Ervaring  |  Trainer van je jachthond - door Henriëtte Leendertse​​

 

Samen op een reis.​

Dankzij ons eerste hondje Spruitje, een Basset Fauve de Bretagne, ben ik bij Annelies terecht gekomen.

Mijn gedachte van het hebben van een hond is altijd geweest, naast het wandelen en wat gooien met een stok of een balletje, ook iets uitdagend te doen met het beest.

Waarom neem je een jachthond als je als verzorger weinig met het hele jacht gebeuren hebt?

Simpel; één van de redenen was omdat het karakter van dit ras perfect bij ons als gezin is. Maar het feit was wel dat het een jachthond was ook al kwam het beestje uit een showlijn.

Na hier en daar wat geprobeerd te hebben met wat leuk was voor hond en mijzelf kwam ik erachter dat het vaak duidelijk om prestatie van de hond ging en minder om het plezier tussen hond en verzorger en dat plezier was wat ik zocht.

Ik hoefde niet telkens te horen dat ik niet streng genoeg was, dat de hond duidelijk moest weten wie de baas was. En bovendien het was een serieuze bezigheid en dan moest “de baas” dit allemaal ook wel serieus nemen en niet in de lach schieten als de hond niet deed wat de baas wilde. Aanpakken dat beest!

Maar ik stond daar helemaal niet zomaar te lachen. Voor mij was het plezier omdat de hond haar ras eer aan deed namelijk: als ze niet het nut van het gevraagde inzag, ze het weigerde te doen. Dit tot grote frustratie van de trainer die meende dat de baas maar beter op kon stappen met de hond en dat daar toch niets van terecht kwam.

Volgens mij ben ik via een andere Annelies bij Annelies terecht gekomen en zijn we samen op de trein gestapt om op reis te gaan.

Een trein die na een aantal stopmomenten steeds weer in beweging komt.

Annelies heeft Spruitje en mij kennis laten maken met het speurwerk. Ik merkte dat niet alleen Spruitje plezier aan dit werk beleefde maar ik misschien nog wel meer.

Want het speuren bij Annelies is meer dan alleen maar speuren met als beloning een hertenpoot of heerlijke stinkdummy voor de hond aan het einde van de rit.

Het is veel meer.

​

Annelies luistert, kijkt, observeert, houdt je een spiegel voor, kan je laten huilen maar zeker ook laten schaterlachen, vertelt, geeft tools, laat je nadenken, opent je ogen, kan je anders naar dingen laten kijken waar jijzelf nog niet aan hebt gedacht, steunt, is optimistisch, geeft inzicht als je door de bomen het bos niet meer ziet, laat je verbazen over kwaliteiten waarvan je niet wist dat je het in je had, laat je groeien, geeft je een zetje in de goeie richting zonder dat je het bewust in de gaten hebt.

En misschien wel het allerbelangrijkste: Annelies oordeelt niet.

Zo kan ik nog wel een poosje door gaan, maar dan gaat het misschien lijken alsof ik overdrijf, dus hou ik het er op dat Annelies zeer gedreven en enthousiast is in alles wat ze doet.

​

Nadat Spruitje overleden was kwam Oscar, de Grand Basset de Griffon, in ons leven. En als we hadden gedacht dat Spruitje al een hondje was die een kunstvorm had gemaakt van vooral niet luisteren, kan Oscar dit nog veel beter. Plus er kwam voor ons als verzorgers nog een uitdaging bij; Oscar komt uit een werklijn.

Het voordeel was dat wij inmiddels Annelies hadden gevonden en wisten wat ze te bieden had voor Oscar. De enige uitdaging was: wat vindt Oscar het leukst om te doen?

Gewoon doen waarvoor dit ras gefokt zal een antwoord zijn. Maar helaas voor hem is onze liefde voor de jacht, in praktijk, nog steeds niet gegroeid. Annelies heeft voor hem een heel erg goed alternatief, namelijk een hertenpoot aan het einde van het getrokken spoor vinden.

