Labrador Duggan, reu van ruim 4 jaar oud, heeft er moeite mee wanneer er buitenshuis een onbekende hond naar hem toe komt rennen en wanneer die hond hem in die energiestroom aanraakt.
Het maakt niet uit of de hond in kwestie jong, oud, reu of teef is. Hij wil dit niet. PUNT !
Wanneer we een onbekende hond tegenkomen die in rustig tempo nadert, afstand bewaart en Duggan kan de stap kan zetten om nader kennis te maken dan gaat dit met teven goed.
Met reuen niet. PUNT !
Maar ook met teven is dit een risico situatie, hij heeft er echt veel moeite mee om aangeraakt te worden door een onbekende hond.
Dus ik zoek die situaties niet op, ik zet in op voorkomen.
Belanden we toch in een situatie waarin een onbekende hond zijn kant op komt lopen en de eigenaar is in zicht dan geef ik aan dat mijn hond geen contact wil.
Wanneer de naderende hond sociaalvaardig is dan reageert deze vaak al door zelf niet verder naar ons toe te lopen.
Duggan geeft met zijn lichaamstaal, manier waarop hij loopt en kijkt, duidelijk te kennen dat hij geen ontmoeting wenst.
De paar keren dat we nu verrast werden door plotseling naderende honden zijn merendeels op deze manier prima verlopen.
De naderende hond kwam zelf niet verder naar Duggan toe of de eigenaar anticipeerde direct om de hond bij zich te roepen. Dankjewel !
Wanneer ik dan naar Duggan kijk zie ik zijn lijf en uitstraling van spanning naar ontspanning gaan op het moment dat hij merkt dat hij niets hoeft met die onbekende hond.
Hij kijkt er dan verder ook niet naar, PUNT gemaakt.
Een aantal keren kwam de onbekende hond wel doorlopen of rennen naar Duggan.
Vooral de honden die er vaart achter zetten, dus rennend op ons af komen, is moeilijk gebleken.
De ene keer kon ik Duggan verleiden zijn aandacht op zijn bal te richten en kon de eigenaar de betreffende hond van mij weg roepen.
Een andere keer stuurde ik Duggan razendsnel over een sloot en liet hem aan de andere kant wachten op fluitsignaal en zo kon ik de naderende onbekende hond 'opvangen' en retour bezorgen aan de eigenaar.
Een keer kon ik, net voordat de hond Duggan aan zou raken, het tuig van de betreffende hond vastpakken en hem op een halve meter afstand van Duggan houden.
Zoals je leest gaat Duggan het contact niet zelf aan. Hij reageert pas wanneer hij daadwerkelijk aangeraakt wordt.
Want dat is 2x voorgevallen, dat is mijn informatiebron.
Die 2 keren kon ik de naderende hond, de ene keer een teef en de andere keer een reu, niet vastpakken of anderszins.
De honden in kwestie raakten hem aan. Duggan geeft een waarschuwing door te grommen, hij geeft nog een waarschuwing door te grommen en lip op te trekken en daarna richt hij zicht tot de hond in kwestie en snauwt de hond fel af.
De teef vertrok na de 2e waarschuwing en dit had mede te maken met de eigenaar die haar met de stem kon bereiken, nadat ik had geroepen om haar bij ons weg te halen.
De reu, in de andere situatie, was niet van plan te vertrekken en gaf zelf geen waarschuwingen, maar opende de aanval op Duggan na het lip optrekken van Duggan.
Meteen bleek dat Duggan de sterkere partij was en de onbekende reu rende zelf weg. De eigenaar van die hond stond van een afstand te kijken en reageerde niet op mijn vraag om te helpen en zijn hond bij ons weg te roepen of te halen.
Hij had een aparte manier van groeten, hij zwaaide alleen met zijn middelvinger omhoog.
Afgelopen maand was ik met Duggan op een grote parkeerplaats in de bebouwde kom, waar honden aangelijnd dienen te zijn.
Een overzichtelijk terrein met veel ruimte om uit te wijken en waar ik dus niet op andere honden af hoef te lopen om ze te passeren.
We kunnen ruim om elkaar heen, zodat Duggan geen spanning hoeft te ervaren.
Plots rennen er 3 kleine honden, blaffend en grommend, op ons af.
Mijn auto stond ook op die parking, maar ik was te ver weg om daar vlot naartoe te lopen en Duggan in de auto te laten springen.
Het was duidelijk dat die honden tot bij ons zouden gaan komen en ik was er zeker van dat ze hem aan zouden gaan raken.
Ik keek naar Duggan. Ik zag hem denken en zelf ook al rondkijken.
Ik zei: 'ik ga je optillen jongen". En daar ging de bijna 40 kilo wegende Duggan in mijn armen de lucht in.
Frappant was dat hij mee bewoog, hij hielp mij daarmee om hem te kunnen optillen.
Daar stonden we dan.
De 3 honden waren bij ons, springend tegen mijn benen en veel herrie makend.
Duggan hing rustig tegen mij aan en ik sprak mezelf toe om rustig te blijven.
1 van de honden werd fel in zijn reageren en probeerde zo hoog te springen dat hij de onderkant van Duggan zou raken, deze hond heb ik af moeten weren met mijn voet.
De veiligheid van ons allemaal hing ervan af.
Ik wilde niet dat Duggan zich zou moeten verdedigen, met de kans dat hij de sterkere partij zou blijken te zijn...gezien het formaat van de 3 kleine honden.
3 honden kan ik niet op afstand van hem houden wanneer hij ook op de grond zou staan.
Het zou schade voor iedereen zijn geweest, zowel fysiek al mentaal. Daar ben ik van overtuigd.
De eigenaar komt na een ruime minuut in zicht, die begint mij direct aan te spreken.
Op afstand roept hij dingen die ik hier niet ga noteren, omdat de man die aandacht niet moet krijgen voor dat gedrag.
Ik spreek mezelf nogmaals toe om rustig te blijven, focus op Duggan die nog steeds ontspannen in mijn armen hangt met zijn kop op mijn rechterschouder.
Ik denk en het kraakt in mijn hoofd met wat ik allemaal zou willen zeggen tegen de man.
Meteen daarna het besef, wat is nu nodig om de situatie te stabiliseren?
Ik zeg: "Wil je je honden bij je roepen, het is hier een gebied waar de honden aan de lijn moeten lopen, bedankt"
En ik haal adem, pfoe !
1 van de kleine honden was zelf al naar de man gelopen, de andere 2 reageerden na een paar keer roepen van zijn kant.
Hij draaide daarop meteen om en liep terug in de richting waar hij vandaan kwam.
1 van de honden lijnde hij aan zag ik nog.
Ik zet Duggan weer op de grond, hij kijkt even rond, tikt mijn hand aan met zijn neus.
"Bedankt jongen dat je me hebt geholpen om rustig te blijven".
Want dat was wat de situatie nodig had.
Rechtstreeks naar de auto gelopen en naar huis, dat was wel voldoende voor dat moment en dat was te voelen in mijn armen.
En ik haal nog eens adem terwijl ik met dat magnifieke wezen van een Labrador op de bank een kop koffie drink, pfoe !