Zondagochtend, we gaan aan de wandel met de 3 honden.
"Ik weet een leuke plek om vandaag naartoe te gaan", riep ik enthousiast door de gang terwijl ik tegelijkertijd 1 van mijn sokken aanpak uit de bek van Dakota.
Mijn schoenen deden blijkbaar ook zelfstandigheidstraining, want 1 stond op de schoenenplank en de ander...aha..."dankjewel Duggan".
Beertje zit bij de tussendeur, wachtend op Robert, want die moet ook mee.
Honden aanlijnen, voertjes in de jaszak, fluitkoord over mijn hoofd...mis !
Fluitkoord op de grond en vervolgens kan ik die ook weer aanpakken van Dakota, bedankt voor het oprapen.
Eindelijk kan de voordeur open en sierlijk dalen we van de treden af die op het trottoir eindigen.
Getver, een drol van een voorbijganger op de stoep.
De sierlijkheid is direct verdwenen en we manoeuvreren ons dusdanig veilig langs de warme boodschap naar de achterzijde van de auto.
Duggan en Dakota springen de auto in. Beertje niet, zij vliegt. Zij vliegt in de armen van Robert zo de auto in.
Shit, die drol, met een rare sprong ontweek ik dat spektakelstuk voor de 2e keer.
We rijden, radio aan, wat babbelen en zingen en we praten ook nog over die drol.
Aangekomen bij de eerder enthousiast genoemde locatie worden we nog enthousiaster, want het is mooi weer geworden.
Het natte gras glinstert in de zonnestralen en nodigt enorm uit om onze schoenen en onderkant van onze broeken doorweekt te laten raken.
Honden springen uit de auto, Beertje ook....de landing kan ze heel goed zelf blijkbaar.
En daar gaat het wandelgezelschap van start.
Alles gaat rennen, door het gras, van het talud naar boven en naar beneden.
Dakota rent over het weiland aan de andere kant van de sloot en Beertje zet ineens een galop in op het midden van het karrespoor.
Duggan rent zo keihard naar voren door het natte gras dat de spetters ervan afvliegen.
Dakota rent net zolang door tot ze bij een dammetje is en daar treft ze meteen ook Duggan.
Tezamen komen ze snoeihard onze kant weer op waarop Beertje in de remmen gaat en zeer verstandig tussen ons in gaat lopen om te kunnen zien wat de snelheidsduivels gaan doen.
Ze remmen volle vaart af, dansen om ons heen en nodigen daarmee Beertje uit om nog eens in de galop te gaan.
En hop, daar vertrekken ze weer.
Duggan gaat het talud op, Dakota springt over de sloot en Beertje snuffelt op het karrepad.
Ik fluit, Robert schrikt zich een hoedje en daar komt het trio weer aan.
Allemaal een voertje en ze zijn de knapste honden van de dag en ze vertrekken weer.
Verderop gaan we allemaal het talud op en over.
Wij komen hijgend boven en zien Dakota op het modderland een aantal ganzen besluipen.
Die gaan vervolgens vliegen en zij rent een andere kant op, want daar zijn meeuwen op het land. Die worden ook beslopen en zodra die vliegen schrikt Robert zich weer een hoedje van mijn hysterische fluitsignaal.
Ik vind dit zelf uiteraard totaal niet waar, ik blaas gewoon wat hard.
Na ons kletspraatje over de fluit staat Dakota ook alweer bij me, voertje en daar gaat ze weer.
Dakota en Duggan gaan nu over tot een wedstrijdje Kracht & Snelheid.
Heel hard samen rennen, naast elkaar door het hoge gras. En dan ineens kiest 1 van de 2 om de ander een duw te geven.
Duggan maakt een schijnbeweging, Dakota ligt ineens iets achter, ze haalt hem in en maakt ook een schijnbeweging. Duggan reageert niet en beiden rennen hard door.
Ze kijken tegelijkertijd naar elkaar, wijken beiden iets uit en Duggan zet de duwbeweging in.
Dakota hard op de rem, schiet achter hem langs en duwt hem alsnog.
