We komen je pakken
Een prachtige ochtend in het voorjaar en ik loop door het bos langs het Veerse Meer.
Zon glinstert door de bomen op het bospad en jong blad aan de bomen is zichtbaar en klaar om het bos binnenkort weer lichtgroen te kleuren.
"Zeg Annelies, wil je het voortaan even aan het begin van de les doorgeven wanneer je onderbroeken achterlaat op het spoor, dan neem ik een wasmand mee!"
Giechelend en proestend vervolg ik mijn weg en vertellen we elkaar moppen met het thema onderbroekenlol via de portofoon.
Â
Via de portofoon krijg ik te horen welke keuze de hond heeft gemaakt en waar de combinatie nu dus is.
"Nadat we het brede pad op zijn gegaan, vanaf het veld, is hij achterlangs een paar bomen gelopen om vervolgens het pad te vervolgen. Toen heeft hij bij een kleine soort kruising of afslag met een klein paadje naar rechts ervoor gekozen om links rechtdoor te blijven gaan. En nu kiest hij op de kruising met de paardensprong, een verrotte boomstam, het pad naar rechts en gaan we onder de overhangende tak door op een smaller pad richting wuivende rietkragen.
Ik: "Splitsing links aanhouden en kruising daarna rechts is helemaal goed."
Antwoord: "ah ja, lekker kort, dat kan natuurlijk ook."
Â
Ik ben al een aantal minuten aan het wandelen om voorsprong te nemen op de speurneus die klaar staat om te vertrekken en mijn spoor te volgen.
Wanneer ik ver genoeg van hen vandaan ben geef ik ze een seintje via de portofoon dat er gestart kan worden.
En dan krijg ik dit als antwoord: "Ren, ik zou rennen, we komen je pakken !"
Â
Tijdens het speuren, waarbij de hond mijn geur volgt, kan het tempo nogal oplopen.
Het ligt aan de specifieke combinatie hoe hard dit dan gaat.
En wanneer je hond dat tempo dan te pakken heeft dan heb je een pittige taak aan de andere kant van de lange speurlijn.
Die lijn heb je vast, je loopt stevig door, je kijkt naar je hond, je let op je voeten en je houdt in de gaten welke afslagen de hond neemt op kruisingen en splitsingen en dat geef je dan ook nog via de portofoon aan mij door.
"Kruising links", brult de eigenaar door de portofoon. "O ja en over, einde bericht, uh over", kraakt erachteraan.
Ik antwoord: "Links is goed, over."
En dan wordt er terug geschreeuwd: "En nu gaat hij rechts, o nee, wacht, rechtdoor, over, nee, uh over."
Ik: "Wil je aan me doorgeven welke richting hij heeft gekozen vanuit het pad waar jullie origineel uitkwamen."
"Ah nee hè, dat weet ik niet joh, over, wacht, hij gaat hartstikke hard en ik weet niet waar we zijn hoor."
Ik: "Vertel me hoe het pad eruit ziet waar jullie op lopen en of je dicht bij het grasveld loopt of juist dicht bij de doorgaande weg."
" Ik zie niks, alleen maar bomen, wacht, hij gaat nu links bij van die paardendingen over, van die dingen waar die paarden op springen, weet ik veel, over."
Ik: "Ik weet waar jullie zijn en jullie gaan hartstikke goed, denk eraan om je schouders naar achteren te houden en te hangen aan die lijn, jullie lopen goed, over."
"Hoe weet jij nou zo makkelijk waar wij lopen, wacht, weer een kruising, hij gaat rechtdoor, over, nee toch niet, wacht even, over"
Ik: "Oké over."
"Hoe bedoel je Oké? Shit, ik zit vast, wacht, uh, kom hier, over."
Ik: "Staan jullie nu op de kruising stil, over?"
"Mijn laars ging uit in de modder, auw, wacht, ja, daar gaan we weer."
Ik: "Welke richting heeft hij gekozen?"
"Ah nee man, hoe kan ik dat weten, wacht, uh, over, is een ruiterpad geloof ik, hij trekt hard, ik ga erachteraan."
Ik zie door de takken heen de oranje speurlijn snel dichterbij komen en ik geef aan dat ze helemaal goed lopen.
Voor de eigenaar volledig onverwacht staan ze voor mijn neus en het eerste wat ze zei: "GEWELDIG DIT!"
Â
Een uitdaging voor mij als sporenloper is het wanneer de speurder creatief omgaat met het doorgeven van de richtingen op afslagen zoals de kruisingen en splitsingen.
"We pakken de linkertak van de y-splitsing die toch wel op een ij lijkt."
"De splitsing als een jusvork (?), daar ben ik rechts gegaan."
"Op de splitsing houden we rechts aan, ook een beetje rechtdoor en ook rechts van links."
"Bij de vleesvork splitsing kiezen we de rechterkant, dat is van het draadjesvlees."
"Op de kruising met 3 keuzes hebben we 1 kant gekozen."
"Op de kruising gaan we nu verder in zuidelijke richting."
"Kruising rechtdoor en dus niet naar links en ook niet naar rechts..denk ik."
"We volgen ons pad op het spoor van de kabouters, wanneer jij die niet hebt gezien, dan ben jij mis gelopen."
"Woef, waf waf, grrrrr, ik heb de portofoon aan mijn hond gegeven, die weet veel beter waar hij naartoe moet."
En een belevenis voor de eigenaren wanneer er ineens geen hond meer is om achter aan te lopen.
"Hond komt jouw kant op, ik zie hem niet meer, ooit zien we elkaar weer terug."
"Is toch een activiteit die ik samen met mijn hond doe, nou niet waar hoor, ik loop hier helemaal alleen, zij zal al bij je zijn ondertussen."
"Hond los, hond los en ik heb geen idee waar ik ben."
"Uh Annelies, ik heb de lijn vast en het speurtuig zit eraan, maar mijn hond loopt nu in het veld achter een haas aan, ik ga eerst mijn hond vangen."
De koffie en de thee smaken altijd goed na de speuravonturen.
En de verbazing en de verwondering blijft over de werking van de neus van de honden.
Hoe doen ze het toch, hoe volgen ze zo precies dat spoor en die geur?
En wat een doorzettingsvermogen ziet iedereen bij zijn of haar hond.
Het is een prachtig mooie activiteit om te ondernemen met je hond.
En voor mij is het stikgaaf om dit, bijna iedere dag, met jullie te kunnen ondernemen.