Deze blog sluit aan op video's over de periode van de eerste loopsheid en het verloop van die periode van Duitse Staande Korthaar Dakota.
De video's bekijk je hier:
3 van haar zussen zijn loops geworden op de leeftijd van ruim 8 maanden oud.
Dakota op de leeftijd van ruim 9 maanden oud en 1 zus is nog niet loops geworden.
Van de ene op de andere dag is ze loops geworden, nu bijna 3 weken geleden.
Robert en ik hadden vooraf deze situatie doorgesproken, dat vonden wij nodig aangezien reu Duggan van ruim 4 jaar oud niet gecastreerd is en het niet de bedoeling is dat er een dekking plaats gaat vinden.
Beertje is gesteriliseerd, zij is 11 jaar oud.
Wij hebben nagedacht over het begeleiden van deze periode.
Wat we bijvoorbeeld kunnen doen om de honden tijdelijk te scheiden, mocht blijken dat dit nodig zou zijn.
En voordat Dakota loops werd hebben we haar laten wennen aan het dragen van een loopsheidsbroekje.
Deze loopsheidsbroekjes, er zijn verschillende prints, worden op maat gemaakt door Leonie Doeve.
Je kunt haar een mail sturen voor meer informatie.
De pasvorm en de kwaliteit zijn zeer goed.
Dakota is een beweeglijke teef met een slank lijf en zeer gladde vacht.
Ondanks dat blijven de broekjes prima op hun plaats wat zeer fijn is aangezien ze veel bloedverlies heeft.
En wij hebben ervaren dat het broekje ook haar werk doet om ervoor te zorgen dat reu Duggan iets minder aangetrokken wordt naar het achterste van Dakota. Simpelweg omdat het broekje haar 'dikke foef' bedekt.
Het laten wennen aan het dragen van het broekje heb ik met haar opgebouwd van een paar minuten tot 2 uur. Uiteindelijk liep ze in die 2 uur tijd er mee rond, ze speelde, ze ging slapen of lag te rollebollen op mijn schoot.
De eerste 4 dagen, waarbij ze het broekje een paar minuten aanhad, ondersteunde ik dit met mijn stem. Ik gaf haar aandacht, deed een spelletje met haar of kriebelde op haar buik.
Ze gaf alleen de 1e keer even aandacht aan het broekje en daarna helemaal niet meer.
De andere honden roken er even aan en dat was het.
De opbouw naar de 2 uur dragen was in 2 weken gemaakt. Daarna heeft ze het broekje pas weer aangekregen met de start van de loopsheid.
Nog een reden voor het dragen van het broekje is dat ze haar gewone gang kan gaan met het liggen op de bank, stoel en onze schoot. We hoeven haar niet te beletten dit gewoon te doen, iets wat vreemd zou zijn aangezien ze gewend is om op eigen initiatief hogerop te gaan liggen.
Onterecht tegenover haar en gedoe voor mij wanneer ik daar ineens 'een punt' van zou gaan maken.
Het broekje zorgt ervoor dat deze periode zo stabiel mogelijk overbrugd kan worden.
Haar hormonen zullen het haar al lastig genoeg maken, laten we de rest dan overzichtelijk houden.
Dakota even uit het zicht, kijk ik de tuin in. Oeps..met broekje aan zit ze te plassen. Lachen, ik stap naar buiten, ga door mijn hurken, spreid mijn armen. Ze loopt kwispelend en blij in mijn fuik, met een soepele beweging broekje uit, 'knappe hond', billen spoelen en drogen en schone broek aan. Even knuffelen en we gaan weer door.
Reu Duggan is een heer in het 'loopsheidsverkeer'.
Hij geeft Dakota extra aandacht, hij houdt haar meer in de gaten, hij volgt haar meer.
Alles met een zekere afstand, maar hij is er.
Hij snuffelt meer aan haar achterste en checkt haar plasjes. Dit deed hij voorheen alleen bij Beertje.
Dit is ruim 2 weken zo gegaan, eigenlijk geen bijzonderheden.
Duggan is verder Duggan, goed bereikbaar door ons, zijn eigen gang gaan.
Actief mee op wandeling, focus op opdrachten en op mij en lekker zijn bak voer leeg eten.
Momenteel bevinden we ons op het 'loopsheidsverkeersknooppunt' van de kritieke dagen.
De dagen dat de eisprong plaatsvind in de jonge lijf van Dakota en ze vruchtbaar is, daar hoort een specifieke geur bij.
Die geur laat de stoplichten op het knooppunt in razend tempo wisselen van kleur en zo zien we Duggan ook reageren.
Machtig schouwspel waarbij we de krachten van de natuur aan het werk zien.
