Ik zit achter mijn bureau en zie het gordijn bewegen.
Ik zie een brutaal hoofd en een staart die wild heen en weer beweegt.
De rest van het lijf is bedekt door het gordijn.
In een paar seconden is die hele scene gewijzigd en zit er een Duitse Staande Korthaar op mijn schoot, met haar voorpoten op mijn bureau en tikt met 1 van die poten een aantal toetsen tegelijk in terwijl ik een staart, met de kracht van zweepslagen, uit mijn gezicht probeer te houden.
Daarna ben ik ruim een half uur bezig om haar typewerk ongedaan te maken.
Ik kom binnen met een linnen tasje met een aantal boodschappen daarin.
Er draaien 3 honden om me heen en ineens staat Dakota alleen op haar achterpoten en heb ik het idee dat ik de hele supermarktvoorraad in mijn tasje draag.
Ik kijk naar mijn hand met het tasje. Ik heb beide hengels vast en daartussen hangt een Korthaar met haar volledige bovenlijf en voorpoten in mijn tasje.
Daarna heb ik haar een andere naam gegeven, Mozzarella, in plaats van Dakota.
Toen ze uit de tas tevoorschijn kwam wist ik dat we de salade die avond zonder mozzarella zouden gaan eten.........
Ik wandel met de honden en Dakota verdwijnt tussen hoge slootkant begroeiing.
Ze doet dit vaak en na een minuutje of minder komt ze weer tevoorschijn en sluit ze zich weer bij de rest van ons aan.
Nu duurt dat langer, ik roep eenmaal en ik zie geen reactie.
Ik stap rustig terug naar de plek waar ze erin is gegaan, ik zie geen beweging en ik roep nogmaals. Geen reactie.
Ik wacht, de andere honden staan bij me en na een 30-tal seconden roep ik nogmaals.
En omdat het langer duurt dan ik gewend ben vraag ik me nu toch af wat ze aan het doen is.
Ik beweeg wat naar voren richting die slootkant om te luisteren en om eventueel toch een glimp van haar op te vangen.
Niets!
Dan besluit ik toch te fluiten en ondertussen zakt 1 van mijn voeten naar beneden zodat ik op mijn kont aan de slootkant kom te zitten.
In die actie val ik even naar achteren en terwijl dat gebeurt draai ik mijn hoofd naar rechts en ik zie een Korthaar keihard op me af rennen. Ze was dus wel met ons opgelopen, maar dan door de sloot.
Ik roep nog iets van; "dat je het niet waagt"! Dat was in ieder geval iets wat ze niet begreep, want in no time zat er een kletsnatte Korthaar bovenop me, en werden mijn oren gewassen door 2 Labradors die in alle consternatie ook niet meer wisten hoe nu te handelen.
