Dakota, Duitse Staande Korthaar, is een teef van net 2 jaar oud.
Ze is reeds 3 keer loops geweest in haar jonge leven en onder invloed van haar gehele hormoonhuishouding uitgegroeid tot een hond in balans.
Duggan, Labrador Retriever, is een reu van ruim 5 jaar oud en hij is niet gecastreerd.
De keuze voor de komst van een teef, 2 jaar geleden, als pup is heel bewust door ons gemaakt.
De keuze om Duggan niet te laten castreren is ook een keuze die wij weloverwogen maken.
Ik ben op de hoogte van informatie die er is rondom castratie van zowel reu als teef.
Vanuit vele bronnen, professionals / wetenschappers / dierenartsen / therapeuten en liefhebbers van de hond is er een schat aan uitkomsten van onderzoeken en ervaringen waar ik geen wijs uit kan.
Is het juist of niet juist?
Op welke leeftijd laat je een hond castreren?
Welke nadelen en welke voordelen zijn er?
Welke behandeling?
Speelt huidig gedrag van de hond een rol in de keuze?
Is er sprake van medische noodzaak?
Is het verantwoord om een ingreep te doen in een gezond lijf?
Laat het zo, het zit er toch allemaal niet voor niets?
Ik heb mezelf losgemaakt van alle theorie en meningen die er zijn over dit onderwerp.
En ga af op mezelf en mijn honden en het leven wat wij met elkaar leven.
In ons leven met elkaar voelt het goed om Duggan reu te laten zijn zoals hij is en het voelt goed om Dakota te laten castreren.
Het goed voelen heeft als fundament dat ik vertrouw op mijn kennis en ervaringen. Ik ken mezelf, mijn leven en mijn honden. Dat is het uitgangspunt en dat kan ik nergens lezen, want het is ons verhaal waar nog volop aan geschreven wordt.
Wanneer het over een teef gaat spreekt men veelal over sterilisatie.
Dit is de ingreep waarbij de eileiders worden afgebonden, er worden geen geslachtsklieren verwijdert.
Maar de ingreep waar ik het over heb bij Dakota is het verwijderen van de eierstokken.
Dit heet een ovariëctomie en dit is castratie.
De reuen waar ik eerder mee samen heb geleefd waren allen gecastreerd.
Bij Doerak en Bailey heb ik die keuze niet gemaakt, deze honden zijn op 1 jarige leeftijd bij ons gekomen en waren al gecastreerd.
Brego, wel als pup bij ons gekomen, is gecastreerd op de leeftijd van 17 maanden oud.
Destijds een bewuste keuze, waar ik tot op de dag van vandaag achter sta.
Beertje, Labrador Retriever, die op 10 jarige leeftijd bij ons is gekomen is gesteriliseerd. Dit weten we vanuit haar hondenpaspoort waar dat in vermeld staat. Ze was 18 maanden oud toen die ingreep heeft plaatsgevonden.
Dakota is op 2 juli gecastreerd.
De ingreep is goed gegaan. Haar lijf gaf wel een sterke reactie op de verdoving die is gegeven.
Dit was ook te merken toen ze thuis aan het bijkomen was van deze spannende gebeurtenis.
Ze was onrustig, trilde met regelmaat en zocht de nabijheid van mij of Robert op.
De andere honden lieten haar met rust, keken van afstand naar haar en naar wat ze deed. Zij zocht de anderen zelf niet op.
Ze draagt een medisch shirt, een rompertje, omdat ze de neiging heeft om rondom en aan de kleine wond te likken.
Het dragen van dit shirt gaat als vanzelf bij haar, net als de loopsheidsbroekjes die ze heeft gedragen tijdens de loopsheid.
Ik heb haar die ochtend naar de kliniek gebracht. Op afspraak en bij de dierenarts van mijn keuze.
Ik ben erbij wanneer ze de 1e injectie krijgt om te gaan slapen en ik houd haar dan zelf vast.
