Tussen de Aardappelen en toiletpapier
Ken je dit? Vertrouwen stellen in de tijd?
Ik kom momenteel tot de ontdekking dat ik dit doe.
Ik accepteer dat het allemaal precies op tijd komt in mijn leven.
Momenteel leef en beweeg ik anders dan eerder dit jaar.
Een blessure aan mijn been maakt dat ik vertraagd mijn passen maak.
In slakkengang onderneem ik allerlei dagelijkse hobbels en bobbels, die ik niet eerder als heuvelachtig heb ervaren.
Ik stap, de winkelkar duwend, de supermarkt in.
Mijn tempo ligt laag, ik besteed aandacht aan het comfortabel plaatsen van mijn voeten om pijnvrij en bewust te bewegen.
Tijdens dat bewegen kijk ik om me heen, dat haalt de strakke focus uit mijn denkwerk zodat de ontspanning zijn werk kan doen.
Dan merk ik iets op !
Een aantal mensen kijkt naar me, in het voorbijgaan, op een manier die ik als ongemakkelijk ervaar.
Het is een blik in de ogen, kort, waar haast en irritatie in huizen.
Die blikken schieten recht mijn systeem in.
Mijn bewegen loopt niet synchroon met het bewegen van deze personen.
Het gebeurt meerdere keren dat iemand plots voor mij langs 'schiet' en die korte blik mijn kant op werpt.
De absolute bewustwording van het gevoel wat het mij geeft komt wanneer een jongeman mij een andere blik toewerpt.
Hij loopt ook in dat vlotte tempo mijn kant op. En vlak bij mij geeft hij met zijn lichaamshouding en vriendelijke oogopslag aan dat hij mij voor laat gaan en dat hij ervoor kiest te wachten.
Dat moment was goud waard.
Daarna kan ik met vertrouwen in slakkengang de supermarkt door. Ik kijk om me heen, wanneer ik de gehaaste blik zie; dan antwoord ik met een glimlachend knikje van mijn hoofd.
Het is oké dat jij gehaast bent. Het is ook oké dat ik dat niet ben.
Acceptatie en vertrouwen, een actief proces, ook tussen de aardappelen en toiletpapier.
Accepteren gaat over hobbels en bobbels.
Door een vervelend gevoel, strijd, ongemak, of verdriet te ervaren kun je de stap naar acceptatie gaan maken.
Hoe wil je je voelen? Waar kun je actie in ondernemen om het voor jezelf passend en mooi te maken?
Kun je nu iets veranderen aan de situatie? Zo niet, verander dan je houding t.o.v. die situatie.
Dat been rommelt, ik kan me niet bewegen zoals ik wil.
Niet 'even' gaan wandelen en sjouwen met de honden.
Niet 'even' de voegen in het terras onkruidvrij maken en het terras schoon vegen.
Niet 'even' de stofzuiger door het hele huis of wachten met een bakkie koffie terwijl de vloeren lekker fris drogen na een dweilbeurt.
Niet 'even' wild dansen en raar doen met de honden samen op een nummer van Guns N' Roses*.
Alles wat hierboven staat doe ik ondertussen wel, maar dan mag je het woord 'even' vervangen door langzaam en doordacht.
Heb jij wel eens langzaam en doordacht wild gedanst en raar gedaan met je honden op een nummer van Guns N' Roses?
Levert interessante choreografische hoogstandjes op, kan ik je vermelden.
Voordat ik bij het accepteren van langzaam en doordacht was heb ik eerst met mijn goede linkerbeen 3 bloempotten kapot geschopt in mijn tuin.
Frustratie en ervaring van pijn kanaliseerde zich in dat moment.
Opluchting en kapotte bloempotten waren het resultaat, voor mij prima.
Dan kon ik er ook nog eens goed om lachen en dat was het begin van de acceptatie dat ik voorlopig in slakkengang de dingen onderneem.
De mensen met hun honden waar ik les aan geef, jij kan er 1 van zijn, vind ik geweldig.