Maar er zit een kop op Oscar en wat hij éénmaal gevonden heeft laat hij niet meer gaan, die poot kregen we nauwelijks terug.

De poot werd vervangen door een stinkdummy, een dummy met wildgeur. Probleem de wereld uit. Iedereen blij.

Zo zijn we een tijdje in de weer geweest tot het moment dat mijn lief en ik een weloverwogen stap hebben genomen. Wij gingen Nederland verlaten.

Annelies was op de hoogte en heeft mij allerlei tools gegeven zodat Oscar verder kon met zijn grote hobby, waar we ook zouden wonen.

Maar wat voor Annelies gesneden koek is, en vooral logisch, bleek het voor mij toch wel heel erg ingewikkeld te zijn. De spoortjes die ik uitzette eindigden steevast in, voor mij, een teleurstelling. Oscar had totaal geen interesse in mijn uitgezette spoortjes. En als hij mij zo af en toe een plezier wilde doen had hij de dummy bijna sneller te pakken dan dat ik klaar was met het uitzetten.

Ik was er wel een beetje klaar mee. En bovendien; ik ging het land uit dus had wel wat anders aan mijn hoofd dan gefrustreerd spoortjes uitzetten in de wetenschap dat het eigenlijk voor niks was en Oscar veel liever een hazen- of reeën spoor zou willen volgen of een fazant de stuipen op het lijf jagen.

Annelies verzekerde me dat Oscar voorlopig in Zweden, waar we in ieder geval voor een jaar een huis hadden gehuurd, voldoende indrukken had en dat het echt wel genoeg uitdaging voor hem zou zijn.

 

Anders gezegd: als er bij mij weer ruimte in hoofd en lijf zou komen zou het speurwerk ook weer wel terugkomen.

Het speurwerk was dan wel voor onbepaalde tijd gestopt, de trein was niet tot stilstand gekomen.

Regelmatig kwam er een berichtje van Annelies hoe het met Oscar ging maar zeker ook hoe het met mij ging.

Oscar beleefde zo zijn avonturen en ik…

…ik had vooral heimwee naar de kinderen en wel zo erg dat we na ruim vier maanden terug naar Nederland zijn gegaan. Maar wel met een ervaring rijker en zo bleek later, een zaadje voor een vervolg.

Eénmaal terug in Nederland is Teuntje bij ons komen wonen, wederom een Grand Basset de Griffon. Deze dame komt van dezelfde fokker als waar Oscar vandaan komt. Uit een werklijn, dus werk aan de winkel voor mij.

En daar begon de trein weer te rijden.

Ik ging nu niet alleen met Oscar weer op speurles, want zelf bakte ik er niks van, maar ook Teuntje zou dit gaan doen had ik mezelf voorgenomen.

Wat ik toen nog niet wist was dat Teuntje iets minder lang kon gaan genieten van Annelies en het speuren.

Annelies kondigde aan een andere weg in te gaan slaan. Nu was dat in alle jaren dat ik Annelies ken wel vaker gebeurd en altijd kwam er weer wat voorbij zodat ik weer in de trein stapte en we samen verder reden.

Bovendien had ik ook wel wat anders aan mijn hoofd want het Zweden avontuur ging een vervolg krijgen. Mijn lief en ik zouden weer gaan vertrekken samen met Oscar en Teuntje. Naar een gebied waar we met enige regelmaat kwamen. Voordat we honden hadden deden we dat samen met de kinderen. Vervolgens met Oscar om, jawel te speuren bij Annelies en de laatste keren mocht Teuntje ook proeven aan het speurwerk in de Franse Morvan.

Dit keer wist ik het zeker, zelf sporen uitzetten zou me zeker gaan lukken. Daar had ik Annelies niet meer bij nodig. Had inmiddels zoveel jaar al les gevolgd. Ik had tools van haar door middel van de filmpjes die ze maakte tijdens de lessen en alle uitleg die ze voor, tijdens en na de lessen gaf.

