05.30 uur stap ik de woonkamer in na van mijn nachtrust te hebben genoten.
Dakota & Co. ontvangen mij allerhartelijkst met een ochtenddans.
Ze heeft een fleecekleed in de bek vast en springt met 4 poten tegelijk van de grond.
Onderweg naar de achterdeur laat ze het fleecekleed achter en daagt Beertje uit om botsend tegen elkaar de bijkeuken in te beuken.
Wachten bij de achterdeur is een zware klus in de ochtend, een piep en een geeuw omdat ik er blijkbaar hartstikke lang over doe om de deur te openen naar de tuin.
Als een pijl uit een boog rent ze direct het gras op en doet een plas.
Ook weer als een pijl uit een boog rent ze terug de bijkeuken in en staat klaar bij de voertonnen.
De voerbakken worden gevuld en dit wordt nauwlettend bekeken door haar.
En wanneer ik die bakken opstapel, optil en een stap naar achteren zet vliegt ze wederom als een pijl voorbij naar buiten.
Daar staat ze klaar op haar plekje om de bak leeg te peuzelen.
Wanneer ze dat doet kwispelt haar staart als een analoge metronoom in een vast ritme ontspannen van links naar rechts.
Daarna worden de lege bakken van Duggan en Beertje gecontroleerd en krijg ik steevast een vrolijke blik toegeworpen waarop er geknuffeld moet worden.
Maar niet wanneer het regent, dan liefst zo snel mogelijk weer naar binnen.
Nu regent het niet en na het knuffelen staan we allemaal bij elkaar op een kluitje en ik wurm me daar tussenuit om de lege bakken op te pakken.
Dakota staat alweer in de bijkeuken met haar voorpoten op een voerton om te kijken in een krat of daar nog iets ligt wat er nodig uit moet.
Op een helder 'we gaan naar binnen' van mijn kant schiet ze door de tussendeur en duikt een mand in.
Even rollen, neus in de naden steken en hard snuiven en dan rolt ze zich op om te slapen aangekondigd door een voldane zucht.
Na mijn ontbijt, douchebeurt en het aantrekken van mijn kleding is er beneden een conversatie gaande.
Dakota converseert richting mij met piepsignalen. Of ik vlot de boel daar op orde wil maken, want iedereen beneden is al lang klaar.
De deur naar de woonkamer gaat weer open en 3 neuzen dartelen vrolijk de gang in, we gaan wandelen.
In het mij voorbijgaan signaleert Dakota iets. Ik heb een blouse aangetrokken die ze nog niet eerder gezien of geroken heeft.
Haar lijf kronkelt alle kanten op, oren naar achteren. Ze springt tegen me op en ze drukt haar neus meerdere keren tegen de blouse en ademt diep in.
Na vervolgens 5 rondjes om me heen te hebben gedanst zijn we klaar voor de vervolgstap.
Ze staat met haar voorpoten op de schoenenkast en kan op die manier haar neus tegen het voerzakje houden wat aan de kapstok hangt, het voerzakje wat mee gaat op wandeling, het voerzakje wat lekkers herbergt, dat zakje dus.
Wanneer ik langs haar stap heeft zij de 4 poten alweer op de grond en terwijl ik mijn 2 pootjes in mijn schoenen stop wriemelt Dakota langs me heen, tussen mijn benen door, steekt haar hoofd door mijn sjaal en haar neus in een jaszak.
Met samengeknepen ogen en na een ferme tik van haar staart tegen mijn oor sta ik recht en staat zij volledig stil en ontspannen naar me te kijken.
De riemen gaan om en met actieve beheersing stappen we de voordeur door.
Onder aan het trapje, wat voor de voordeur gesitueerd is, wacht Dakota samen met Duggan even op Beertje.
De achterklep van de auto zwaait open, Duggan springt de auto in en op een kalm 'Dakota, spring' van mij zweeft ze de auto in. Geïnteresseerd kijkt ze toe hoe Beertje per zweefmolen, in mijn armen, ook in de auto wordt gezet.
Tijdens de autorit zit ze in het midden van de achterbak, met Duggan rechts van haar, door de achterruit naar buiten te kijken.
De silhouetten van die 2, van de achterkant bekeken, is een genot om naar te kijken door mijn achteruitkijkspiegel.
Het brede hoofd van Duggan met zijn forse nek en schouderpartij naast het achterhoofdje met die enorme oren van Dakota en haar lange slanke nek.
Een paar keer gaat haar neus richting het linkeroor van Duggan en flapt ze dat oor soepel omhoog om het oor te wassen.
Eén van mijn oren voelt aan alsof die roodgloeiend is na de zweepslag van haar staart een aan aantal minuten eerder in de gang.
Op de plaats van bestemming gaat de achterklep open.
Het drietal wacht op verdere instructies, maar eerst volgt het veiligheidsprotocol.
Ik leg het gele veiligheidsvest op de kofferbakmat, net voor de voorpoten van Dakota.
Mijn hand leg ik op haar schouder en met die poot stapt ze dan naar voren in de opening van het vest. Mijn andere hand gaat naar haar andere schouder en dan gaat ook die poot in de opening.
