Mee in mijn moment
Dit gaat over geloof in het moment en de kracht der herhaling.
Ik geloof dat ik NU, op dit moment, invloed heb op wat ik voel, denk en doe.
En doordat alles in momenten komt is er vanzelf de herhaling.
Dat is fijn, het is er.
Om te geloven in het moment, vertrouwen te hebben dat het goed is, is training van mijn brein nodig.
Bewust worden en bewust zijn dat er NU is en dat ik nu keuzes kan maken in mijn voelen, denken en doen.
Acceptatie van het moment is de sleutel. Ik accepteer volledig dat ik nu leef en beleef.
Wat er eerder is gebeurd is een herinnering, een les of een ervaring. Alles met waarde.
Met wat dat mij heeft gebracht aan inzichten en ervaringen maak ik nu keuzes.
Keuzes over hoe om te gaan met situaties, vraagstukken, de dingen des levens, wat er op mijn pad komt.
Is er gisteren iets niet goed gegaan? Dat is dan gebeurd. Acceptatie is de sleutel.
Ik accepteer dat het niet goed ging. Wat is het inzicht wat deze ervaring mij oplevert?
Ik maak nu de keuze om dat inzicht mee te nemen zodat ik op een volgend moment een andere ervaring kan creëren.
Het was gisteren, ik kan daar NU niets aan veranderen.
Wel kan ik NU ervoor kiezen om te accepteren en de keuze te maken het anders aan te pakken wanneer het moment daar is.
En dan vertrouw ik op mijn brein en op mezelf dat ik dat ga doen.
En laat ik het voor wat het is.
Zolang het moment er niet is om die ervaring in te zetten ben ik er niet mee bezig, want NU is er wat anders gaande en dan zou ik dat niet signaleren.
Ik neem je mee in een moment van mij, hoe gaat dat nu eigenlijk?
Afgelopen week heb ik mijn hond Dakota naar de dierenarts gebracht om haar te laten castreren. Voor die ingreep moet zij een aantal uren daar blijven.
Mijn hond daar laten verblijven, in combinatie met een operatieve ingreep, is een situatie die mij spanning geeft. Ik ervaar controle verlies en dat voelt onplezierig.
Op de dag dat ik haar naar de dierenarts breng is het NU aangebroken voor deze situatie.
Wanneer ik de dag begin voel ik dat de spanning aanwezig is.
Zal het goed gaan, hoe doorstaat ze de narcose, hoe zal ze op de slaapinjectie reageren, kan ik haar vlot weer ophalen, zal ze veel last hebben van het wondje, zou ze misselijk zijn, ........?
Ik laat deze gedachten er zijn, voor nu.
Ik wentel daar in rond, mijn brein vult zich met vragen en bezorgdheden.
Het gaat ongemakkelijk voelen, mijn buik vult zich ook met de spanning.
Ik voel het, ik ben me bewust en dit is genoeg.
Tijd om te gaan zitten met een bak koffie en stroopwafel.
Ik zit, ik drink koffie, ik neem een hap van de koek.
Ik voel hoe ik me voel, gespannen en wat zenuwachtig.
Waarom voel ik dit?
En dan komen al die vragen en bezorgdheden nogmaals naar de oppervlakte.
Ik luister ernaar en dan beslis ik om dit te accepteren en het te laten gaan.
Nu zit ik hier, ik drink koffie en eet een stroopwafel.
Dakota ligt in haar mand, ze snurkt.
Ik adem in en ik adem uit.
Nu zit ik hier, ik drink koffie en eet een stroopwafel.
Dakota ligt in haar mand, ze snurkt.
Ik adem in en ik adem uit.
Nu zit ik hier, ik drink koffie (de wafel is op)
Dakota ligt in haar mand, ze draait op haar andere zijde.
Ik adem in en ik adem uit.
Ik voel hoe ik me voel, lichte spanning in mijn buik en rust in mijn hoofd.
Waarom voel ik dit?
Het is spannend om mijn hond naar de dierenarts te brengen, eerdere ervaringen hebben mij dat geleerd. Ik accepteer dit, het mag er zijn, het is er nu.
Rust in mijn hoofd is een keuze die ik heb gemaakt voor het moment nu.
Nu zijn we niet bij de dierenarts, we zijn thuis.
Ik ben me bewust van mijn gedachten en dat ik de keuze kan maken om me niet te laten leiden door bezorgdheden en 'wat als' vragen. Ik kies voor rust.
En in die energie en staat van zijn ga ik met Dakota naar de dierenarts.
De lichte spanning in mijn buik blijft en de rust in mijn hoofd ook.
En dan is daar het moment dat ik zonder haar thuis kom, ze is nu bij de dierenarts.
Ik kan je garanderen; daar zijn nog 2 bakjes koffie aan te pas gekomen om weer te kunnen kiezen voor de rust en de gedachtestroom te accepteren.
De stroopwafels waren al op !
Wat heerlijk dat ik het telefoontje kreeg met het bericht dat Dakota graag opgehaald wilde worden.
Nieuwe ervaringen, herinneringen en lessen zijn weer geleerd.
Tot een volgend moment !
Wil je meer weten over dit? Ben je op zoek naar dit voor jezelf?
Neem contact met me op en wandel met me mee om hier samen in te oefenen en te ervaren.
Zelf aan de slag, hier alvast een leuke oefening.