Duggan is de reu, een galante reu, nog steeds.
Nu moet hij dichtbij haar zijn, hij reageert op iedere beweging die ze maakt en heeft een absolute focus om haar geur te absorberen.
Vooral de ochtend en het moment na het avondeten zijn specifieke momenten waarop we dit tweetal extra in de gaten moeten houden.
Dan vliegen de hormonen en bijbehorende gedragingen en liefdesuitingen ons om de oren.
Hij heeft de intentie om haar te willen dekken, geen twijfel over mogelijk.
En ook op deze momenten is hij, zonder moeite, bereikbaar voor onze begeleiding.
Dat is hem aangeven via onze stem wat we van hem willen zien. Het kan ook zijn dat we "Klaar" zeggen, daaropvolgend stopt hij met waar hij mee bezig is. Daaropvolgend kunnen we hem ook nog aangeven wat we willen zien.
Dit alles kent hij dus al, dit is zoals we communiceren met onze honden. Er is geen reden om boos of geïrriteerd te reageren, gewoon niet.
Wij kunnen het hormooncircus niet stoppen, wel het gedrag of de situatie.
Het kan zijn dat we de 2 lovebirds even van elkaar scheiden, de spanning laten zakken.
Of we geven met een stemaanwijzing aan wat we wel willen zien van Duggan.
Wanneer de spanning nog niet te hoog is opgelopen reageert hij meteen en zonder pardon volgt hij dat op.
De spanning loopt dus ook verder op, dat moment is er ineens. Dan merken we dat Duggan niet meer bereikbaar is, we laten de honden dan even apart van elkaar weer op adem komen.
Duggan gaat tijdens deze dagen extra met mij alleen op pad. Andere geuren opdoen, vrij bewegen, apporteren, zwemmen. Ook op deze momenten is hij volledig zichzelf, geen spannings- of stress signalen. Integendeel, hij is in de kracht van zijn leven lijkt het. Blakend van zelfvertrouwen.
Dakota is stabiel. Ze is even levendig, ondernemend, knuffelig en actief als wanneer ze niet loops is.
Af en toe piept ze op een bepaalde toon met een bepaalde gezichtsuitdrukking en wij vertalen dat als een mate van ongemak die ze op dat moment ervaart in haar lijf of alleen in haar hoofd.
De ene keer zoekt ze ons op wanneer ze piept, een ander moment rolt ze zich op in haar mand en gaat slapen. Wanneer ze ons opzoekt beantwoorden we haar bezoek met een aai of een korte reactie als; "lastig hè, kom maar even hier".
De lichamelijke reacties die bij een loopse teef horen zijn er allemaal.
Net voordat ze de kritieke dagen inging zagen we dat haar tepels groter werden en haar vulva,'dikke foef', nog groter dan die al was geworden.
Gedurende de gehele periode heb ik niet gemerkt aan haar dat ze veel last of veel ongemak ondervind van de loopsheid.
Ze eet goed, slaapt rustig, is haar beweeglijke en vrolijke zelf en tijdens het contact en wandelen met haar gaat alles zoals we gewend zijn.
Oefeningetjes doen en wat apporteer werk is dan ook gewoon doorgegaan, met evenveel enthousiasme als altijd wordt dit door haar ontvangen.
Haar reacties naar Duggan zijn wisselend en het zijn er veel.
Een mix van uitdagen, proberen, ervaren, wel en niet ingaan op zijn avances, hem opzoeken, steun vragen, van hem weglopen.
Tijdens de kritieke dagen zien we dat ze hem een snauw geeft wanneer hij opdringerig is of op een ongepast moment 'aanmeert'.
Ze is nog maar 10 maanden oud en dan richting zo'n sterke reu je grens aangeven op een duidelijke manier, chapeau.
En Duggan accepteert het klakkeloos, de timing van Dakota is subliem en er is geen discussie of nadere uitleg voor nodig.
Dit is de eerste loopsheid van Dakota.
Gezien haar leeftijd, haar ontwikkeling, haar gezondheid en haar karakter wachten we in ieder geval de 2e loopsheid af alvorens we besluiten of we haar laten steriliseren.
3 maanden na de loopsheid kan een teef gesteriliseerd worden, dan zou ze net een jaar oud zijn. Ik ben van mening dat dit te vroeg is gezien het stabiel uitgroeien van haar 'alles'.
En ik weet nog niet of het nodig is, de ervaringen van nu geven geen reden om haar te moeten steriliseren.
Oudere teef Beertje aanschouwt het amoureuze avontuur met interesse.
Opvallend was dat ze in de beginperiode van de loopsheid meer interesse in Duggan toonde.
