Duitse Staande Korthaar Dakota is graag in de keuken aanwezig.
Met haar neus langs het aanrecht van links naar rechts bewegen of pal naast me staan wanneer ik iets uit de koelkast pak zijn favoriete bezigheden.
Het ultieme voor haar is het zitten voor de warme oven.
De oven is onder het aanrecht gesitueerd en daarmee op neus- en ooghoogte voor haar.
Ze ruikt voorzichtig langs de randen, wanneer er een gerecht in de oven staat, om iets van de geur haar sterk ontwikkelde reukorgaan in te laten stromen.
Wanneer die geur het geurencentrum in haar brein heeft bereikt dan wordt het keuzemoment zichtbaar. Is de geur goedgekeurd dan blijft ze zitten. En wanneer de geur niet belangrijk genoeg is, dan verlaat ze de keuken resoluut.
De krieltjes met schil was ik schoon en ik leg ze in een diepe kom.
Ik open de fles met olie. Het geluid van de dop die ik eraf schroef maakt iets los in Dakota.
Razendsnel staat ze naast me in de keuken.
Ik sprenkel de olie over de krieltjes. Ik wil iets naar links stappen, daar zit nu een hond, ik zet de fles wel even aan de rechterkant.
Ik snijd en hak de verse rozemarijn en tijm en 2 neusgaten steken omhoog in de lucht om die vrijgekomen aroma's eens goed op te snuiven.
Dan maak ik een mix van zeezout en grove peper, de neusgaten verdwijnen langzaam weer naar normaal niveau onder het aanrechtblad.
Ik wil nu toch naar links en behendig wisselt ze van kant, ze zit nu aan mijn rechterzijde en kijkt verheerlijkt naar de oven die aan het voorverwarmen is.
De mix van zout en peper strooi ik over de krieltjes en met een houten lepel roer ik de glimmende schilletjes in de rondte.
Dan laat ik de rozemarijn en tijm zacht landen op de krieltjes. En met mijn handen masseer ik de boel nog even rond.
Vanuit de kom reizen de aromatische krieltjes naar de ovenschaal waarbij 1 krielige reiziger besluit om de nooduitgang te pakken en behendig op het aanrechtblad rolt richting de afgrond.
De kom leegkiepend swingt mijn rechterheup naar voren om met mijn buik de ontsnapte kriel op het rechte pad te houden.
2 neusgaten hadden die actie nauwlettend gevolgd en ik kan maar net voorkomen dat de kriel over de rand in de bek van Dakota beland.
Alle krielen hebben een plek gevonden in de ovenschaal en dan volgt het moment suprême.
"Even opzij", zeg ik tegen Dakota. En ze maakt plaats door 2 vloertegels op te schuiven.
Precies genoeg om de oven te openen en de schaal erin te plaatsen.
Vanaf die gepaste afstand worden de aroma's minutieus opgenomen door die grote neus, de ogen samenknijpend van de warme luchtstroom die haar hoofd streelt.
De ovendeur gaat dicht, het kontje van Dakota schuift de 2 tegels weer naar voren en daar zit ze precies waar ze moet zijn.
De gehele baktijd zit ze voor de ovendeur en houdt precies de timer in de gaten.
Wanneer die afgaat, met dat welbekende piepje, schuift ze de 2 tegels naar achteren en kan ik de deur openen.
De volle aroma's en de warmte stromen vrij naar buiten en Dakota geniet van dit bouquet wat haar neusvleugels beroert.
Ik zet de schaal op het fornuis, de ovendeur gaat dicht en ze verlaat de keuken.
Die oven is magisch voor haar. En niet bij alle ovengerechten laat ze dit gedrag zien. De warmte van de oven trekt haar sowieso aan, dat wel. Maar of ze er de hele tijd voor blijft zitten is afhankelijk van het gerecht wat geserveerd gaat worden.
Frietjes van zoete aardappel liggen te bakken op de met bakpapier beklede bakplaat.
Ze krimpen en verschrompelen een beetje door de hitte, ten minste dat is mijn vermoeden.
Het kan ook zijn dat ze onder de indruk zijn van het hoofd aan de andere kant van het warme ruitje.
Dat hoofd volgt het proces van bakken volledig. En de neus beweegt in een vast ritme langs de randen van de ovendeur om de geur van die stengeltjes zoete aardappel te vangen.
"Piep piep, Piep piep", geeft de timer aan en ze manoeuvreert haar kontje de bekende 2 vloertegels opzij.
Terwijl ik de patatjes op de borden deponeer is Dakota verschoven naar de positie naast mij om niets te missen van de weg die de oranje verschrompelde sprietjes afleggen.
De geur van warme zoete aardappel doet het goed, altijd een succes in de keukenavonturen van de Duitse Staande Dame.
De temperaturen buiten nog ruim boven de 10 graden, maar ik vond het toch tijd voor pasteitjes met een champignonragout.
Die geuren stemmen mij zeer tevreden en dan dat bladerdeeg wat zo knapperig wordt in de oven.
De ragout pruttelt mee, zet ik ook in de oven, net zo makkelijk.
Geen Dakota te zien in de keuken, ze snurkt in de mand rustig door. Dit gerecht doet er voor haar niet toe.
Pizza met verschillende kazen veroorzaakt het Dakota effect en bij een pizza met groenten lijkt de neus volledig defect.
Afbakken van een meergranen baguette verloopt zonder noemenswaardige aandacht.
Maar van een Italiaanse bol slaat haar geurcentrum op hol.
Een boerencake is niets bijzonders aan, maar voor die andere cake met appel erin wordt veel moeite gedaan.
Ze eet niets van dit alles. Ze ruikt, ze kijkt en ze zit knikkebollend voor de warme oven.
Ze heeft haar voorkeuren, haar favoriete receptenlijst wordt steeds langer.
Ik geniet van koken met Dakota, vooral wanneer haar ogen dan dichtvallen en ik de zoete aardappelfrietjes een zucht van verlichting zie slaken.