Deel 1. Daarin vermeld ik dat ze net voor dit moment makkelijker mee de gang in gaat om te gaan wandelen en zelf ook bij de tussendeur gaat staan.
Ik was verrast. Ik heb haar rustig gecomplimenteerd met deze waanzinnige actie en dat ik blij met haar ben. Dan weer de rust, riempje afdoen, klep van de auto sluiten en glimlachend naar huis rijden.
Vanaf dat moment springt ze de ene keer vlot de auto in, een andere keer is er een pauze en springt ze daarna. Ik zeg nog steeds niets.
Ook komt het voor dat ze wat langer wacht, dan zie ik twijfel bij haar.
Ik ga dan naast haar staan, leg mijn handen aan weerszijden van haar lijf, ik kriebel even en dan beweegt ze naar voren en springt zelf de auto in.
De auto uitspringen doet ze zelf, nog steeds op die manier dat ik aangeef dat ze eruit kan komen. Geen twijfel, geen haperingen, geen ongemak wanneer ze die actie uitvoert.
Daar kan ik verder niets aan toevoegen of over uitleggen.
Nog steeds is er een mate van ongemak zichtbaar bij haar wanneer ze naar de auto loopt.
Dus dat gaat nog steeds aan het riempje.
Of de andere honden er wel of niet bij zijn, maakt geen enkel verschil.
Haar emotie en ervaringen bepalen, haar hormonen en ontwikkeling bepalen, haar genetica en haar wezenlijke zijn bepalen het ritme.
Ze is nog maar 9 maanden oud, jong hoor.
Rustig laten groeien en ontwikkelen. Ik leer haar steeds beter kennen.
En wat betreft het meelopen naar de gang om te gaan wandelen, dat gaat nu al weken zonder haperingen. Ze doet dit nu ontspannen en enthousiast.
Ik kies dus voor een aanpak die tijdloos is met oog voor het proces van geven en nemen.
Ik wil dat ze mee gaat in de auto, zij heeft daar moeite mee en toch gaan we dit samen aan.
Dat ik aan haar zie dat ze met alles wat ze in zich heeft zo haar best doet en grenzen overgaat ontroerd mij met regelmaat.Daar kan ik alleen maar met veel bewondering naar kijken en de tijd het proces van geven en nemen laten bepalen.
Blogs mogen gedeeld worden via de onderstaande kanalen.
Ik ben zelf niet actief via sociale media kanalen, omdat ik er geen interesse in heb om deze te onderhouden. Wanneer jij een blog wil delen dan doe je dat, dank !
Dank voor je reactie op deze blog. Rust is een fantastische basis in het contact met Dakota. Tof dat je dat benoemt.
Wat een mooi verhaal weer, de rust en het vertrouwen wat je haar geeft! Mooi!