Labrador Retriever Duggan is vandaag 7 jaar oud geworden.
Zijn geboorteplaats is Zierikzee. En zijn volledige naam is Duggan van de Grote Moor.
Duggan is een Ierse naam. Het staat voor de kleur zwart.
In oude Ierse literatuur wordt Duggan ook als naam gegeven aan bepaalde bergen die als krachtplaats ervaren worden.
Ook is er geschreven over dat de naam afgeleid is van Dugan: waardig zijn.
Hij is echt 7 jaar. In de kracht van zijn leven.
Een gezonde, gespierde, atletische jachthond met verstand van apporteren.
Een voorbeeld voor de wereld met zijn trouw, loyaliteit, wilskracht, zuivere geest en eerlijkheid.
En hij kan zo warm knuffelen, wat wij als een weldaad ervaren in het contact met hem.
Opgegroeid met, destijds, Labrador Brego samen.
En ook oude Labrador Doerak, doof en deels blind op dat moment, heeft hij nog 2 maanden van zijn leven meegemaakt.
Toen Brego op 9 jarige leeftijd plotseling overleed is hij een periode alleen bij ons geweest.
Labrador Beertje, toen 10 jaar, kwam april 2019 zijn leven met ons delen.
Hij was daar zichtbaar blij mee en kon zich meteen opmaken voor dame nr. 2.
Want augustus 2019, een paar maanden later, kwam pup Dakota dansend de gehele boel vermaken met haar aanwezigheid.
De reu met 2 teven.
Hij is galant, hij is charmant en hij heeft verschillende relaties met de dames.
Met Dakota is het spel, uitdagen, opvoeden, competitie aangaan, keihard rennen en op de bank tegen elkaar aanliggen.
Met Beertje is er een zorgzame relatie ontstaan.
Afgelopen maanden, tijdens ons verblijf in Frankrijk, is dit opvallend toegenomen.
Hij is heel lief voor Beertje, hij kijkt naar haar om, hij is sociaal.
Ze beweegt minder vlot en hij gaat tijdens wandelingen meerdere keren naar haar toe om een paar passen met haar op te lopen.
Dan loopt hij even naast haar en rent dan weer naar voren om zijn eigen gang te gaan.
Wanneer we stilstaan tijdens een wandeling gaat hij steevast naast Beertje staan, snuffelt aan haar kop en blijft dan naast haar staan.
Wanneer we op een terrein zijn waar de honden rondrennen en bewegen en we dus meer op 1 locatie blijven dan gaan ze allen hun eigen gang.
Ook dan gaat hij iedere 5 tot 10 minuten naar haar toe, hij staat bij haar, snuffelt aan haar kop of flank en dan gaat hij weer wat anders doen.
In huis en in de tuin gaat hij dagelijks een paar keer bij haar in de buurt liggen of zitten.
Niet tegen elkaar aan, dat hoeft voor Beertje niet.
Gewoon bij elkaar in de buurt, dat is het.
En de dames zijn beiden op een ander gebied belangrijk voor hem, ze zorgen ook voor hem.
Hij voelt zich ongemakkelijk wanneer hij bepaalde harde geluiden hoort; vuurwerk of motoren met knallende uitlaten bijvoorbeeld.
Op het moment dat hij dat ongemak ervaart dan loopt hij naar hen toe.
Hij drukt zijn neus kort in de vacht van zowel Dakota als Beertje en dit kalmeert hem direct.
Beertje raakt dan met haar neus zijn neus kort aan en Dakota tilt een oor van hem op met haar neus om daar een paar ferme likken aan te geven.
Dan gaat hij bij één of bij beiden liggen en is de rust terug in zijn lijf.
Wonderlijke synergie.
Ik kan met hem op pad gaan en dan hoef ik niets te zeggen.
We zijn ingespeeld op elkaar, we hebben elkaar goed leren kennen in de 7 jaren.
2 solisten die elkaar hebben gevonden en het beste in elkaar naar boven halen.
Door zijn eigenheid heb ik geleerd mijn eigen koers te varen, doen waar ik goed in ben.
Doen waar ik energie van krijg en geen oordelen vellen, laten wat is.
Duggan is mijn berg, mijn krachtplaats.
Zonder twijfel een wonderschoon magnifiek wezen waar de zuiverheid vanaf druipt.
Foto's gemaakt door Annelies Ruiter
De foto van mij en Duggan samen is gemaakt door Denise.