Op die manier kan ik het vest, als een onderbroek, omhoog bewegen en kan ik de klittenbanden aan de bovenzijde vastmaken zodat het vest rond haar borstkas zit.
'Ouderen eerst' is de aanwijzing dat ik Beertje uit de auto laat zweven. Daarna springen Duggan en Dakota er zelf uit.
Ze begint meteen te snuffelen op de grond, steekt dan haar neus in de lucht.
Haar ogen licht samengeknepen, oren bewegen heen en weer en ze haalt een paar keer diep adem.
Haar staart gaat omhoog, haar rug wordt lang en ze komt in beweging.
Van stap naar draf en vervolgens in een soepele galopperende renbeweging waarbij ze in volle concentratie de omgeving per neus, ogen en oren in zich opneemt.
Ze daalt het talud af en loopt aan de onderzijde, net aan de rand van de sloot, aandachtig zoekend door.
Ineens staat ze stil, steekt haar neus in een gaatje in de grond.
Na 5 seconden tilt ze haar kop op en springt ze naar de overkant over de sloot heen.
Op het weiland gaat ze rennen, kop omhoog en slagen makend.
Zo'n 100 meter verderop is ze al snel, ik fluit haar terug mijn kant op en in een rechte lijn komt ze eraan.
Een sprong over de sloot en een lekker stukje gedroogde hertenvlees uit het zakje bij mij.
Ze gaat weer rennen en gaat het weiland op aan de andere kant van de weg.
Daar is wat meer begroeiing en al snel staat ze stil.
Ik sta ook stil en kijk. Duggan en Beertje zien dat van afstand en die staan dan ook stil.
Dakota beweegt langzaam iets naar voren.
Kop, hals, rug, staart zijn nu volledig in één lijn.
Eén razendsnelle beweging voorwaarts en daar vliegt een fazanthaan op.
Dakota stopt met bewegen, kijkt hem na en dan kijkt ze naar mij. Fluitsignaal om naar mij toe te komen en daar volgt weer zo'n lekker hapje.
De andere 2 stonden ondertussen al bij me en die hebben ook al een hapje te pakken met een 'Dank meneer de Fazant' van mijn kant.
Ze snuffelt, rent, verkent, plast en poept en dan ineens springt ze op Beertje af.
Beertje had dit duidelijk al aan zien komen en die pareert, als een rugby speler, het eerste lichamelijke contact.
Om vervolgens zeer behendig in te draaien en de achtervolging in te zetten met haar befaamde stijve galop die verbazingwekkend vlot is overigens.
Dakota beweegt nu achterwaarts, al blaffend. En Duggan stuitert er ondertussen ook omheen om te zien of er nog wat bodychecks uitgedeeld mogen gaan worden.
Iets wat hij met deze 2 dames graag aangaat.
Nadat ik de spelregels weer op orde heb in mijn hoofd en tot de conclusie ben gekomen dat we allemaal spelers uit hetzelfde team zijn, probeer ik het trio dit ook duidelijk te maken.
'Oke Klaar Jongens', dit is een hardnekkig overblijfsel uit de tijd dat ik alleen reuen om me heen had, geeft aan dat we weer allemaal dezelfde richting uit gaan lopen zonder elkaar te tackelen of op elkaars nek te duiken met bijbehorend blaffend commentaar.
En in dezelfde richting gaan met elkaar had ik moeten voorzien van extra uitleg blijkbaar want nu zet Dakota de achtervolging in op Duggan.
Snoeihard en behendig rennen ze over het gras, bochten worden strak aangesneden en het accelaratievermogen wordt aangesproken.
'Ja Hallo'; zeg ik tegen Beertje, die in ontspannen tempo met mij mee stapt.
Ik fluit om ze naar mij terug te laten keren. Geen reactie van de racemonsters.
'Oren dicht'; zeg ik tegen Beertje. 'Ik ga Formule 1 fluiten' en ook dat gaat snoeihard.
Even tegemoet komen aan de energie die ik wil bereiken daar in de verte.
Dat lukt en Dakota staat als eerste weer bij mij.
Dakota gaat haar eigen gang weer gedurende de rest van de wandeling.
Een 200 meter voordat we bij de auto zijn werp ik het lijntje rond haar hals en loopt ze parmantig het laatste stuk naast me mee.
Terug in de auto zie ik de silhouetten naar beneden zakken nadat Dakota heel de kop van Duggan heeft gewassen. Het trio ligt voldaan.
Thuis na de wandeling drinkt ze eerst een bak water leeg en dan geeft ze het signaal, met een piepje, dat ze de tuin in wil.
Dat doen we altijd daarna, de tuinvogels eten geven en nog wat scharrelen.
Geamuseerd kijkt ze hoe ik dat allemaal doe en hoe de eerste duiven, die op ons wachten in de magnolia, de landing inzetten op de voederplank.
Met een 'kom maar, we gaan naar binnen' stapt ze rustig het huis weer in. 1 stoel is niet volledig aangeschoven onder de tafel en daar stapt ze behendig en zonder omhaal op.
Ze zet haar gat neer en daar zit ze heerlijk aan tafel.
Tijd voor koffie !!
En dit is de ochtend tot 8.30 uur.
Die is dus nog lang niet voorbij, wacht maar.
