Labrador Beertje wordt volgende maand 11 jaar. Ze is nu ruim 9 maanden bij ons in huis.
Zij woonde nog niet lang bij ons toen pup Dakota om de hoek kwam kijken in augustus 2019.
En dus 2 nieuwe huisgenoten in een paar maanden tijd voor Labrador Duggan.
Beertje is een prachtdier.
Ze is afgevallen, heeft nu een gezond gewicht bereikt. Dit hebben we met haar bereikt door regelmatig te bewegen, Robert heeft die opbouw met haar gedaan.
En we hebben op haar voeding gelet, een brokvoer met de juiste verdeling wat betreft eiwitten en vetten.
De opbouw in beweging was mooi te zien aan haar. Ze begon met een ruime kilometer wandelen in een rustig tempo op recht terrein.
2 maanden later liep ze 3 tot 4 kilometer op recht terrein met tempowisselingen.
En oktober 2019 wandelde ze mee in Frankrijk, 5 tot 7 kilometer in ruig terrein.
Ze heeft lol, ze kijkt vrolijk, ze is speels.
Ze heeft contact met beide andere honden en ze heeft veel contact met ons.
Buikmassages zijn favoriet, net als het krijgen van een stukje appel wanneer ik s'morgens ontbijt maak.
De anderen eten een stukje banaan, Beertje niet. Daar haalt ze haar neus voor op!
Een stukje appel is haar keuze.
Ze gaat graag mee in de auto, we tillen haar de auto in. Eruit springen doet ze zelf, sinds ze beter in conditie is gekomen.
Thuis ligt ze graag op de bank, daar springt ze wel zelf op met een serieuze aanloop.
Ze knaagt op de flostouwen, sleept met kleedjes en buiten rent ze met regelmaat achter een balletje aan.
Ze speelt met zowel Duggan als Dakota, waarbij we zien dat ze naar Dakota haar opvoedende talenten laat zien en zeer duidelijk haar grenzen aangeeft.
Ze vindt het erg leuk om mensen te ontmoeten en te begroeten, zowel binnen als buiten.
Erg vriendelijke uitstraling heeft ze. En haar innemende oogopslag en schuddend berenlijf zorgen er merendeels voor dat de passant of de visite door de knieën gaan.
Beertje is dus een hond die herplaatst is. Haar eigenaresse kon niet meer terug naar haar huis na een val met gebroken heup en toenemende dementie.
Beertje kon niet mee naar het verpleeghuis. En zo is ze een paar dagen in een gastgezin geweest die tevens officieel bemiddelen om nieuwe adressen te vinden voor huisdieren die dat nodig hebben.
En vervolgens kwamen wij in beeld voor Beertje en is ze vlot naar ons gekomen.
Dat staat hier nu even heel kort beschreven. Maar dit is nogal wat voor een hond.
Ze is enorm liefdevol en stabiel opgevoed, dat is aan alles te merken. De mevrouw waar ze dat allemaal mee heeft beleefd ziet ze van de ene op de andere dag niet meer.
Er waren ook nog andere huisdieren, allen succesvol naar andere adressen gegaan, ook die ziet ze ineens niet meer.
Ze gaat naar het gastgezin met 2 andere honden, een aantal dagen.
En dan kom ik haar halen, mee naar Zeeland en ontmoet ze Robert en Duggan.
Wat een schakelingen, wat een veranderingen, wat een emotie, wat een ervaringen.
En dan laat een hond als Beertje zien hoe ze daarmee omgaat.
Ze heeft eerst heel veel geslapen, ze keek eens goed rond.
En ze keek naar Duggan en volgde alles wat hij deed. En ze keek naar ons en volgde alles wat wij deden. We betrokken haar overal bij en lieten haar niet alleen.
Wanneer ik alleen met Duggan weg ging, dan was Robert thuis.
We lieten haar niet alleen, gewoon niet !
Wanneer we gingen werken, dan bleven Duggan en Beertje samen thuis.
Dat ging heel erg goed.
Beertje blijft nu wel alleen in huis, voor korte momenten. Sinds de komst van Dakota in augustus.
In de ochtend gaat Beertje met Robert mee wandelen en ik ga met Duggan en Dakota op pad. Dan kan het zijn dat Robert eerder thuis is, hij gaat dan naar het werk en Beertje is dan even alleen.
Even later kom ik dan binnen met duo 'renpaard' en daarna ga ik ook werken.
En op andere momenten kan het ook gebeuren dat Beertje thuis blijft en dat ik Duggan en Dakota meeneem om samen te trainen.
Vervolgens kom ik dan thuis en wissel ik om, dan gaat Beertje alleen met mij mee.
Duggan blijft ook alleen thuis, hij is daar comfortabel mee, dit heeft hij geleerd toen hij opgroeide met Brego samen.
En Dakota blijft nog niet volledig alleen thuis, wel wanneer Robert in huis is.
We lieten Beertje in haar eentje thuis vanaf het moment dat we voelden en zagen dat ze ons ritme doorhad, dat ze daar ontspannen op reageerde.
Ze volgde ons en Duggan minder, er was meer vertrouwen merkbaar.
Dat was voor ons een signaal dat we de volgende stap konden maken en dat is goed gegaan.
Beertje zit in mijn hart, ze is er recht in geschoten. Vanaf het moment dat ik haar foto zag met de vraag wie er een huis had voor haar.
Dat huis hadden wij en dat huis is sinds april 2019 gevuld met heel veel mooie momenten waar Beertje ons een lesje onvoorwaardelijke liefde geeft.