Ze reageerde vlot op die injectie en vanaf het moment dat ze zich suf ging voelen heb ik haar op schoot getild en is ze op mijn schoot in slaap gevallen.
Dit alles is voor mij een voorwaarde, ik ben erbij wanneer ze in slaap valt.
De dierenarts is er de hele tijd bij, ze houdt zowel Dakota als mij goed in de gaten.
We praten met elkaar, zij stelt vragen om Dakota beter te leren kennen en dit stelt mij op mijn gemak.
Ik vind dit belangrijk, een fijne interactie met de dierenarts, het gevoel krijgen dat mijn hond en ik ertoe doen en dat geeft vertrouwen.
De arts vraagt aan me hoe het met me gaat op het moment dat ik Dakota op de behandeltafel heb gelegd.
Ik kon antwoorden dat het goed ging, spannend, maar met veel vertrouwen in haar kennis en kunde.
En ik heb geantwoord dat ik het zeer op prijs stel dat ze die vraag stelt en dat ze oog en aandacht heeft voor mijn hond en mij.
Ze is dierenarts, maar ik als bezorgde en licht gespannen eigenaar zit daar ook in haar spreekkamer.
Bij het ophalen van Dakota zag ik hoezeer ze onder de indruk was van deze ervaring en het fysieke ongemak wat ze voelde.
Timide bewegingen en ze drukte zich strak tegen me aan, ik zat meteen plat op mijn gat in de wachtkamer om haar vast te houden.
Daar kreeg ik de tijd voor, assistenten lieten mij en Dakota begaan. Dit was nodig.
En dit voelt heel goed. Het voelt goed wanneer ik merk dat deze mensen dat kunnen laten gebeuren en dat ik dat kan doen samen met mijn hond.
Mijn keuze voor deze kliniek, weloverwogen, is daarop gebaseerd.
Al vele jaren ben ik klant en wat ik hier met je deel is de reden.
Mijn honden zijn honden, zeker. Maar ze leven, ze zijn waardevol en uniek. Ze zijn afhankelijk van vele keuzes die ik maak. Dan wil ik wel keuzes maken waar ik volledig achter sta. En dan wil ik wel keuzes maken in de mensen die contact hebben met mijn honden, zoals een dierenarts, waar ik vertrouwen in heb en waar ik ervaar dat mijn hond en ik gezien worden.
Want ik heb de keuze gemaakt om de balans te verstoren in het lijf van Dakota.
De ingreep, het verwijderen van de eierstokken, stoort de balans.
Hier sluit ik mijn ogen niet voor, ik weet waar ik voor gekozen heb.
Ik durf het aan om die balans te verstoren omdat deze zorgvuldig door haar is opgebouwd en sterk is.
Ik durf erop te vertrouwen dat die kracht het aankan om deze verstoring te gaan accepteren en een nieuwe balans te vinden op hetgeen haar lijf en brein al kent.
Bewust kies ik ervoor om hier niet te vermelden waarom ik ervoor heb gekozen haar te laten castreren en Duggan niet.
Het is geen geheim en wanneer jij oprecht geïnteresseerd bent in deze informatie dan deel ik dat graag via telefoon met je of wanneer ik je zie met een bak koffie erbij.
Wat ik vooral heb geleerd van al die informatie die er te lezen is:
Iedere hond is uniek en zo ook de situatie waarin hij of zij leeft. Het heeft met zoveel elementen te maken waarom een keuze om wel of niet te castreren gemaakt wordt.
'Valt met geen pen te beschrijven' en daarom ga ik met je in gesprek over dit onderwerp mocht jij dat waardevol vinden.
Hoe ik het heb ervaren en wat ik doe met emoties en bezorgdheid die naar de oppervlakte komen tijdens het wegbrengen en achterlaten van Dakota bij de dierenarts, lees je hier.
