Fijn fris weer, strakblauwe lucht, zon. De honden zijn buiten in de tuin en ik maak van die gelegenheid gebruik om te stofzuigen en te dweilen.
Door de ramen van de serre kan ik de gehele tuin overzien en zo kan ik hier en daar een blik werpen op wat er gaande is.
Sinds Duitse Staande Dakota ons leven verrijkt met onvoorspelbare fratsen heb ik mezelf getraind in het met een schuin oog in de gaten houden van dat soepele lijf met die grote oren.
Ik loop door de serre naar de bijkeuken om een nieuwe stofzuigerzak te pakken en daar valt mijn schuine oog op de honden.
Ze liggen allemaal in de zon, languit op het terras achter in de tuin.
Ik open de kastdeur en pak een zak, handeling van een paar seconden.
Met de zak in mijn hand stap ik door de deuropening terug de serre in, ook een paar seconden.
Nu wilde in niet met schuin oog kijken, want dat had ik net gedaan.
Toch moest ik wel kijken, want met een noodvaart zie ik Duggan richting de serre rennen.
Hij draait snel om en kijkt richting achterste terras.
Daar zie ik Beertje nog liggen, maar nu wel in actieve houding naar Duggan kijkend.
En schuin boven Beertje staat Dakota op de tuintafel en die laat een gehele bloempot door de lucht vliegen.
Ze was van plan om de plantjes er stuk voor stuk uit te pakken, maar die zijn in de potgrond met hun worteltjes lekker in elkaar verstrengeld geraakt in de afgelopen maanden.
En dus ging dat hele gevaarte de lucht in, ze laat op een specifiek moment los en die pot land keurig netjes rechtop op het gras.
Beertje staat op om te snuffelen aan hetgeen hier in Vlissingen gewoon uit de lucht komt vallen.
Duggan is blijkbaar gerustgesteld en die gaat ook weer die kant op en Dakota staat ondertussen met een klein betonnen egeltje in haar bek te kwispelen op de tafel.
Ik stap naar buiten om de bloempot terug op de tafel te zetten en het decoratiestuk uit de bek van Dakota te bevrijden.
De stofzuigerzak had ik nog vast, die vouw ik even dubbel en past in de zak van mijn trui.
Met mijn neus tegen haar neus, ze staat op ooghoogte op de tafel, is daar de reddingsactie van de betonnen egel.
Ze springt van de tafel en ik zet de bloempot terug terwijl ik Beertje uitleg dat het geen UFO is.
En rats, weg is de stofzuigerzak.
Allemachtig, een rondspringende Duitse Staande Korthaar met de zak in haar bek die zeker niet van plan is om die weer bij mij terug te brengen.
"Kom op jongens", roep ik vrolijk en start mijn weg terug richting de serre.
Op de beweging van de andere honden komt Dakota ook mee en op dat moment kan ik haar wel verzoeken de zak aan mij terug te geven en dat lukt.
De vloer van de benedenverdieping is droog na mijn dweilactie en de honden komen weer naar binnen.
De deur naar de bijkeuken staat dan nog op een kier, met de dweilemmer en mop ervoor geparkeerd.
De vloer van de bijkeuken droogt wat trager dan de rest.
Dit is zo'n actie waar ik niet meer bij nadenk, want de Labrador Retrievers die er zijn geweest en er nu nog zijn, gaan dus niet de bijkeuken in wanneer er een dweilemmer voor staat.
En nu leeft Dakota bij ons !
"Wat was dat?", vraag ik aan Robert terwijl we koffie drinken.
Ik sta op en kijk om de hoek in de serre en hoor een geluid van plastic deksels die indeuken.
Door naar de bijkeuken, dweilemmer en de deur staan nog precies zoals ik ze heb achtergelaten.
Ik kijk en dan zie ik Dakota op de voertonnen staan. Haar voorpoten op de zwarte ton en haar achterpoten op de rode ton.
En ze heeft een lege eierdoos in haar bek, die lag in de krat voor karton en papier.
"Natuurlijk, dit kan ook", zeg ik lachend.
Ik pak de eierdoos van haar over en ik vertel haar dat ik die terug ga leggen waar die vandaan komt.
Ze staat nog op de voertonnen.
Ik buk om de krat van het oud papier iets naar voren te halen, want die staat op de grond.
Meteen op dat moment draait zij om op de voertonnen.
Springt eraf en ze doet dat zo precies dat ze met haar hoofd tussen mijn benen door zo weer de krat in kan duiken.
En rats, weg zijn de oren met eierdoos.
"Echt hoor", niet te geloven die hond. Ik stekker achter haar aan, heb zin in koffie en ik haal de eierdoos bij haar op.
Die ruim ik op, met de deur dicht.
De koffie is op. Robert gaat naar boven en ik ga in de serre achter mijn bureau zitten om wat computerwerk te verrichten.
Duggan en Dakota zijn aan het spelen in de woonkamer, beetje rollen met elkaar en om elkaar heen springen. Beertje ligt op de bank.
Ze komen achter elkaar aan de serre in gehuppeld, worstelen even in de mand die naast mijn bureau staat en bewegen weer spelend terug de woonkamer in.
En echt een paar seconden later, alles stil.
En dan weer 3 seconden later zie ik Dakota de mand naast mij inspringen met de grote opgevouwen bedsprei in haar bek.
Trots met haar kop omhoog tilt ze dat gevaarte de mand in en gaat er op liggen.
Die had ik, in dat fijne frisse weer van vandaag, te luchten gehangen buiten.
Daarna opgevouwen om later mee naar boven te nemen en op de keukentafel gelegd.
Ik kon het niet laten om haar te zeggen dat dit wel een hele prestatie was, dat ding is loeizwaar.
En zo heb ik nu geleerd dat ze sterk is geworden en dat ik haar binnenkort dan ook eens met de zwaardere dummy's apporteeropdrachten ga laten doen.