15 maanden oud, een hoofd vol jachtverstand en een lijf wat dat hoofd prima kan volgen.
Tot een maand geleden liep Dakota vrijwel alle wandelingen los van de lijn mee.
Ik wandel merendeels op polderwegen en tractorpaden waar overzicht is op eventueel ander verkeer.
Ze maakt gebruik van de ruimte die ze ziet en krijgt.
Gaandeweg haar opgroeien zie ik dat ze meer en meer de ruimte gaat benutten om haar talenten die zij bezit in te zetten.
Tot een maand geleden was het heel overzichtelijk wat ze deed.
Overzichtelijk voor mij, ik kon haar namelijk goed zien en volgen. Ze beweegt makkelijk over en door sloten, verplaatst zich dus net zo makkelijk van het ene weiland naar het andere en zo kwam ze de laatste maand 2x in een bietenveld terecht.
Ik zag die eerste keer al een andere houding bij haar ontstaan. Ik dacht te zien dat ze serieus onder invloed leek te raken van het bietenveld, het deed 'iets' met haar.
Ze was er zelf wat door verrast, ik floot en ze kwam direct naar me toe.
Die tweede keer ging ze met die serieuze houding, heel zeker, zelfstandig een ander bietenveld in. En daar ging de Duitse Staande Korthaar mij een lesje jachthondenwerk laten zien.
Het veld werd in slagen uitgewerkt met de neus omhoog en een tempo waar de snelheidsmeters van zouden gaan duizelen.
Ineens stokstijf stilstaan om vervolgens weer door te gaan in een andere richting.
Ik heb haar bekeken en ik heb haar dit laten doen.
Aan alles was te zien dat het geen nut had om haar te gaan terugfluiten zolang ze in die modus bezig was.
En ik was me bewust van het risico dat ze een haas of vogel tegen zou gaan komen in dat grote veld.
Dat gebeurde ook. Er vloog plots een fazanthaan op met een berg lawaai.
Die keek ze na en ze ging door in een andere richting.
Ineens zag ik een enorme versnelling in haar lopen en daar wist ik zeker dat ze een haas tegen was gekomen.
Ze kwam mijn richting op in diezelfde sprint en ik zag dat een haas als een Formule 1 coureur het parcours tussen de bieten feilloos kende en mij kon ontwijken.
Ik besloot per direct een pitstop te worden en Dakota met een fluitsignaal duidelijk te maken dat het tijd was om te stoppen.
Alles kwam nu aan op de timing, want de achtervolging was nog in volle gang.
De haas week van de route af, ik doe een paar sprongen naar voren en ik fluit het signaal om bij me te komen.
In een reflex kijkt ze kort naar mij, ik fluit meteen nog een keer dat signaal en ze komt mijn kant op.
En nog steeds bezig in mijn pitstop werp ik vastberaden het lijntje over haar hoofd en dat ging razendsnel. Dat was maar goed ook, want de haas kwam weer op ons af uit een andere richting en Dakota zag dat eerder dan mij.
Nog steeds in mijn pitstop modus floot ik direct het stopsignaal, ging puur op gevoel en in dat moment.
En Dakota gaat 'pats' met haar elegante achterste zitten op een grote biet.
Overladen met complimenten, wat zat ze daar serieus op haar bietentroon. Dat was een geweldig zicht.
De haas verdwijnt uit ons zicht, ik zie haar ontspannen.
Ik besluit de pitstop te sluiten en we lopen samen, zij blijft aan de lijn, het veld af.
Wanneer we nu een bietenveld naderen gaat ze aan de lijn.
Het is aan haar te zien dat het haar fascineert, ze wordt er door aangetrokken. Maar ik wil niet nog een keer riskeren dat ze een haas tegenkomt en dat ze weer samen gaan racen.
En ik weet wat me te doen staat in de begeleiding en training van haar.
De verschillende fluitsignalen ga ik nu toepassen in meer prikkelrijke situaties, waarbij Dakota aan de lijn/lange lijn loopt.
Op die manier kan ik leren wanneer ik moet fluiten om haar succesvol te kunnen bereiken en ik kan voorkomen dat ze een actie onderneemt die ik liever niet zie.
Ze loopt dus ook nog los mee. Ik ben nu wel selectiever in het kiezen van de locaties.
Grootste gedeelte loopt ze los en wanneer ik inschat dat we een uitdagend stuk land gaan passeren dan gaat ze even aan de lijn.
Momenteel is dat de rollijn die ik aan haar tuig bevestig.
Zo hebben we ook gewandeld toen ze rond de 5 maanden oud was en dat gaat ook nu prima.
Ik wandel dan rustig, er is overzicht en aan Dakota zie ik een ontspannen houding en ze stapt vlot mee aan de lange lijn met snuffelruimte.
Tegelijk kan ik dan zien hoeveel interesse ze zou vertonen langs dat specifieke veld en dat kan mij weer leren om haar beter in te schatten en haar beter te leren kennen.
Het stopsignaal wat ik geef met de fluit is een signaal wat ik haar aan het leren ben.
We zijn nog niet zover dat ik dit in allerlei situaties succesvol en betrouwbaar in kan zetten.
Vandaar dus mijn keuze om haar nu, en voorlopig, aan de lijn mee te nemen langs stukken waarvan ik het idee heb dat ze zou kunnen gaan rennen en ik haar niet kan bereiken.
Met een hond als Dakota, een bundel jachtpassie en snelheid, is dat zeer onverstandig en gevaarlijk bovendien.
En het vermelden waard omdat hij geweldig is ; Duggan.
Labrador Duggan was de gehele tijd mijn collega in de pitstop !
Die hond is magnifiek, hij gaat absoluut niet mee in de acties van Dakota om velden in te gaan en uit te werken. Hij staat daar bij mij, we kijken samen en ik geef hem complimentjes.
