Frustratie aan de riem
Behoorlijk wat jaren geleden (ruim 15 jaar geleden) heb ik me niet altijd ontspannen gedragen aan de riem.
Ik had verwachtingen van de hond aan de andere kant van de lijn.
Er moest met losse lijn naast me worden gelopen en niet ineens keihard trekken naar een aantrekkelijk geurtje.
Blaffen en trekken aan de lijn bij het zien van een andere hond of mens gaf me een totaal gevoel van controle verlies.
Ik ging dat oefenen en trainen, het zou en moest gaan zoals ik dat wilde.
Ontspannen en zonder gedoe samen wandelen met mijn hond aan de lijn.
Nou, daar gaf ik een lekker voorbeeld aan de hond. Degene die totaal niet ontspannen was, dat was ikzelf. Zonder gedoe? Ik maakte er standaard gedoe van met mijn verwachtingen en eisen.
Ik zette van alles in:
slipketting, halsband, tuig, gentle leader/halti, anti-trektuig, voer, clicker, een bal in mijn hand ter afleiding en vooral veel mopperen en frustratie.
En die frustratie was hetgeen wat alles blokkeerde.
Door het ervaren van frustratie ging ik kortzichtig en ondoordacht handelen.
Frustratie vertroebelde mijn open blik en gevoel voor wie mijn hond was en wat hij wilde en nodig had.
Ik dacht voornamelijk aan mezelf en aan mijn eisenpakket en het ideale plaatje wat ik in gedachten had over het wandelen met mijn hond.
Een plaatje wat ik had gemaakt door naar anderen te kijken en te luisteren.
Ik was aan het vergelijken.
De frustratie uitte zich in allerlei dingen proberen en niet doorzetten.
Ik gaf werkelijk niets een kans, het moest blijkbaar meteen werken.
Uiteindelijk kwam de frustratie er altijd uit in de vorm van een ruk aan de lijn.
De hond begon met trekken en dan gaf ik een ruk aan de lijn. Of hij was al even aan het trekken en dan was ik het ineens beu en gaf ik alsnog een ruk aan de lijn.
Nu ik terugdenk aan deze momenten bekruipt me een ongemakkelijk gevoel.
Ik oefende dan ook het meelopen, op de manier die ik wilde zien, met inzet van voer.
Maar ik had werkelijk geen idee wat ik aan het doen was, ook daarin rommelde ik aan, want ook op die momenten zat de frustratie hoog.
En dat is niet te verbergen, de hond weet het. Hij voelt het, het is zo klaar als een klontje.
Ik bakte er niets van.
Nu, reflecterend, kan ik zeggen dat de hond mij beter uit had kunnen laten aan de lijn.
Degene die goed in balans liep en zeker niet gefrustreerd, was hij.
Ik refereer aan Labrador Bailey.
Waarom benoem ik dat hij in balans was?
Omdat hij verbinding en relatie met mij aanging, altijd, ook tijdens de wandeling.
Ik, met mijn oogkleppen op, had daar letterlijk geen oog voor.
Wandelen met de hond aan de lijn = wandelen met de hond aan de lijn en dat moet zo en zo en zo !
En Bailey was niet de hond van het plaatje wat ik in mijn hoofd had, dat was een plaatje. Statisch, geen gevoel, geen beweging, geen emotie, een andere hond, een ander mens.
En Bailey was dynamisch, een levend bewegend emotioneel wezen.
Dat klopte niet hè, met dat stilleven van een plaatje in mijn hoofd !
Ik ben opgegroeid met paarden om me heen en die dieren hebben altijd mijn interesse gehouden. In die tijd, mijn frustratietocht met Bailey, volgde ik zo hier en daar eens een workshop of seminar gericht op paardenzaken.
Zo ook die ene. Die ene die me in 1 middag liet inzien hoe ik aan het ronddobberen was in mijn bad van frustratie met hele steile kanten waar ik niet zomaar uit kon klimmen.
Een spreker die zijn ervaringen vertelde en liet zien met filmmateriaal.
Zijn ervaringen met het contact maken met de paarden vanuit HARTCONNECTIE en het leren en willen ZIEN van jezelf en je paard.
Alles zien van jezelf en je paard, het mooie en het moeilijke. Het makkelijke en het pijnlijke.
En verbinding maken, zoals je daar op dat moment bent met elkaar, zonder verwachting en zonder druk.
En dat herkende ik. Ik had dat gedaan in de tijd waarin ik paarden om me heen had.
Sinds ik uit het ouderlijk huis ben gegaan waren er geen paarden in mijn buurt, ik ben dat gevoel kwijtgeraakt.
Ik wist hoe ik dat kon doen, ik wist hoe ik dit ook kon doen met Bailey.
Ik wist dat ik dat MOEST gaan doen om Bailey en mezelf de kans te geven elkaar te leren kennen.
En daar is de verandering ingezet.
Iets wat helemaal niet moeilijk was, want ik hoefde alleen maar Bailey te volgen.
In deze periode was Labrador Doerak ook bij ons ingetrokken.
Een hond met bijzondere emotionele keuzes aan de lijn wanneer hij andere honden zag naderen.
Die verandering heb ik volgehouden, ik heb doorgezet.
Van deze 2 honden heb ik geleerd dat ik niet ga wandelen zoals ik het wil.
Dat werkt niet, het is niet reëel.
Ik heb geleerd met hen te wandelen zoals het voor ons allemaal werkt, dat gaat over geven en nemen. We lopen samen.
Heel praktisch een korte schets:
Vanaf dat moment heb ik de honden aan lange lijnen laten lopen en ben ik gebieden op gaan zoeken waar ze los konden lopen.
De locaties die gedoe veroorzaakten, daar ben ik niet meer naartoe gegaan.
Merendeels gingen de honden mee in de auto en reed ik naar een rustig buitengebied om daar verbinding te kunnen maken met elkaar.
Op het moment dat de honden ruimte van me kregen en ik ook ruimte kreeg om ze te leren kennen was het meelopen aan een korte lijn bijzaak.
Als vanzelf kon ik dit integreren in ons contact.
Om de eenvoudige reden dat ik geen frustratie meer voelde, ik wist wat ik wilde.
En niet omdat het moest, maar omdat ik wist dat het goed was.
En zo is met deze ervaring de reis verder gegaan en heb ik een eigen manier gecreëerd om samen met de honden te kunnen wandelen, zowel los als aan de korte of lange riem.
Na Bailey en Doerak zijn er pups bij ons komen wonen; Brego, Duggan en Dakota.
En ook met de pups heb ik dit zo gedaan.
Beertje leeft ook bij ons, de ultieme lerares in het samen wandelen en verbinding maken.
In dit filmpje, staat al langer op YouTube, kun je die methode van het meelopen aan een korte lijn nog eens bekijken.
Ik gebruik jachtlijnen, uit 1 stuk, maar deze methode kan ook prima ingezet worden met halsband of tuig en een losse lijn daaraan vast gekoppeld.