In Deel 1 schrijf ik over de wagenziekte die Dakota heeft ervaren als jonge pup.
In Deel 2 schrijf ik over het in en uit de auto gaan gedurende die ervaringen.
In Deel 3 lees je de ontwikkeling van de afgelopen 2 maanden.
Dakota is nu 11 maanden oud.
Sinds haar loopsheid op ruim 9 maanden oud heeft ze een stabiele ontwikkeling doorgemaakt.
Dit is ook te merken geweest in het gedrag en haar emotie rondom het naar de auto lopen en het in de auto springen.
De start van de wandeling waarbij we de gang ingaan om de riemen om te doen geeft geen haperingen meer. Hierbij is er geen verschil te merken wanneer de andere hond(en) wel of niet meegaan.
In deel 2 staat vermeld dat ze ineens zelf de auto insprong op de leeftijd van 8 maanden.
Vanaf dat moment springt ze de ene keer vlot de auto in, een andere keer is er een pauze en springt ze daarna. Ik zeg nog steeds niets.
Ook komt het voor dat ze wat langer wacht, dan zie ik twijfel bij haar.
Ik ga dan naast haar staan, leg mijn handen aan weerszijden van haar lijf, ik kriebel even en dan beweegt ze naar voren en springt zelf de auto in.
Vanaf het moment dat ze mijn fysieke steun, mijn handen, niet meer nodig had ben ik overgegaan op een andere manier van begeleiden.
Ik zag dat ze iedere keer zelfstandig de auto in sprong, de ene keer duurde het wat langer dan de andere keer, dat gaat over verschil in seconden.
Het maakte geen verschil of de andere hond(en) er wel of niet bij waren.
Wanneer ze aanstalten maakte om te gaan springen zei ik op zachte toon "toe maar".
Bewust op zachte toon en eenmalig, omdat ik de actie die zij zelf had bedacht niet onnodig wilde verstoren met gejubel. Volledige zekerheid zag ik bij haar nog niet, rust is dan nodig om te kunnen leren en niet van de wijs te worden gebracht.
Wanneer ze er dan ingesprongen was zei ik "Flink of Knappe meid", maar net wat er als eerste in mij opkwam om te zeggen. Daarna gaf ik haar een voertje waarbij ik meteen kon nagaan hoe het met haar ging. Ze pakte het voertje steeds gretig aan en werd met smaakvol geluid naar binnen gewerkt.
Wanneer een hond zo makkelijk eet en bereikbaar is dan ga ik ervan uit dat het stressniveau in orde is.
De auto inspringen, wanneer ze aangelijnd is, gaat tot op heden vlot.
Wanneer ik 'toe maar' zeg, springt ze erin. Altijd zeg ik dat ik er blij mee ben, het voertje volgt variabel.
De ene keer wel, de andere keer niet.
Ik heb als doel dat ik het geven van voer, voor deze vaardigheid, uiteindelijk wil afbouwen.
In deel 2 schrijf ik over het meelopen naar de auto aan het einde van de wandeling.
Zolang ze niet zelf de auto inspringt en ontspanning heeft in lijf en hoofd laat ik haar niet los naar de auto lopen.
Rond de 10e maand gebeurde er iets leuks aan het einde van een wandeling.
Dakota en Duggan liepen los. Op een 100-tal meters van de auto vandaan kwam ze uit zichzelf naast me lopen en ze bleef naast me lopen.
Ontspannen en in contact met mij. Ik zei haar dat ik blij met haar was, ik glimlachte en ik gaf haar af en toe een voertje als extra bekrachtiging aangezien ze prachtig naast me liep.
Een vaardigheid die ik graag aandacht geef omdat ik het als doel heb gesteld haar te begeleiden in zowel los als aangelijnd ontspannen naast me te lopen.
Duggan scharrelde en snuffelde om ons heen, maar Dakota bleef naast me lopen.
Ik besloot, anticiperend op dit gedrag, dat ik wilde weten wat ze zou doen wanneer we bij de auto zouden komen en zij nog los van de lijn zou zijn.
Tot dan toe was zij altijd aan de korte lijn, aan mijn linkerzijde, meegelopen naar de auto om dan aangelijnd de auto in te springen.
In deel 2 is te lezen dat ik een ervaring met haar heb opgedaan waarbij ze bij de auto wegliep en ik de keuze heb gemaakt haar aangelijnd te houden tot.......
We lopen tot aan de auto. Vanaf het moment dat we daar zijn geef ik geen actieve aandacht meer aan haar. Ik wil weten hoe sterk haar eigen motivatie is om bij mij, Duggan, de auto in de buurt te blijven.
Mijn aandacht is er nog wel, maar ik geef haar dan geen voertje en zeg even niets.
Ik kijk naar haar, zij kijkt naar mij en ik glimlach.
Duggan springt als eerste de auto in en Dakota staat rustig bij ons te kijken.
Ontspannen lijf, rustige blik in haar ogen en met haar aandacht bij de situatie.
Ik zeg op zachte toon "toe maar".
En ze springt vlot de auto in, draait zich om en gaat zitten.
Ik zeg "Flink" met zeer brede grijns op mijn gezicht. Daarna krijgt ze een paar voertjes en Duggan ook. We hadden een klein feestje te vieren.
Vanaf die dag loopt zij nu afwisselend los of aan de lijn mee naar de auto aan het einde van de wandeling. Dat doe ik met de andere honden ook op die manier.
Daar varieer ik in, puur op gevoel en zin. Of ik beslis met een heel duidelijke reden zoals wanneer de auto langs een pad staat waar ander verkeer langs komt, dan gaan de honden altijd aan de lijn mee naar de auto.
Ze is stabiel in dit gedrag, laatste meters naar de auto komt ze nog steeds uit zichzelf bij me lopen.
Is een geweldige ervaring om een jachthond als een Duitse Staande Korthaar, die makkelijk buiten de ruimte pakt om te bewegen, vanuit haar eigen motivatie naast me te zien en dat ik voel dat we dat echt samen doen.
Vriendelijke woorden en mijn aandacht blijf ik geven. Een voertje krijgt ze variabel. Ook voor deze vaardigheid is mijn doel om het geven van voer af te bouwen, daar neem ik de tijd voor.
En dit doet ze ook wanneer de andere (hond)en erbij zijn, terwijl die dan heen en weer scharrelen. In mijn buurt zeker wel, maar niet op die manier naast me zoals zij meeloopt naar de auto.
Duggan rent het laatste stukje vooruit en staat dan bij de auto te wachten. Beertje loopt vaak iets achter mij en is dan veelal nog met haar eigen wandeling bezig tot aan de auto.
Door Dakota tijd te geven, goed naar haar te kijken en te luisteren kan zij zichzelf ontwikkelen. En kan ze zelf keuzes maken.
Ze kan niet altijd haar eigen keuzes volgen, dan sta ik in de weg of een situatie staat in de weg. Maar dat is niet anders dan dat ik meemaak in het leven. Accepteren en beseffen dat er andere keuzes te maken zijn.
Ik kan er wel voor zorgen dat ze zoveel mogelijk haar eigen ontwikkeling, op haar tempo, kan doormaken.
De tijd benutten, de tijd nemen en de tijd krijgen. Essentieel om jezelf te ontwikkelen en dit ook met je hond samen te ervaren. Het vertrouwen wat Dakota mij geeft, de zelfstandigheid die ze met mij deelt en het plezier waarmee ze door de tijd danst. Een eer om naast haar te lopen.