De kopjes koffie en thee uit de kofferbak, tijdens de lessen, worden vaak opgeleukt met het vertellen van ervaringen die we met de honden opdoen.
Leuke dingen en rariteiten die de deelnemer of ikzelf meemaken met onze viervoetige vrienden.
De filmpjes die ik maak worden door menigeen bekeken en zeker de fratsen van Duitse Staande Korthaar Dakota blijven niet onopgemerkt.
Zo kwam het dat ik vertelde over weer een gekkigheid die we met haar hadden meegemaakt en ik als slotsom concludeerde dat ze een 'cadeautje' is.
Waarop mijn gesprekspartner het koffiekopje vrij wild omhoog tilde, de koffie klotste over de rand en uitriep ; "Ze is een Kadota voor jullie !"
En ik schonk onder luid gejubel nog een bakje in om het te vieren.
"Ah, jij zit al te wachten, ik kom eraan hoor"
"Zo, even een bakkie koffie voordat ik ga lesgeven."
"Wil jij ook wat?", vraag ik mijn gezelschap aan tafel.
Geen antwoord, wel een zeer geïnteresseerde blik mijn kant op.
Ik ga zitten tegenover mijn tafelgenote en we kijken elkaar aan.
Nog steeds geen woord van haar, het zal de ochtend zijn peins ik.
"Zit je lekker", vraag ik.
En de ogen van het gezelschap aan tafel lijken op te lichten, het hoofd wordt wat schuin gedraaid, haar blik is op mij gericht.
"Is er iets wat je wil vertellen, gooi het maar op tafel hoor", probeer ik als voorzet.
Het hoofd draait nog wat schuiner en ik hoor een klappend geluid op de zitting van de stoel.
"Ik begin wel", geef ik aan.
"Erg gezellig om met jou samen 's morgens koffie te drinken, knapperd".
En het klappende geluid op de zitting klinkt nog steeds, want die staart van Dakota communiceert als de beste.
Ik leg de deurstopper, een grote zware bol dik touw, voor de tussendeur die open moet blijven staan om wat dingen heen en weer te sjouwen tussen de gang en de keuken.
Ik wil met het eerste item terug naar de keuken lopen en daar klapt de deur precies voor mijn neus dicht.
Ik hoor gebonk in de woonkamer en het is meteen duidelijk wat hier gaande is.
Dakota rent met die bol door de kamer. Af en toe valt dat ding en dat ploft dan hard op de vloer.
Na nog 3 pogingen heb ik besloten een stoel neer te zetten om de deur tegen te houden.
Zeer succesvol, want daar ging mevrouw de poortwachter triomfantelijk met haar gat op zitten om te kijken naar mijn heen en weer geloop met al die spullen.
Dat die deurstopper zwaar is, weet ik met zekerheid.
Die bol ligt in de gang te wachten op zijn inzet om de tussendeur weer eens open te houden.
In die gang maken we ons ook gereed om te vertrekken als we gaan wandelen.
Ik doe mij pantoffels uit om mijn wandelschoenen aan te kunnen doen. Ineens bedenk ik me dat ik mijn portemonnee nog moet pakken uit de keuken.
Op mijn sokken loop ik richting de keuken, even door de tussendeur, en weer terug de gang in.
Ik stap er net in en daar ploft die zware bol, van een halve meter hoogte, bovenop mijn rechtervoet.
En daarom weet ik dat die bol touw zwaar is en daarom weet ik ook dat Dakota sterk is en niet te vertrouwen met een deurstopper binnen bekbereik.
Even de vloer vegen met zo'n superhandige rubberbezem. Echt handig om daar hondenhaar en zand snel en doeltreffend mee bij elkaar te verzamelen om dan met een paar soepele handveger acties het vergaarde hoopje haar in de vuilnisbak te deponeren.
Die actie duurt aanzienlijk langer wanneer Dakota beslist om een handje te helpen.
Ik zet de veger tegen de tafelrand aan en ik pak het blik met de stoffer om het hoopje haar op te vegen.
Terwijl ik me terugdraai bevind ik me ineens in een Harry Potter scene en zie ik de bezem door de kamer zweven in de bek van een Korthaar.
Soepel manoeuvreert ze overal langs, ik zie Beertje wel een keer kordaat precies op tijd wegduiken en Duggan aanschouwt dit alles vanaf de bank met attente verbazing.
Ik leg het blik en de stoffer neer en voel me geroepen de boel veilig te stellen.
Met de behendigheid van een ervaren bezemhanteerder grijp ik dat ding vast wanneer het langs zweeft en vraag ik een vriendelijk, doch dwingend, 'los' waarbij ik met de andere hand net doe alsof het een toverspreuk is die ik uitspreek.
Dakota laat meteen los, draait zich om, duikt op de stoffer en vliegt er met dat ding vandoor.
Ik veeg enorm onhandig en gniffelend met de grote bezem het hoopje haar op het blik.
Comments