Kramp doet pijn
Niet gedacht en ik doe het toch.
Ik heb ontdekt waarom ik de laatste 4 maanden moeilijk loop en die ontdekking ga ik beschrijven op deze pagina.
Omdat het inzicht kan geven aan jou of een ander.
En vooral omdat ik wil dat jij het weet wanneer je wil weten hoe het met me gaat.
Onder begeleiding van een holistisch fysiotherapeut ben ik vorige maand gestart met een Pijnvrij traject.
Een periode van 2 maanden intensief werken aan mezelf.
Het moeilijke lopen is geen resultaat van een oude blessure, zoals eerst gedacht.
De oorzaak zit dieper, verder verstopt in mij als geheel, in mijn bewustzijn en onderbewustzijn.
Onderdeel van het traject zijn dagelijkse meditatie- en schrijfopdrachten.
Schrijven, denken, voelen om de onderste gedachten en herinneringen, ervaringen, angsten en spanningen naar voren te halen.
Met nieuwsgierigheid ben ik dit aangegaan, spannend vind ik het ook.
Het gaat over veranderen, over patronen doorbreken, over onderzoeken wat wel en niet werkt voor mij, over controle los gaan laten, over mijn leven.
De vorige blog schreef ik over de vertraging waarin ik leef, dit is nog zo.
Ik kies ervoor dat dit nu moet gebeuren en gezien mijn ontdekking zal ook duidelijk zijn waarom die vertraging er is.
Het gaat over een gebeurtenis die ik in 2018 heb meegemaakt.
En wanneer het over bijna 5 jaar terug gaat, dan kan de verandering niet in 5 minuten volmaakt worden.
De verandering starten, die knop heb ik ingedrukt. Het resultaat zal later helder gaan zijn.
Ik ben onderweg.
Ik loop dus moeilijk. Mijn rechterbeen hapert, blokkeert, zwabbert, is stijf of wil totaal niet vooruit. Er gaan tintelingen, kramp, zenuwscheuten en spierpijnen doorheen.
Ook is er een week geweest waarin de gehele rechterkant van mijn lijf zenuwpijn ervaarde.
Iedere dag is anders qua pijn, ongemakkelijk gevoel en beweeglijkheid.
In het traject ga ik dus op zoek naar de oorzaak, onder begeleiding van de fysiotherapeut en het speciale programma daarvoor.
Afgelopen 2 weken was ik met Robert en de honden weer in Frankrijk, we vierden daar de kerstvakantie.
Op oudejaarsdag maak ik mijn schrijfopdracht en ineens schiet me een herinnering te binnen die dagelijks bij me is, maar in een andere vorm.
Het gaat om Labrador Brego, hij is overleden, maar dagelijks bij me.
Ik denk iedere dag aan hem sinds hij niet meer fysiek bij me is.
Nu, de herinnering is specifiek.
Op het moment dat het gebeurd, wordt mijn rechterbeen helemaal warm.
En ineens is de gedachte en het gevoel daar.
Brego is in 2018 overleden, op 9 jarige leeftijd.
Hij voelde zich niet goed, check bij de dierenarts en 1 dag later hebben we afscheid van hem genomen. Zo plotseling en ik was daar totaal niet op voorbereid.
In die periode was er tevens 'zwaar weer' in verband met een privé situatie waar Robert en ik mee te maken hadden.
Brego is bij ons thuis overleden.
Ik zat op de grond, Brego lag met zijn kop op mijn rechterbovenbeen.
Ik voelde hem zijn laatste adem uitblazen, ik voelde het in mijn been resoneren en toen was het stil.
Zo stil.
En ik wilde dat niet, ik wilde dat gevoel van zijn kop en ademhaling blijven voelen.
Mijn been is op slot gegaan, ik ben in een kramp gegaan, mijn systeem is verkrampt gaan bewegen.
En nu weet ik dat mijn brein ook op slot is gegaan, dat deel is op slot gegaan.
Niet meer aankomen, laat dicht, laat doen.
Die ervaring en de periode van zwaar weer waarin ik verkeerde zijn aan elkaar gekoppeld en in mijn onderbewustzijn heb ik de keuze gemaakt daar niets over te willen voelen.
En ik ging door, dacht ik.
Het denken gaf ik voorrang op het voelen en zo is het gegaan.
Ik film mezelf en de honden al sinds 2010.
Omdat ik wilde weten hoe dat zit met dat rare loopje van me ben ik gaan terugkijken.
Februari 2018 stap ik soepel en vrij bewegend rond.
April 2018 is Brego overleden.
Augustus 2018 beweeg ik anders, stijver en minder vloeiend.
En vanaf 2019 tot nu zie ik niet anders dan korte bewegingen met mijn benen en 9 van de 10x zet ik mijn rechterbeen iets gebogen naar voren wanneer ik stil ga staan.
Stijve nek, onderrugklachten, stijve schouder; alles aan de rechterkant van mijn lijf.
Dan is er een verkramping gaande, die ik niet wil voelen en erkennen.
In een leven, dus ook dat van mij, komen er dan nog meer ervaringen langs die pittig, spannend of lastig te noemen zijn.
En met mijn positieve levensinstelling en zin in het leven heb ik ervoor gezorgd dat er een balans is geweest waar ik me goed bij dacht te voelen.
Door wederom 'zwaar weer' in 2022 in het leven van Robert en mij, heeft mijn lijf de balans opgemaakt.
En die balans is uitgeslagen naar STOP, mijn been zet mij op stop.
Of ik maar eens even wilde gaan beginnen met voelen.
Op oudejaarsdag knalde die herinnering mijn systeem in, of juist eruit.
En ik schrijf het op, mijn been is warm. Ik schrijf nog meer wat er voor mij te schrijven valt.
Ik ervaar ruimte en ik ga wandelen met de honden.
De 1e dag volledig pijnvrij sinds 5 oktober.
Het resultaat van het traject en hoe brein en lijf niet los van elkaar gezien kunnen worden.
Daarna komt er ongemak in het been terug, er is meer werk aan de winkel.
Maar die pijnscheuten van voor 31 december voelde ik niet meer tot afgelopen weekend.
Ik was aan het denken over deze blog.
Ga ik dit delen met jullie?
Waarom zou ik dat doen?
En in dat denken vergat ik te voelen en dus reageert de verkramptheid direct.
Dat is bekend terrein, zo geregeld.
Dan breekt de ochtend aan en ik voel dat ik de blog ga schrijven en wel vandaag.
Mijn been wordt direct warm, Brego is er.
En ik wil dat jullie weten hoe het met mij gaat, het echte en het rauwe, omdat we dat allemaal voelen in onze levens.
En meteen na dat besluit loop ik de rest van de dag pijnvrij rond, dat is echt een aparte ervaring kan ik je verzekeren.
Ik ben onderweg op een route die onbekend is.
En toch is het vertrouwd terrein.
Het is alles in mij.
En ik heb vertrouwen en ik ben nieuwsgierig.
Nieuwe paden met nieuwe afslagen.
Ik loop ze rustig af met ruimte in mijn hoofd en Brego in mijn hart.
