Dakota is vandaag 15 weken oud. Wanneer ik zo naar haar kijk, haar zie bewegen, dan lijkt het al heel wat.
Ze heeft een wijs hoofd, een volwassen uitstraling zie ik met regelmaat, ze heeft veel rust in haar doen en laten.
Het lijkt al heel wat, maar ze is nog maar 15 weken jong.
Dat merken we vooral aan alles rondom alleen zijn.
Ze is niet graag alleen, ze overziet het (nog) niet. Ze geeft aan dat ze niet comfortabel is op dat moment en dus houden wij daar rekening mee.
Het maakt voor haar geen verschil of de andere honden er zijn of niet, het gaat haar om het alleen zijn zonder ons in haar zicht/buurt.
We maken gebruik van een bench, dat is haar rustplek/slaapplek voor de nacht en voor de momenten overdag wanneer ze rust nodig heeft of wanneer we haar niet in de gaten kunnen houden.
Ze gaat supersnel en makkelijk de bench in wanneer ik zeg:
"in de bench".
Zodra ze in de bench is krijgt ze een paar brokjes en gaat het deurtje dicht.
Hoe ze daarna omgaat met het gegeven dat zij in de bench zit kan per moment wisselend zijn.
Ik kies er nu niet voor om uitgebreid en gedetailleerd al die momenten te beschrijven.
Dat hoeft ook niet, want er is 1 belangrijke overeenkomst tussen al die momenten en dat betreft een bepaalde emotie die Dakota ervaart.
Ze vindt het moeilijk om gescheiden te zijn van ons, van Robert en/of mijzelf.
Nogmaals, het maakt niet uit of Beertje en Duggan wel/niet aanwezig zijn, haar emotionele reactie is hetzelfde.
Ze laat van zich horen, ze gaat blaffen, hard !
Dus wanneer wij uit zicht zijn kan het gebeuren dat ze een concert geeft.
De momenten wisselen.
Ze kan in de nacht ineens dat geluid produceren en dan een aantal nachten niet. Het kan overdag ineens gebeuren terwijl ik even naar boven de trap oploop, terwijl het de 2 dagen daarvoor niet aan de orde is geweest enz.
Het is onregelmatig en niet voorspelbaar, ze is aan het opgroeien.
Vanwege dat proces laten we haar dan ook (nog) niet alleen thuis. Ik oefen wel in korte momenten, aanvoelen, situatie inschatten en dan toch proberen.
Ik geloof erin dat ze groter en ouder moet worden om deze situatie aan te kunnen, dat ze het dan gaat overzien, ze is nog maar 15 weken jong.
En die tijd krijgt ze.
Vergt aanpassing van ons, meedenken, goed kijken en luisteren.
Dat mijn ervaring met mijn andere honden, waarvan 2 als pup door ons opgevoed, anders is doet er niet toe.
Ik constateer dat het zo is, maar ik ga niet vergelijken.
Dakota is Dakota, ze is zichzelf en zij vindt het op bepaalde momenten moeilijk om in huis te zijn wanneer ze ons niet in zicht heeft.
Dat is wat het is en daar gaan wij mee om, daar gaan wij haar bij helpen.
En we helpen haar niet door haar te laten blaffen, dat ze 'over de rooie' zou moeten gaan, dat ze het zelf maar uit moet zoeken. Ik geloof daar niet in.
Straalt weinig vertrouwen van uit, het vertrouwen wat ik zo graag ervaar tussen mij en de honden.
Wij zijn dus in haar buurt. Wanneer het moeilijk voor haar is, dan zit ik even in de buurt van de bench, rustig ben ik aanwezig.
En wanneer zij dan weer ontspannen is, want die momenten zijn er het meest, dan ga ik ook weer door waar ik mee bezig was.
Die steun, die aanwezigheid, is dan net even wat er nodig is voor haar.
En we zien dat ze positieve ervaringen opbouwt, ze leert, ze krijgt meer vertrouwen.
De emotionele momenten vinden minder frequent plaats, al zijn ze nog onvoorspelbaar.
En vanwege die laatste factor laten wij haar dus (nog) niet alleen thuis.
De kans dat ze een zeer negatieve associatie gaat maken in die context is te groot.
Het is niet nodig, we kunnen dat voorkomen en dat zijn we dan ook van plan.
We geven haar tijd, ze is nog maar 15 weken jong.