Dus dacht ik; dit moet mij echt wel gaan lukken.

Om niet gelijk in het bos te starten ben ik begonnen om heel erg dicht bij huis te blijven. En wel gewoon een spoortje trekken om het huis heen. Zo gepiept.

Zowel Oscar als Teuntje had geen idee wat ik nu gedaan had. Je zag ze bijna denken: bespaar je de moeite, jij gaat dit toch niet voor elkaar krijgen.

Ik had de moed bijna opgegeven wat het speurwerk betreft, zag de honden hun jaren slijten met veel ruimte om zich heen, wandelen in de prachtige Morvan, zo af en toe wat dollen met elkaar en dat was het dan.

En toen kwam het verlossende bericht van Annelies:

Trainer van je jachthond worden.

Natuurlijk ga ik dat doen was mijn eerste reactie en niet alleen voor de honden. Ik wil ook graag weten waarom ik het alleen dus blijkbaar niet voor elkaar krijg.

En als ik niet naar Annelies kan in Nederland, nou, dan is het toch wel erg fijn dat Annelies met enige regelmaat in de Morvan verblijft.

Twee lessen inmiddels gehad en bij les één werd al duidelijk waar de schoen behoorlijk knelt.

Te veel denken! Weet waar je begint en de rest volgt wel.

​

Na de eerste les een duidelijke opdracht mee naar huis gekregen:

• Ga chaos creëren met een wildgeurdummy of twee dummy’s in je wei. (dat is onze tuin)

• Trek een spoor, niet nadenken welke route je gaat lopen, gewoon doen.

• En slinger die dummy’s weg.

• En laat een hond (of twee) los en ga kijken.

• Daag Henriëtte, succes ermee.

Dank je Annelies, voor iemand waar het letterlijk en figuurlijk al behoorlijk chaotisch is een grote opdracht.

Na les één en de thuisopdracht gaat het echte werk bij les twee dan echt beginnen.

Ga een spoor uitzetten en denk eraan: Niet nadenken.

Wauw, het lukt!

Ik heb een fatsoenlijk spoor uitgezet zonder te denken.

Natuurlijk is het handig en fijn dat Annelies achter me liep en zo af en toe wat toelichting gaf maar ik heb het wel zelf gefixt.

Een gevoel van trots bekruipt me.

Met wat gebabbel en een kop koffie sluiten we de les af.

Annelies gaat vakantie vieren en ik ga richting mijn chaotische huis op de berg.

Blij met de kennis die ik nu heb wil ik aan de slag, het liefst zo snel mogelijk.

 

En daar gaan we weer, het hoofd gaat weer meedoen.

Hoe ga ik het aanpakken? Ik wil naar een locatie wat voor mij bekend en overzichtelijk is. Maar Teuntje is een verlegen hondje die het wat moeilijk vindt om zonder Oscar te zijn op dit moment.

Twee honden meenemen om wat speurwerk te gaan doen is geen optie, de honden blijven of allebei in de auto of zijn er allebei uit. Ga ik met één hond iets ondernemen, schiet de achterblijver uit zijn of haar panty.

Ik denk, overweeg en blijf denken wat de beste oplossing is.

Zo gaat het niet werken dus laat ik het maar even rusten.

Na een weekje of wat goed slapen is daar ineens de oplossing.

Ik heb besloten dat het een uitstap wordt.

Voor dag en dauw opgestaan, honden van eten voorzien, zelf een stevig ontbijt genuttigd, kippen verzorgd en een kan koffie gemaakt.

Mijn lief ervan verwittigd wat mijn plan is en dat hij er ook deel van uit gaat maken.

Alles wat nodig is in de auto gedaan en gehesen en on y va. Daar gaan we. Nog snel langs de bakker want een uitstap zonder iets lekkers bij de koffie is geen uitstap.

Aangekomen op de bestemming. Lief en honden achtergelaten in de auto en ik met flinke stappen richting beginpunt vanwaar ik mijn spoor wil laten beginnen.