Applaus van ons, waarop ze keihard terug komen rennen en Beertje de winnaar bekend maakt.
Natuurlijk hoort daar dan ook weer een lekker voertje bij !
Dakota rent alweer op een weiland, kletsnat is ze, want ze kwam ook nog even een sloot tegen waar ze doorheen ging.
Ze draagt een tuig met een lampje eraan en ik mompel iets van "zou dat ding tegen water kunnen?"
Robert mompelt terug; "ach, dat zien we dan morgenochtend vroeg wel als we het lampje nodig hebben".
"Oren dicht, ik ga fluiten" !
Dakota komt als een pijl uit een boog meteen onze kant op, 1 sloot over en 1 sloot door.
Is een prachtzicht kan ik je garanderen.
En Duggan zag haar die sloot doorkomen en bedacht ineens dat hij dat ook wel kon doen.
Hij daalt de steile helling af en rolt het laatste stukje de sloot in.
De eerste keer dat ik heb gezien dat dit hem gebeurt en daar lag hij ineens in het water.
En dus ook een steile kant om weer op te klimmen, even hangen aan de kant en een aanmoedigingen van de rest van het team en hij krabbelde er weer uit.
Iedereen stond te springen om hem weer te verwelkomen op het pad en daar hoort natuurlijk een voertje bij !
We wandelen verder en constateren dat we het warm hebben, jassen gaan open.
Beertje drentelt in ons tempo mee, Duggan rent heen en weer op het talud en karrespoor en Dakota rent over de weilanden achter de sloot.
Velden met groenbemester en ze doet 'haar werk'. Rennen, ineens staan, vogel vliegt op en zij rent de andere kant op, staan, vogel vliegt op en ze rent weer.
"Oren dicht, ik ga fluiten"" !
Meteen in een rechte lijn komt ze naar ons toe, voertje, en ik geef haar aan even bij ons te blijven lopen.
Een 50-tal meters verder krijgt ze weer de ruimte en herhaalt dat scenario zich weer soepeltjes.
Toen ze weer bij ons was zag Robert een haas oversteken op het pad.
Op het stuk waar wij langs moesten, Dakota even aan de lange lijn voor de zekerheid.
Beertje en Duggan blijven dan los.
We passeerden die plek waar de haas was gezien, Dakota gaf geen signalen dat ze iets met dat spoor wilde doen en we stapten de bocht door.
Ineens neemt Beertje een sprint en gaat richting de sloot waar Duggan alweer inligt.
En Duggan is helemaal omringd door kroos.
Beertje daalt de helling af en stapt zo het water in, plons !
Duggan helemaal blij, Beertje was ineens groen van kleur van al dat kroos.
Maar de slootkant is steil, Duggan en Dakota hadden al prima in de gaten hoe ze dat moesten doen.
Beertje is wat anders qua fysiek.
Ik dirigeer Robert naar de andere kant van de sloot, die moest omrennen. Maar hij had hele snelle natte schoenen aan dus ik vond dat een prima opdracht.
Dakota was ook alweer los en die schoot Beertje te hulp met wat vrolijke kwispelbewegingen in het kroos.
Ik stond aan de ene kant, maar Beertje hing aan de andere kant en daar was Robert.
Hand aan haar halsband en met 1 soepele beweging stond ze op het droge en was ze niet erg onder de indruk van de hele actie.
Alles weer op het droge, feestje op het karrepad en daar hoort natuurlijk een voertje bij !
Met Dakota rennend over de weilanden, Duggan crossend op talud en karrepad en Beertje in ons kielzog wandelden we terug richting de auto.
Laatste stuk alles aan de riem, rustig uitlopen allemaal.
Bij de auto lekker afdrogen, nog even kijken naar wat ganzen die laag over kwamen vliegen.
Duggan en Dakota springen de auto in en Beertje vliegt.
We rijden terug en parkeren langs het trottoir.
De drol is weg, wat een aangename verrassing !
Naar binnen, natte schoenen uit, honden lekker water drinken.
Koffie zetten en genieten.
Honden zoeken een plekje en mijmeren en dromen over nat gras en sloten met kroos.