Rond half 5, einde middag, neem ik plaats achter mijn bureau.
Laptop opengeklapt en telefoon bij de hand om te bekijken of er bijzonderheden zijn voor de volgende werkdag.
Dat is zomaar even een moment.
Het bureau staat in de serre.
Grote ramen bieden de kans om de gehele tuin te zien en de wolken aan de lucht.
Het zit daar heerlijk op mijn comfortabele bureaustoel.
Ik heb net plaatsgenomen wanneer ik het koppie van Labrador Beertje zie verschijnen.
Ze gaat zitten tegen de wand van de serre achter de stoel.
Vervolgens gaat ze liggen waarbij ze een zuchtend geluid ten gehore brengt.
Dan verschijnt het volgende labradorlijf in de serre, Duggan is van de partij.
Hij positioneert zich voor het bureau, daar gaat hij liggen.
Zo af en toe voel ik dat hij aan mijn voet snuffelt of legt zijn kop daar op.
Dakota is dan zeer zeker ook gearriveerd.
Zonder omhaal stapt ze om het bureau heen, legt haar hoofd op mijn been.
Binnen 2 seconden klimt ze met haar voorpoten op schoot en hangt over mijn schoot heen.
In een automatisme, omdat het zo leuk is, ben ik al iets naar achteren gaan hangen om haar die ruimte te geven.
"Is het al zover?", zeg ik dan.
Dit is de voorbereiding naar een belangrijk moment van dag voor de honden, etenstijd.
De deur in de serre is de toegangspoort naar verrukkelijke brokken.
En ik hoef alleen maar op te staan, 10 passen te zetten en dan kan ik die doorgang verschaffen door de deur te openen.
Wanneer ik klaar ben met dat rondje berichten checken is het doorgaans zo dat we naar buiten lopen en dat de honden daarna hun avondeten krijgen.
Om de boel kracht bij te zetten gaat het team harder aan de slag om mij te laten stoppen met mijn bezigheden.
Duggan staat even op en piept met zijn hoofd om de hoek van het bureau om me strak aan te gaan kijken in combinatie met een breed kwispelende staart en trappelende voeten.
Beertje staat op en gaat aan de kant waar Dakota haar voorpoten hangen tegen mijn been aan duwen met haar neus.
Wanneer ik dit lachend becommentarieer met "oh, ik weet niet, het is serieus hier" , doet ze nog iets harder haar best om mij van die stoel te krijgen.
Dakota zorgt ervoor dat ik volledig afstand neem van mijn werkzaamheden door nu volledig op schoot te kruipen.
Daarbij heeft ze een techniek ontwikkelt die ervoor zorgt dat de stoel iets naar achteren rijdt, de rugleuning naar achteren beweegt en ik totaal niet meer bij mijn toetsenbord kan.
En dan komt mijn favoriete moment in het favoriete moment.
Dakota ligt volledig op schoot, neus in mijn nek, ogen gesloten.
Beertje zit rechts van me, tegen de stoel aan.
Ze gooit in een zelfbedacht ritme haar neus omhoog zodat ik even onder haar kin kan kriebelen, waarbij ze knippert met haar ogen.
En Duggan ligt links.
Wanneer ik naar hem kijk bewegen zijn oren iets naar achteren en zijn staart kwispelt rustig heen en weer.
En zo zitten we dan een paar minuten.
Gewoon even zitten, beetje babbelen, aaitjes uitdelen en naar buiten kijken.
Ik voel de warmte en de hartslag van Dakota op mijn borst en schoot, fysiek hartcontact.
Ik voel het contact tussen ons 4-en, emotioneel contact, het hangt daar in de lucht in die hoek van de serre.
Dat is mijn favoriete moment van de dag.
Hartcontact, daar ga ik meer over schrijven.
Veel mensen zijn het kwijt, het contact met hun lijf.
En wanneer je dat kwijt bent is het moeilijk te horen wat je hart zegt.
Ik ga er meer over schrijven en ik kan je er meer over vertellen tijdens een wandeling die je met mij kunt maken.
Wil je niet wachten tot die informatie op de website staat, neem dan contact met me op: koffie@naarbuitenmetannelies.nl