Mooi spoortje uitgezet al zeg ik het zelf. Terug naar de auto.

Teuntje klaar gemaakt voor het echte werk en we zijn gestart. Zij had er duidelijk zin in en ik ook.

Omdat Oscar na Teuntje van start zou gaan heb ik een tweede dummy een paar meter van de eerste “verstopt” zodat beide honden in ieder geval één dummy konden opsporen.

Nou die Teuntje ging als een malle en ik… ik ging de fout in want waar zij naartoe ging daar was ik toch bij lange na niet geweest?

Ik heb ze tegengehouden maar Teuntje zou Teuntje niet zijn door gewoon een nieuwe richting te pakken en doelgericht op dummy één af te gaan. Staartje gaat vrolijk aan en hup ze gaat als een volleerd speurder richting dummy twee, kwispelt, neemt mijn vreugde kreten en beloning dankbaar in ontvangst en samen huppelen we vrolijk richting auto waar Oscar en mijn lief geduldig zitten te wachten.

Teuntje in de auto, Oscar opgetuigd uit de auto gehaald en ronde twee gaat van start.

De fout die ik bij Teuntje heb gemaakt maak ik bij Oscar niet meer, dat was een leer momentje.

Terwijl Oscar bezig is loop ik om me heen te kijken waar mijn ijkpunten zijn. En daar gaan we weer. Ik zet mijn denken weer aan want ik zie de ijkpunten niet.

Oscar doet ondertussen gewoon waar hij goed in is; speuren.

Voor het gemak slaat hij dummy één over en gaat gelijk naar dummy twee, pakt hem op en gaat ermee aan de slag, iets wat hij absoluut mag doen.

En ik juich en strooi met voertjes. Ik probeer Oscar zover te krijgen dat hij dummy nummer 1 voor mij op gaat speuren. Ver hoeft hij niet te zoeken, maar Oscar heeft alle beloningen in ontvangst genomen en heeft er geen behoefte meer aan om nog weer aan de slag te gaan, tenslotte heeft hij heel het spoor al gelopen.

Wederom ga ik de fout in. Want de kans is zo groot dat hij al langs dummy één is gekomen.

Dat hij hem gespot heeft en door is gegaan op het spoor, omdat het spoor doorging. Dat is zijn werk. En was in mijn hoofd bezig met die ijkpunten dat ik niet heb gekeken wat Oscar nu precies aangaf met zijn lichaam en gedrag.

Ik…ik wil persé die dummy hebben. Maar waar ik ook kijk, terwijl Oscar met dummy twee bezig is, ik kan nr. één niet vinden.

Ik besluit terug naar een punt te gaan waarvan ik weet dat daar het spoor loopt. Maar waar is het ijkpunt ook alweer en waar zijn alle ijkpunten? I.p.v. dat ik achter Oscar aan loop, zijn de rollen omgedraaid en loop ik te speuren en Oscar hobbelt achter mij aan.

Enige paniek maakt zich van mij meester want ik zie nu ook geen stukje auto meer terwijl ik hem wel zag tijdens het uitzetten van het spoor.

En al die bomen die blijken toch meer op elkaar te lijken dan ik in de eerste instantie had gezien. Drama is compleet, maar tegelijk ook de lol van wat we nu aan het doen zijn. Vrouw speurt, hond volgt.

 

Heel lang verhaal kort.

Na een zoektocht van mij heb ik de dummy gevonden, hebben we met z’n vieren nog een stukje gewandeld met als beloning; twee honden die moe maar voldaan lekker in de auto lagen en voor mijn lief en mezelf een heerlijke kop koffie met iets lekkers erbij.

Voor mij een eerste poging om een leuk spoor uit te zetten met gewenst resultaat maar het is duidelijk dat er nog wel wat vlieguren nodig zijn om een volleerd sporenuitzetter te worden.

Ik stap dan ook weer in de trein bij Annelies om te leren.

En dat is absoluut geen straf.​​​​​​