De honden hebben neuzen voor vieze zaakjes.
Duitse Staande Korthaar Dakota is Kampioen Viespeuk in onze gelederen.
Zij rolt in bepaalde kadavers en neemt happen uit hetgeen de mens via endeldarm uitscheidt langs wandelpaden.
Labrador Beertje likt en neemt kleine hapjes van die benoemde hopen die ik hoop niet tegen te komen.
Labrador Duggan is een bijzonder type wat betreft viespeukerij.
Tot aan zijn 7e jaar heb ik niet gezien dat hij viespeukfratsen in zich had.
Geen vieze dingen eten of erin rollen, laat staan er naar op zoek gaan.
Tot afgelopen jaar !
Met de komst van Beer & Dakota, ruim 4 jaar geleden, is hij zijn ondeugende kant aan het verkennen.
En daar ben ik heel erg blij mee.
De dames brengen de viespeuk in hem naar boven.
Ik ben daar blij mee, omdat ik van mening ben dat dit bij een hond past. Dit is iets wat honden doen.
Hun neus volgen naar vieze zaakjes.
In het geval van Duggan zie ik dat hij meer open is komen te staan voor contact met de omgeving waar hij in beweegt.
Meer los van mij en meer op eigen benen, vol vertrouwen en lekker hond zijn.
En dat moedig ik van harte aan, omdat het toch fijn moet zijn voor hem om dit te voelen.
De honden lopen los om me heen te scharrelen in het bos, in Frankrijk.
Plots zie ik Duggan zeer doeltreffend over bergjes takken springen, kop hoog in de wind.
Na een sprong of 8 staat hij stil en duikt met zijn kop en linkerschouder naar beneden, zijn staart hoog in de lucht.
Komt omhoog en duikt met rechterschouder naar beneden.
Voor hij nog een keer gaat duiken roep ik hem bij me.
Ik corrigeer, mopper dus absoluut niet.
Conversatie tussen hem en mij gaat als volgt:
Ik; "Duggan, Hier"
Hij staat daar op die plek en kijkt naar me.
Ik; "Hier" en daarna meteen fluitsignaal wat hij kent.
Hij komt mijn kant op, springend over die takken.
Ik; "Flinke man", een aantal keren herhalend.
Hij komt apetrots en geurend bij me aan.
Ik; "Je hebt ze weer gevonden dus"
Hij kijkt me recht in de ogen aan, dolgelukkig.
Ik; "Denk niet dat meneer en mevrouw Das blij met je zijn"
Hij kijkt nog steeds dolgelukkig.
Ik; "Pfoe, je hebt wel je best gedaan, die geur"
Hij kijkt nog steeds dolgelukkig.
Duggan heeft dus een neus voor Dassenpoep. Hij volgt de dassenwissels, de sporen van dassen richting de burcht.
En Dassen maken gebruik van latrines buiten hun burcht.
Ze maken putjes in de grond, daar poepen ze in en deze putjes dekken ze niet af.
Tijdens het ontlasten scheiden ze een sterke muskgeur af die tevens als territoriumsignaal dient voor andere dassen.
Duggan gaat wat anders om met dat territoriumsignaal, hij is dan ook geen Das natuurlijk.
Hij gaat daar dus juist op af en rolt door die latrines.
Dit is te herkennen aan een soort vette moddersubstantie die dan aan zijn nek, halsband en vest kleeft.
En het meest herkenbare is dan die muskgeur.
Ik beloof je; die kunnen wij ook ruiken !!
Beertje en Dakota vinden die geur dus totaal niet aantrekkelijk. Zij gaan niet mee in deze acties van Duggan.
Ze blijven ook op gepaste afstand wanneer hij zo'n bezoek heeft gebracht aan de parfumerie afdeling tijdens de wandeling.
En ja, ik heb dan wat te doen wanneer we thuis komen.
Dat gaan we schoonmaken, daar heeft Duggan geen enkele moeite mee.
Sterker nog, hij geniet van die aandacht, heerlijk vindt hij het afspoelen met lauwwarm water en de massage die er dan ook bij komt.
Wanneer ik oplet en ik zie hem het gedrag vertonen dat hij geur van Das in de neus heeft, dan roep ik hem direct bij me.
Dus ik geef aan wat ik van hem wil zien, ik ga geen Nee roepen of mopperen op hem.
Dan laat ik hem een stukje dichtbij me mee lopen en verderop krijgt hij weer de ruimte.
Natuurlijk vind ik het fijn dat hij niet in die poep rolt !
Wanneer ik niet zie dat hij de actie begint en ik zie het pas wanneer hij aan het rollen is, dan reageer ik dus zoals eerder beschreven conversatie.
Want ik ben er blij mee dat Duggan hond is en dat hij dolgelukkig is met zijn ontdekking.
En op Nieuwjaarsdag had ik een Vieze Praatjes Wandeling met de honden: