Er is een reden waarom ik nauwelijks actief ben via internet of sociale media. Daar hoort voor mij ook bij dat ik in dit verhaal mijn naam niet noem en niet veel details vermeld over mijn honden.
Er is tevens een reden waarom ik wel deze recensie heb geschreven en naar Annelies heb gestuurd.
Wanneer je verder wil lezen, dan ga je die reden ontdekken.
Ik ken Annelies 13 jaar.
Gestart met puppybegeleiding aan huis, er was een Golden Retriever bij ons komen wonen.
De begeleiding was niet zozeer gericht op de pup, wel op het begeleiden en gaan begrijpen van het gedrag van onze oudere Labrador Retriever.
Deze hond had er moeite mee om samen te leven met de pup, iets waar we niet bij stil hadden gestaan dat dit zou kunnen gebeuren.
Met raad en daad stond Annelies ons bij en na een half jaar waren we fijn onderweg en op weg geholpen. De honden zijn fantastische maatjes geworden.
Met de Golden ben ik gaan speuren en apporteren, samen met Annelies.
Alles individueel, op maat en ontspannen.
10 jaar geleden werd ik ziek en kon ik ruim een jaar niet intensief bewegen.
In die tijd heeft Annelies een deel van de apporteertraining met de Golden overgenomen, nadat ik haar had gevraagd of ze dit als opdracht aan wilde nemen.
Ze kwam hem dan ophalen thuis en ze gingen samen trainen.
Dit gaf mij rust en ook plezier. Ik wist dat de hond het geweldig had en zijn blije hoofd bij terugkomst gaf mij energie voor mijn herstel.
Zodra ik weer kon heb ik het zelf weer opgepakt en genoot met volle teugen van het weer zelf kunnen trainen en de lessen bij Annelies pakte ik ook weer op.
Vlot daarna overleed onze Labrador plotseling wegens hartfalen. Dit was een erg nare ervaring voor zowel mijn man en de Golden, zij waren erbij toen het gebeurde.
En ook in deze periode kon ik rekenen op de steun, raad en daad van Annelies.
Ze was er voor ons en ook voor onze Golden. Hij was aan het rouwen wat zich uitte in gedrag van zeer weinig tot nauwelijks willen eten en bewegen.
Het vertrouwen van Annelies, haar uitleg en luisterend oor hebben ons zeer geholpen om te leren begrijpen wat er gebeurde.
En dat we vertrouwen konden hebben in de tijd die onze hond ervoor nodig had om zijn emoties er te laten zijn.
Ruim een half jaar later ging het hartstikke goed met ons allemaal.
Rustig aan maakten we plannen voor de komst van een Labrador pup, die zou dan ruim een jaar na het overlijden van de andere hond bij ons komen wonen.
Dit is niet doorgegaan.
Mijn man is plotseling, tijdens een mountainbiketocht, overleden aan hartfalen.
Mijn wereld kwam stil te staan, ik ben stil komen te staan.
Ik vond het een vreselijk moeilijke periode in mijn leven. Ik heb mezelf leren kennen op een manier waar ik niet blij mee was.
Het troosteloze, het negatieve, het depressieve, het donkere.
Ik wist dat het ook weer anders zou kunnen, maar op momenten was het uitzichtloos, voor mijn gevoel.
Naast de steun van familie en vrienden was Annelies een constante factor.
Even een berichtje, een kaartje, een filmpje, een foto.
Altijd weer op een moment dat ik het zeer goed kon gebruiken, of ze het aanvoelde.
Ruim 2 jaar geleden is mijn Golden overleden, hij had kanker gekregen.
Annelies is erbij geweest toen de dierenarts aan huis is gekomen, dit vind ik nog steeds zo bijzonder.
Ik heb het haar gevraagd en zonder aarzeling gaf ze aan dit te doen.
En zo was het. Toen was ik alleen in het huis.
Dit viel me zwaar en ik besloot om te gaan reizen.
Ik heb vrienden en bekenden, waaronder Annelies, een bericht gestuurd.
Dat ik op reis ging en niet wist wanneer ik daarmee klaar zou zijn en dat ik ook niet wist hoe het onderhouden van contact zou gaan.
Annelies gaf als reactie:
Mooie reizen wens ik jou, mooie reizen naar de ontmoeting met jezelf.
We zien elkaar weer, precies op het moment waarop dat zo moet zijn.
En zo is het gegaan.
Ik voel me goed, ik ben aanwezig.
Naast de ontmoeting met mezelf heb ik een vriend ontmoet.
We leven met en naast elkaar onze levens waar we tevredenheid in hebben gevonden.
En een paar maanden geleden heb ik Annelies een bericht gestuurd.
Ik zag de nieuwe website en daar staat de les Trainer van je Jachthond beschreven.
Volgende maand komt er een Labrador pup bij mij wonen, een pup met een werkend karakter.
Mijn vriend en ik wonen in eigen huizen, de pup komt bij mij wonen.
Ik zag Annelies weer en het was meteen 'ouwe jongens krentenbrood'.
Na de 1e afspraak constateerde ik dat ik haar heb gemist.
De humor, de realiteitszin, het vertrouwen en dat opperbeste humeur verweven met dikke lagen kennis en kunde over het leven met jezelf en met je hond.
Met Annelies bereid ik de komst van de pup voor door mezelf onder de loep te nemen.
Dit is echt een heel erg leuke manier om vertrouwen te krijgen in eigen kunnen en tot de ontdekking te komen dat ik veel weet over het opvoeden en begeleiden van een pup.
En Annelies wist nog dat ik een belabberd dummywerper ben.
Ik kan gewoon echt niet gooien, rampzalig.
De 1e les van Trainer van je Jachthond sloot Annelies dan ook zo af:
"Zin in koffie?"
Waarop ik aangaf dat ik daar wel zin in had.
"Eerst nog even zien hoe je ondertussen gooit", was haar reactie.
Hebben we samen dummy's staan gooien.
Ene dummy op de andere gooien of paaltjes proberen te raken, hilarisch.
En de conclusie is dat ik nog steeds belabberd gooi.
Waarop Annelies dan aangeeft; "Zo, dat is het uitgangspunt!"
Wat weer een indrukwekkend verhaal zeg,wat mooi om te lezen over de
Rol die Annelies speelt in het leven van velen die me hun hond door het leven gaan.
Ga zo door!
Groet van ons🙋🏼♀️🙋🏻♂️🐾🐶