Door naar het bewegen van mijn honden te kijken, te leren begrijpen hoe en waarom ze bepaalde keuzes maken heb ik een manier gevonden om met de honden aangelijnd en los te lopen.
Toen Duggan en Dakota pups waren hoefden ze niet mee te lopen aan een lijntje.
Eerst naar veilige locaties, met de auto, om los te scharrelen en te ontdekken.
Wanneer ze wel aan een lijntje zouden moeten zijn, vanwege veiligheid, dan was het een flexilijn waaraan ze ruimte konden behouden en ik niet de neiging zou hebben om te gaan trekken aan de lijn.
Plasjes en dat soort boodschappen mogen en kunnen de honden in onze tuin doen, daarvoor hoef ik niet met een kleine pup op de straat.
Ik ben ervan overtuigd dat er welgemeende aandacht nodig is om samen met je hond te wandelen.
Je gaat wandelen met je hond samen.
Ik ben jaren geleden gestart om mijn doel helder te stellen:
hoe wil ik wandelen samen met mijn honden?
Dat antwoord is individueel. Het is mijn antwoord en het is jouw antwoord.
Ik wil buiten met mijn honden, tijdens een wandeling, dat ze vrij kunnen bewegen.
Dat ze kunnen exploreren, in eigen tempo rennen en snuffelen, zich ontspannen kunnen ontlasten.
Dat ze oog en neus hebben voor de omgeving, dat ze nieuwe ervaringen opdoen en uitgedaagd worden door de omgeving.
Ik wil voelen dat de honden en ik contact hebben met elkaar. Ook al zitten er meters afstand tussen ons en kan ik ze rennend niet bijbenen.
Ook met die afstand kan het contact er zijn. Dit heeft alles te maken met aandacht voor elkaar, vertrouwen in elkaar en dat je elkaar kent.
Met die kleine pup, die los om me heen scharrelt in een nieuwe omgeving ben ik bezig een relatie op te bouwen.
Niet trekken aan een lijntje of halsbandje of tuigje vasthouden.
Wel kijken hoe dit kleine wezen beweegt, welke keuzes er gemaakt worden en dan gaan aanvoelen en uitproberen hoe ik daar in pas.
Hoe pas ik in die wereld van kleine Duggan of Dakota?
Eerst zoek ik het contact met de pup.
Ik ga naast de pup lopen, omdat ik graag naast de pup wil lopen.
Waarom moet de pup naar mij komen? Waarom moet hij ineens naast mij lopen?
Het voorbeeld geven is wat ik doe, met de pup en ook met de oudere hond.
Honden zijn meesters in sociaal leren, in meebewegen, in datgene doen wat fijn contact oplevert.
En om het voorbeeld te geven moet ik weten wat ik wil, wat mijn doel is en hoe ik het wil.
Ik ga eerst mee in de wereld van de pup, wie is het hondje?
Wanneer ik voldoende informatie heb verzameld ga ik mijn doel opnieuw onderzoeken.
Wie is deze hond en hoe kan ik mijn doel samen met deze hond bereiken?
Duggan, de kleine dreumes, liet van pup af aan merken dat hij graag bij mij in de buurt loopt. De rechterzijde heeft zijn voorkeur en liefst een paar passen voor mij uit. Daarbij regelmatig kijkend of ik nog bij hem ben.
Dakota, de kleine jager, liet van pup af aan merken dat ze graag om me heen loopt. De ene keer links, dan weer rechts en liefst met een anderhalve meter afstand tussen ons in en haar neus in de lucht.
Andere scenario's. Maar in beide gevallen was er een duidelijke overeenkomst.
Ze liepen beiden op hun eigen manier graag bij me in de buurt op het moment dat ik het voorbeeld gaf, ik voelde de aandacht voor elkaar.
Nu zijn we jaren verder.
Mijn doel is bereikt, het is reëel.
En in dat wandelen met mijn honden zijn ze op momenten aan de lijn.