Ze besnuffelde Dakota iets intensiever en ging dan vervolgens richting Duggan om lekker te sjansen, even spelen en zodra ze haar kans zag zijn achterste uitgebreid te inspecteren.
Halverwege de periode zagen we dat Beertje en Dakota krachtiger op elkaar reageerden tijdens spelmomenten.
De spelmomenten gingen doorgaans wat langer door dan we gewend waren en Beertje gaf duidelijk te kennen dat zij de oudste is. Met een laatste felle snauw kwam het spel tot stilstand.
Daarna, ook anders, ging Dakota dan even bij haar checken en dat liet Beertje toe.
Voorheen liep Beertje dan van haar weg of gromde kort om haar op afstand te houden.
Nu niet, Dakota kon even aan haar kop snuffelen of ze ging naast haar liggen.
Verder is Beertje totaal zichzelf en maakt zich niet druk.
Duggan kwijlt meer in deze periode. Hij schudt zijn kop, zijn wangen maken dat specifieke geluid. Er vliegen twee klodders kwijl mijn kant op. Ik buig opzij om die te ontwijken. Ik kijk naast me en zie Beertje staan met 2 witte wenkbrauwen. Ik pak een tissue en vertel haar dat ze beter een andere Make-up Tutorial kan bekijken om te leren haar wenkbrauwen te stylen. We eten samen even een koekje met instemmende blikken naar elkaar.
Robert en ik waren het er snel over eens dat wij deze periode wilden begeleiden op de manier zoals we sowieso met de honden samenleven.
Samen en op basis van vertrouwen en duidelijke vriendelijke communicatie.
We kiezen ervoor om bij de honden te zijn, ze vrij te kunnen laten bewegen en wij letten op.
Dit laatste is vooral belangrijk gebleken tijdens de huidige kritieke dagen van de loopsheid.
Het is ook alleen nu, dat we er een paar keer voor hebben gekozen om Duggan even in de gang te laten blijven om 'af te koelen'. Of 1 van de honden is buiten.
Merendeels zetten we in op het reageren op het ritme van de honden.
Zoals we hebben gezien zijn Dakota en Duggan vooral in de ochtend actief, dan weten wij wat ons te doen staat. Opletten en zorgen dat er 1 van ons in de buurt is.
Gedurende een gedeelte van de periode slapen wij beneden, bij de honden.
Op een luchtbed ligt 1 van ons in de woonkamer te kamperen en de honden slapen als een blok, iedere nacht.
Dit doen we dus om de honden en onszelf in een ritme te houden van samenleven met elkaar en weinig veranderingen aan te brengen die gericht zijn op het willen hebben van controle over de situatie. Voor ons is dit nieuw, wij willen dan liever eerst ervaren en zien wat er gebeurt en anticiperen waar we dat dan willen en kunnen doen, controle is niet nodig.
Zoals wij dit nu doen en ervaren met de honden gaat het prima en heel vanzelfsprekend.
We zijn er voor elkaar en deze specifieke periode maken we met elkaar mee.
Heel natuurlijk door op elkaar te letten en voor elkaar te zorgen en er direct te kunnen zijn wanneer dat nodig is.
Praktisch vraagt dat van ons dat we gedurende deze weken hiermee bezig zijn, het overgrote deel van de dag.
Ik neem die verantwoordelijkheid voor het grootste deel op me.
Omdat wij het erover eens zijn dat ik daar goed in ben. Ik heb geduld en ik kan heel vlot anticiperen op veranderingen.
Dat ik daarbij ook per direct bezigheden kan laten vallen om letterlijk te gaan zitten omdat de situatie met de honden dat vraagt is een aangename kwaliteit die ik veelvuldig inzet.
Het gaat er dus om wat ik doe met de tijd die er is.
Wanneer ik zou vinden dat ik hier allemaal geen tijd voor heb dan zou ik mezelf eens goed moeten bevragen op de vraag waarom ik samen met de honden wil leven !
De ontwikkeling van een jonge teef en het welzijn van alle honden is een verantwoordelijkheid die wij zijn aangegaan.
We hebben veel geleerd van de drie honden in deze periode. Prachtige wezens zijn ze.
Ik lig op mijn luxe luchtbed midden in de woonkamer. Ik word wakker doordat Dakota aan mijn linkerzijde naar boven kruipt en zich even goed uitrekt. Duggan rolt zich nog eens om aan mijn rechterzijde en ik merk dat mijn linkervoet koud is, die lag dus niet meer onder de dekens. Ik kijk in het schemer naar links, ik hoor getik van nagels op de nieuwe vloer. Dat geluid komt ineens wel heel snel dichterbij. Daar is Beertje, zonder ochtendhumeur en met een berg gekwispel duwt ze haar snoet tegen mijn snoet. Goedemorgen !