We pakken het weer op
Ruim 7 maanden heb ik geen apporteeropdrachten met Duggan & Dakota ondernomen.
Wegens fysiek ongemak waar ik sinds oktober vorig jaar mee te maken heb kon ik niet of nauwelijks lopen, niet vloeiend bewegen en schoot ik in een kramptoestand wanneer ik extra inspanning verrichte naast het basis bewegen wat ik weer aan het opbouwen ben.
Praktisch en simpel:
een dummy weggooien of heen en weer lopen om opdrachtjes uit te zetten voor de honden ging niet.
Op sommige momenten kon ik niet weg uit huis, omdat ik maximaal 15 seconden op mijn benen kon staan of het dragen van de hondenriem bleek al een belasting te zijn die mij uit balans bracht.
Naast dat praktische ongemak leefde het emotionele ongemak.
Mijn hoofd stond er niet naar. Mijn denken was gericht op bezig zijn met herstel, het verwerken van pijnprikkels en mezelf op de been zetten en houden.
Ik heb kennis gemaakt met nieuwe sensaties, nieuwe ervaringen. En het kost energie om dat toe te staan, om het te laten gebeuren en om er eventueel actie op te ondernemen.
Mijn partner Robert heeft veel van de activiteiten met de honden overgenomen.
Hij doet spelletjes met hen samen, voertjes of balletjes zoeken, samen rennen, grapjes uithalen.
Tijdens een wandelmoment was hij hiermee bezig, intensief contact met de honden, lekker buiten.
Afgelopen maanden is dus een pauzemoment geweest wat betreft het apporteren wat ik met de honden onderneem.
Oefeningen opbouwen, vaardigheden aanleren, werken met verschillende dummy's, honden naar elkaar laten kijken, samenwerken tussen de honden en zo meer.
Ik heb het toegestaan om me daar niet druk over te maken, het niet zielig te vinden voor mezelf en de honden.
Accepteren dat de situatie is zoals die is en voor ogen houden; "dit gaat voorbij".
Ik heb gezien en geleerd dat de honden een zeer gezonde dosis veerkracht en flexibiliteit van nature in zich meedragen.
En in plaats van een dummy hebben ze juist dat met mij gedeeld in de voorbije maanden.
Wat een kracht en levenswijsheid leeft er in die soepele lijven.
Door mijn acceptatie van de situatie, waar ik energie aan heb gegeven, kon ik zien en voelen wat deze nieuwe situatie mij en de honden bracht.
Ik maakte me niet druk over het apporteren of het oefenen. En ook niet over de vraag of ik mijn honden nu tekort deed of dat ze nu wel gelukkig zouden zijn.
We zijn bij elkaar, we hebben contact, aan alle basisbehoeften wordt voldaan en dit was de situatie. We maken er wat van !
Ik heb ze veel bedankt voor hun aanwezigheid en geduld met mij.
Voor de aandacht die ze mij gaven, de steunende blik en het fysieke contact wanneer ik bijvoorbeeld in een pijnaanval schoot of wanneer de tranen er ineens waren.
Steeds, altijd, ieder moment waren ze er.
Intense tijd die we met elkaar hebben gedeeld en nu is dat voorbij.
Die ervaring neem ik nu mee in de opbouw die ik aan het maken ben met de honden.
Begin juli waren we een week in Frankrijk en daar ben ik gestart met het apporteren met Duggan en Dakota.
En dan pakken we het 'gewoon' weer op. Wat een plezier en wat een heerlijk gevoel.
Ik ben nog trotser geworden op de honden.
En wat ik mee heb genomen van de afgelopen 7 maanden is dat ik de honden iedere dag heel bewust, met volle aandacht, bedank voor hun zijn zo samen met mij.