De introductie van de kortere lijn, waar ik een voorkeur voor heb wanneer ik de honden uitnodig om naast me mee te lopen, doe ik thuis.
Kleine Dakota heb ik ondertussen beter leren kennen op onze expedities buitenshuis.
Ik weet hoe ze beweegt, waar haar voorkeuren liggen, hoe ze haar neus gebruikt. En ik weet op welk moment ze ontvankelijk is om mijn voorbeeld te volgen.
Ik ben in de tuin en heb een dun jachtlijntje in een lusje om haar hals gehangen. Het uiteinde heb ik vast.
Ik nodig haar uit om samen, met aandacht voor elkaar, wat heen en weer te lopen.
Zoals we ook al deden zonder het lijntje rond haar hals.
40 seconden, misschien nog minder. Ik stop, zij stopt, ik til het lusje over haar hoofd, kriebel even op haar borst en ze gaat haar gang weer.
En dat gaan we vanaf dat moment dagelijks herhalen, in de tuin en in huis.
Na ongeveer een week stapt ze bijna 10 minuten met me mee, aan het ontspannen lijntje.
Want dat lijntje is geen issue, omdat ik er geen issue van maak.
Het gaat om aandacht voor elkaar en samen met elkaar oplopen.
Ik heb beslist dat daar een lijntje bij gebruikt gaat worden omdat het op sommige plaatsen verplicht is en omdat het natuurlijk veiligheid kan bieden.
De lijn/riem is voor mij niet het middel om met mijn honden te kunnen wandelen. Om met mijn honden te kunnen wandelen is onze wederzijdse aandacht en graag bij elkaar willen zijn DE LIJN die ons verbindt.
Duggan en Dakota zijn verschillende honden. Zij bewegen beiden op hun eigen manier.
Met beide honden heb ik een aparte relatie.
Dan is Beertje ook op onze wandelingen aanwezig, zij kwam bij ons toen ze al 10 jaar oud was.
En daar hoef ik geen groots verhaal over te gaan vertellen. Want Beertje bewoog zo snel mee in mijn doel en in het voorbeeld van mij en de andere honden, daar heb ik zeer veel respect voor.
Zij liet in tempo zien wie ze was op dat moment, ik mocht meteen naast haar lopen en er was meteen contact en aandacht.
Door het individuele contact met de honden weten we precies wat we aan elkaar hebben en wat we bedoelen.
Het is dan echt een kleine stap, ik spreek uit ervaring, om dat samen te voegen met alle honden bij elkaar.
De honden volgen mijn voorbeeld, want daar zijn we mee bezig geweest in het opbouwen van dit hele gebeuren.
Dus wanneer ik daar stabiel mee omga en niet ga lopen lanterfanten, dan weten we allemaal precies waar we aan toe zijn.
Dakota is nu ruim 3 jaar oud. Een hond in beweging, ze volgt letterlijk haar neus. Naast mij meelopen wanneer ze los is, daar hebben we een manier in gevonden samen.
Tijdens een wandeling, op een pad met bochten bijvoorbeeld, kan het zijn dat ik de honden vraag naast me mee te lopen.
Ik wil zien wat er na een bocht is en of het verantwoord is dat ze daar los rennen.
De aanwijzing 'hier' geef ik wanneer de honden bij mij blijven lopen.
Dakota loopt letterlijk haar neus achterna, wanneer die neus iets zijwaarts draait dan volgt makkelijk haar hele hoofd en lijf en wijkt ze verder van mijn zijde dan ik bedenk voor dat moment.
Voor ons werkt het dat ik doorloop. Ik steek mijn hand uit, ik zeg rustig 'hier' en nodig haar uit weer naast mij te komen lopen. We blijven in beweging, dat is wat Dakota nodig heeft om weer aan te sluiten.
En dat weet ik omdat ik dat van haar heb geleerd op de momenten dat ik naast haar mocht lopen.
Omdat ik met aandacht naar haar heb geluisterd en omdat ik haar vertrouw.