Al behoorlijk wat jaren vertrekken we met de honden naar Frankrijk, de Bourgogne, om daar vakantieperioden door te brengen.
In die jaren is dit ook een 5 tal jaren gecombineerd geweest met mijn werk, lesgeven aan eigenaren met hun honden.
Ervoor gekozen dit niet meer te doen en toen kwam de periode van de roerige tijd die wij allemaal kennen.
Die tijd heeft dingen teweeg gebracht.
Nadenken, anticiperen, route bepalen, leren omgaan met veranderingen in de maatschappij en hoe ik daar op reageer.
Iets wat er voor mij uit is gesprongen;
ik wil doen waar ik me goed bij voel, waar ik blij van word en waar ik energie van krijg.
Dat is sowieso het werk wat ik doe, mijn bedrijf Naar buiten met Annelies.
En daarbij kwam sterk naar voren dat ik graag in Frankrijk ben.
Daar voel ik me goed, daar word ik blij van, dat geeft mij energie.
Nadenken, niet te lang.
Anticiperen op wat ik graag wil.
Overleg met mijn partner.
Wat is wel en niet mogelijk?
Conclusie;
Komende tijd langere perioden aaneengesloten naar Frankrijk en combineren met het werk van ons beiden.
En zo is het gegaan en zo is het aanbod om les te volgen met je jachthond in Frankrijk weer terug op de menukaart.
Ook op die menukaart staat de fotoshoot en de wandelingen die je samen met mij kunt maken, evenals de behandelingen van je paard.
Ook dat kan ik doen in Frankrijk.
En nu zijn we in Frankrijk.
De maand oktober is de maand dat we beiden werken.
Het pakt uit zoals we hadden bedacht, het is één grote energie leverende ervaring.
De 2 Buitenweken, met deelnemers en hun jachthonden, waren machtig om te doen.
Het gaat goed, het is goed, het voelt goed.
Ik ben buiten, zoveel buiten.
En hier is het ademhalen zonder moeite.
Er is ruimte, dat geeft ruimte, ik pak de ruimte en ervaar ruimte.
Dat is een magnifiek gevoel.
Robert en de honden zijn erbij.
Allemaal in die ruimte, bewegen, ademhalen en je goed voelen.
Mooie ervaring van een gemaakte keuze.
Is dit voor altijd, blijft dit zo?
Geen idee, hoef ik niet te weten, niet mee bezig.
Morgen is weer een nieuwe dag, ik zie wel wat de ruimte me brengt.
Waarom Frankrijk?
Met luiken sluiten we extra de ramen van de woning af aan de buitenzijde.
In de ochtend zijn deze van binnenuit weer te openen.
Onverwacht waan ik me, gekleed in pyjama, in een scène uit een Franse film.
Ik open de ramen, die ik naar binnen toe kan draaien.
Dan verwijder ik het houten balkje wat de luiken aaneengesloten houdt.
Met een soepele beweging duw ik de luiken rustig open.
En wanneer ik dan wat verder naar voren hang, door de raamopening heen, gebeurt er bij 2 andere woningen precies hetzelfde.
Ik hoor een diepe mannenstem rustig "Bonjour" zeggen en meteen daarna een lichtere mannenstem die dat ook doet.
Ik vul dat aan met mijn "Bonjour."
Handen worden zacht wuivend naar elkaar opgestoken in hemd, pyjama en ochtendjas.
En zo start mijn dag; 'Ma journée et bonne' !