Mijn honden zijn jachthonden en bovenal zijn het honden. En honden hebben en gebruiken graag hun neus zeker in combinatie met hun exceptionele vermogen om sporen en geuren van wild te volgen en te vinden.
De Labrador Retrievers die tot nu toe aan mijn zijde zijn, en zijn geweest, hebben ook die neuzen.
Maar van hen ken ik het niet dat ze zelfstandig, op eigen initiatief, een spoor langdurig volgen.
Dat ze zoeken en vinden in het apporteerwerk, na opdracht van mijn kant, dat ken ik zeer goed. En dan zie ik ook die kwaliteit van het neusgebruik in combinatie met jachtverstand en drift.
Dakota is een ander type jachthond, een Duitse Staande Korthaar, een staande hond.
En jazeker, staan doet ze veelvuldig en consequent.
Wanneer ze, met name, veerwild met haar krachtige neus ruikt dan laat ze haar technieken en kwaliteiten als staande hond zien.
Ze detecteert waar het wild zit, ze gaat voorstaan, ze beweegt langzaam die kant op en uiteindelijk zal ze het op laten vliegen.
Dan kijkt ze de vogels na en komt naar mij terug of ik geef een fluitsignaal waarop ze naar mij toe komt.
Wanneer ze de geur van haas ruikt reageert ze anders.
Is ze aan het lopen en schiet de haas ineens weg en ik zie dit ook op tijd, dan fluit ik een kort signaal en dan stopt ze direct en gaat ze zitten.
Vervolgens ga ik naar haar toe of ik fluit haar bij me. Dan is het afhankelijk van de situatie of ik haar aan de lijn verder mee neem of dat ze los mee blijft lopen.
Deze keuze heeft dan vooral te maken met wat ik aan haar houding en gedrag zie.
Zie ik dat ze nog intensief met die geur bezig is, of met de richting waarin de haas is weggerend, dan lijn ik haar aan.
De realiteit is dat ik niet altijd zie dat er een haas wegschiet of dat ik simpelweg rijkelijk te laat ben met reageren.
Wanneer Dakota begint te rennen, daadwerkelijk de haas volgt of het spoor, dan zou ik kunnen fluiten. Maar de praktijk heeft uitgewezen dat dit totaal geen effect heeft en dat doe ik niet meer.
Ik moet even wachten en wanneer ik dan fluit, is mijn ervaring, komt het signaal en de herkenning wel bij haar binnen en is ze in staat om te reageren.
Dat is de praktijk, zoals het voor mij en Dakota werkt.
Dat heb ik geleerd door te doen, te observeren, de fout in te gaan en succesvol te zijn. En dan keuzes maken wat wel en niet werkt om me daar vervolgens aan te houden.
Wanneer ik wandel met Dakota loopt ze merendeels los van de lijn mee. Dit doe ik op locaties die ik daarop selecteer, waar we ruimte om ons heen hebben.
En waar ik dit soort acties van haar kan laten gebeuren, waar die kunnen ontstaan.
Dit zoek ik op omdat ik geloof dat het belangrijk is voor de ontwikkeling van Dakota, als jachthond, dat ze op momenten haar kwaliteiten kan inzetten.
Zeker ook voor zichzelf, voor het goede gevoel, voor zelfvertrouwen, voor mogen doen wat in je genenpakket aanwezig is.
En in het geval van haar betekent het dat ze afstand van mij neemt, ze beweegt zo enorm snel op een spoor wat ze volgt dat ze in luttele seconden meters ver verwijderd is van de plek waar ze is vertrokken.
En ik heb vertrouwen in haar en in onze relatie. En ik ben nieuwsgierig naar wie ze is en hoe ze zich ontwikkeld als jonge staande hond.
In deze video zie je een moment waarop Dakota een spoor van een haas gaat volgen.
Ik had al gezien dat ze veel interesse had voor de rechterzijde van het pad.
Daarop besloot ik mijn camera aan te zetten en was ik wat afgeleid en ik maakte ook nog even contact met Duggan, want die was er ook bij.
Ik zie dus dat ze over het hekje springt en ze begint meteen het spoor te volgen.
En na die paar seconden dat ik me dat realiseer is ze vertrokken en bezig.
Dit is dus de praktijk, ineens is er zo'n moment en ik stond erbij en ik keek ernaar.
Ze volgt het spoor, ik zie haar verderop achter het grote hek verschijnen.
Ik fluit, 4 tonen, op het totaal verkeerde moment. Dus geen reactie van Dakota.
Ik wacht.
Ik fluit, 4 tonen, op het juiste moment en wat harder en feller vanwege de schuine tegenwind waar ik mee te maken heb. Ze komt mijn kant op, terwijl ze nog zichtbaar is achter dat grote hek. En dan zag ik dat de haas rechts door het hoge gras rent, verder van haar weg.
Ze breekt haar actie om mijn kant op te komen dan ook af en ik moet dus opnieuw wachten op een juist moment.
Fluiten om haar ineens te laten zitten hoeft ook niet meer, want het moment is al voorbij om dat van haar te vragen..te laat !
Ik fluit, 4 tonen, op het juiste moment en ze komt aan de rechterzijde door het hoge gras terug naar de plek waar ze de omheining over is gegaan.
Dan ben ik blij met en voor haar. Dit is de realiteit, dit is de praktijk wanneer ik ervoor kies dat mijn hond een bepaalde vrijheid geniet en daar mee kan doen wat ze op dat moment wil doen. En in die vrijheid is er ook sprake van samenwerking tussen ons.
Nadat ze weer bij Duggan en mij op het pad staat geef ik haar aan wat ik van haar wil zien.
Wanneer ik dat op dat moment niet doe dan is de kans zeer groot dat ze nogmaals op onderzoek uitgaat en daar trek ik dan een grens.
Ook dat hoort bij onze relatie, bij ons contact. Er is een mate van vrijheid in haar bewegen en keuzes, maar die is er niet continue. Op veel momenten vraag ik van haar dat ze bij me in de buurt loopt om op die manier ook ontspannen samen te kunnen wandelen.
Het is niet verantwoord en mogelijk dat ze te pas en te onpas zelfstandig aan de slag gaat met die grote neus en lange poten waarmee ze pijlsnel kan vertrekken.
Ik ben blij met haar. En wanneer je haar houding ziet en de blik in haar ogen wanneer ze weer bij me staat dan zie je hoe ze contact maakt en het moment met me deelt.
En daarna geef ik dus aan wat ik van haar wil zien, dat ze bij mij op het pad blijft.
Dat doe ik door de aanwijzing: "Deze kant" te geven en haar te belonen voor de acties die ze laat zien om bij mij in de buurt te blijven.
Vertrouwen heb ik.
En laat ik niet vergeten te vermelden dat Duggan een waanzinnig dier is.
Die is, zoals je ziet in de video, er heel de tijd bij aanwezig. Loopt los om me heen en is totaal niet bezig met het spoor en de geur die Dakota volgt.
Ieder z'n ding....zoiets zal het zijn !
Comentários