Ik geef les, langzaam en doordacht.
Deze mensen heb ik daarvan op de hoogte gesteld, een les gaat anders dat we tot nu toe gewend zijn.
Het gaat nu zo, want ik kies ervoor dat het de manier is voor mij om les te kunnen geven.
Door die openheid is er ruimte om te ontdekken hoe dit dan precies werkt en wat er wel en niet gaat en kan wat betreft mijn fysiek.
Werkelijk iedereen die ik op deze manier ontmoet is begaan en er wordt uitermate goed voor me gezorgd.
Doordat ik dit momenteel accepteer, een keuze maak en dit helder communiceer laten de deelnemers op hun beurt weten dit zeer te waarderen.
Zonder teveel omhaal en gedoe denkt iedereen mee en vormen de lessen zich 'als vanzelf' tot volwaardige langzame en doordachte klasse momenten.
Daar wil ik jou graag hartelijk voor bedanken !
Ik rijd in mijn auto vanaf het asfalt een grasveld op en iets verderop stop ik.
Op de bijrijdersstoel liggen 3 dummy's klaar. Ik pak er 1 om die vervolgens door mijn geopende raam naar buiten te gooien onder een opgewekt "Bon Voyage".
Met een lichte bocht stop ik een 40 tal meters verder en dummy 2 maakt een zachte landing in hoger gras.
Nogmaals een lichte bocht, stop ik weer verderop. Dummy 3 gaat met een boog door het raam en komt te liggen aan de rand van een paar stekelstruiken.
Vlot loods ik de Volvo van het gras af, terug op asfalt en arriveer ik bij de cursist en haar Weimaraner, een staande jachthond.
Ik stap uit, overhandig haar een portofoon en de andere bevestig ik aan mijn jas.
Ik neem plaats op mijn tribune, de achterbak van mijn auto, daar kan ik makkelijk zitten en mijn been is het daar zeer mee eens.
Na de uitleg gaan de 2 van start en aangezien ze verder bij mij vandaan gaan werken communiceren wij via de portofoons, ook tijdens een les apporteren kan dat dus prima.
Die dag lukte het voor mij niet om langer dan 5 minuten te staan en/of te lopen, zonder pijn en veel ongemak.
Op deze manier kon ik wel bewegen binnen die 5 minuten en verder niets forceren doordat ik kon zitten in mijn auto.
Dus lesgeven vanuit de achterbak heb ik geleerd en dat was enorm leuk om te doen.
Zowel de cursist als ikzelf moesten goed en helder communiceren over wat we zagen om de volgende stap te kunnen bepalen in het leerproces voor haar en de hond.
Ik keek met verrekijker mee, op afstand. Dat is heel anders dan er dichtbij staan.
En zo kwamen we zelfs tot de conclusie dat de cursist nu veel meer uitgedaagd werd om zelf meteen beslissingen te maken doordat zij andere dingen zag dan ik.
Zij had een compleet beeld, vlakbij haar hond en had voeling met het hele veld waar ze stond.
Ik keek met afstand en veel geconcentreerder op 1 of 2 aspecten, vanuit mijn VIP tribuneplek.
Dat was een gaaf moment om die 2 werelden te laten samenkomen in het contact via de portofoon.
Er is altijd een weg, dat denk ik oprecht.
Ook in slakkengang ben ik op tijd, want alles komt precies op tijd.
Ervaar ik uitdagingen? Ja, zonder twijfel.
Baal ik? Ja, met momenten.
Heb ik vertrouwen? Ja, volledig.
Heb ik haast? Nee, ik accepteer de slakkengang omdat ik aan alles merk en voel dat dit is wat er nu in mijn leven moet gebeuren.
Ben ik nieuwsgierig? Ja, vooral naar wat mij dit gaat brengen.
* Betreffende nummer van Guns N' Roses is Welcome to the Jungle
Energie krijg en haal ik uit vele momenten gedurende een dag.
Maar dit is toch wel het ultieme:
