Ongegeneerd gluren
Het Franse platteland in de Bourgogne geeft mij een tevreden gevoel.
In de loop van de jaren zijn er een aantal favoriete locaties en routes in mijn interne navigatie opgeslagen die ik regelmatig op zoek.
Het glooiende landschap, imposante bosranden, de weides met de koeien en de verschillende meren zijn wonderschoon om te aanschouwen.
Het licht is een streling voor het oog, zowel op een zonnige als een bewolkte dag.
Een route die ik ondertussen goed ken geeft iedere keer weer verrassingen prijs.
Ik rijd dan met de auto meerdere kleine dorpen door en zo weet ik dan bijvoorbeeld dat ik bij het gele huis af moet remmen, want daar lopen kippen, eenden, katten en honden op het erf.
En die eenden, die liggen rustig midden op de weg en gaan net zo rustig aan de kant wanneer ik dan aan kom rijden.
Zo weet ik ook dat in een klein gehucht, bestaande uit 4 woningen, een aantal Franse Pointers woont.
Ik zie ze bewegen of liggen in de tuin van het huis. Ik rem af en gluur ongegeneerd vanuit de auto door het hek naar de honden.
10 tot 12 honden heb ik gezien, altijd op die manier, kijkend vanuit de auto.
De Franse Pointer, de Braque Français, is een Staande Jachthond.
De geschiedenis leert dat deze honden een bijdrage hebben geleverd aan bijvoorbeeld de vorming van de Duitse Staande Korthaar.
De honden die ik zie, achter dat hek, zijn het Pyreneese type.
Deze zijn kleiner en atletischer dan het Cascogne type van de Franse Pointer.
Ze lijken enorm op Dakota, slanke honden met een vriendelijke oogopslag en een gespierd atletisch lijf.
Ik heb mezelf erop betrapt dat ik de laatste keren hoopte dat ik ze eens in beweging zou zien, buiten het hek. Dat komt door mijn ervaring met Dakota.
Wanneer zij rent, vrij beweegt, dan kan ik niet anders dan gefascineerd kijken.
Bewonderenswaardig gracieus is het rennen van een Duitse Staande Korthaar.
Volle controle over haar lijf, neus geeft aan waar ze naartoe gaat.
De blik in haar ogen is dan een mengeling van gedrevenheid, passie, zekerheid en gelukzaligheid.
Ze is dan één met de ondergrond en de lucht om haar heen. Wat een mooie plek om te zijn.
En hebbes; daar is mijn moment.
Ik rijd richting het gehucht. Ik kijk naar links over de vele weides en daar beweegt iets wat ik niet meteen herken.
Afremmen, auto aan de kant en uitstappen.
Mijn monoculair heb ik altijd voor de pak in het zijvak van de autodeur.
Een monoculair is een verrekijker met één oculair en objectief. Je kijkt met 1 oog door de kijker, is een handzaam en lichtgewicht kijker waar je goed mee in kunt zoomen.
Ik hoor het geluid van een Quad, dat is het voertuig wat ik daar zie rijden in de verte.
1 persoon zie ik op de quad en minstens 18 Franse Pointers ernaast en erachter.
De man stuurt behendig de quad over de glooiingen van de weides, remt af richting nauwere doorgangen en maakt dan weer vaart wanneer er ruimte om hem heen is.
De honden rennen allemaal los mee. In een actief ontspannen tempo beweegt dit prachtige tafereel zich richting het gehucht.
Het geluid van de quad is het enige wat ik hoor. De honden blaffen, joelen of huilen niet.
Hij remt weer af en ik zie dat hij afstapt om een hek te openen.
De honden staan allemaal achter de quad, ze bewegen licht heen en weer.
Wanneer het voertuig in beweging komt lopen de honden mee om aan de andere kant van het hek weer halt te houden tot de man het hek gesloten heeft.
2 honden zie ik naast het hek over de heg heen en terug springen.
Dan komt het voertuig weer in beweging, het geluid van de motor is te horen, maar vele malen minder intens dan wat ik net hoorde toen hij over het gras reed.
Ik zie dat hij zachter aan het rijden is, de honden draven nu.
Ze komen over de asfaltweg naar boven, richting het gehucht.
Aangezien ik weet waar ze wonen en ik dit van dichtbij wil zien, ik kan me niet beheersen, rijd ik alvast richting het hek van het woonhuis.
Daar zet ik de auto weer aan de kant en stap uit om te kunnen genieten van het beeld wat zicht ontvouwt voor mijn ogen.
De man op de quad komt als eerste door de bocht. Alle honden draven met hem mee.
Wanneer hij nog wat vaart mindert passen de honden het tempo weer aan.
Ik steek mijn hand op om gedag te wuiven, hij zwaait terug en zet de quad stop bij het hek.
Op dat moment passeert er een auto, de honden staan allemaal los aan de kant van de weg, dit zijn ze gewend.
Dit hek opent hij vanaf zijn voertuig, het zwiept open en hij geeft kort een aanwijzing met zijn stem.
De honden gaan nu eerst het hek door en daarna hij zelf.
Het hek staat dan nog even open en hij parkeert de quad in een halfopen schuurtje.
De honden bewegen rustig om hem en elkaar heen. Er staan gevulde waterbakken waar ze zich aan tegoed doen.
Hij stapt richting het hek om het te sluiten. Honden kijken op afstand naar hem en sommigen bewegen met hem mee en blijven dicht in zijn buurt.
Hier en daar deelt hij een aanraking met zijn handen uit en zegt hij iets tegen de honden.
Eén en al ontspanning zie ik.
Hij zegt me goedendag en geeft aan dat hij het eten klaar gaat maken voor de honden.
Ze gaan rusten en dan krijgen ze eten.
Ik ben onder de indruk. Van dit gehele tafereel sowieso.
Maar de rust, de ontspanning, het vertrouwen en de gelukzaligheid in de ogen van mens en hond ; ik voelde me even één met ondergrond en lucht om me heen, ik herken het.
Dat is een hele fijne plek om te ZIJN.